Bevallen…. Het gaat altijd anders

Nadat we thuis kwamen van de verloskundige bleef ik onrustig en zenuwachtig. Stel dat de baby toch te vroeg komt? Stel dat ik weer moet blijven in het ziekenhuis…… stel dat….. Ik maakte me druk om allerlei dingen terwijl ik alleen maar een hoge bloeddruk had.   Omdat de telefoonlijnen in het ziekenhuis slecht bleven duurde het lang totdat de verloskundige ons terug belde. Ondertussen had ik maar alvast gekookt zodat de meiden het alleen nog op hoefden te warmen. We konden uiteindelijk net na het eten in het ziekenhuis terecht. Daar werd ik gelijk aan het ctg gelegd en kreeg ik bloed en urine onderzoeken. Het was enorm druk in het ziekenhuis waardoor alles wat langer duurde. We kregen ook een liggingsecho. De groeiecho werd uitgesteld naar woensdag aangezien er niemand aanwezig was die hiervoor bevoegd was. Aangezien ik over de vroege keizersnede wilde praten vond ik het fijn omdat ik er gelijk een gewone afspraak aan vast kon plakken. Was die hoge bloeddruk toch nog ergens goed voor. Om half elf s avonds mochten we gelukkig weer naar huis, met uitzondering van de bloeddruk was alles goed gelukkig. Dinsdagnacht werd ik wakker met buikpijn. Ik had kramp maar ook diarree. Ik probeerde s nachts uit te vinden of de krampen van weeen waren of van normale buikklachten. Ik probeerde mijzelf wijs te maken dat het gewone buikklachten waren maar stiekem wist ik beter. Ik kon niet slapen van de pijn en ik was ook wel ongerust want nog geen 35 weken was veel te vroeg! Ik besloot mijn man te laten slapen omdat we toch om 9 uur in het ziekenhuis moesten zijn. De krampen kwamen regelmatig maar werden niet heftiger. Eigenlijk net zoals zaterdag maar wel heftiger dan toen. S ochtends heb ik het wel gelijk aan mijn man verteld, samen hebben we toen de jongere kinderen klaargemaakt en naar school gebracht. Ik bleef krampen houden maar het gaf me wel wat rust dat we toch naar het ziekenhuis moesten. Mocht het niks zijn dan had ik in ieder geval niet voor niks het ziekenhuis gebeld. 

In het ziekenhuis vertelde mijn man aan de balie al dat ik eigenlijk weeen had. We mochten toen gelijk door naar weer een CTG. Daar was wel weeen activiteit te zien, maar het was net een beetje afgenomen. Er werd ook weer bloed geprikt en urine gecheckt. Omdat het zo druk was moesten we steeds in een bezoekersruimte wachten. Daar kregen we gelukkig wel lunch. Intussen kreeg ik steeds meer pijn, maar moesten we afwachten of ze me wilden houden of niet. Ondertussen kregen we toch onze groeiecho en nog wat onderzoeken en mochten we gelukkig blijven. Ze dachten niet dat ik ging bevallen maar je weet het nooit. Ik waarschuwde ze wel dat het ineens snel zou kunnen gaan omdat dat mijn ervaring bij de andere kinderen was, maar zo’n vaart zou het niet lopen. Mijn man moest de kinderen  ophalen dus was ik alleen met mijn kamergenootje. De krampen bleven maar leken af te zakken dus ik liep maar wat rond op zoek naar wat aanspraak en doodde de tijd met mijn iPad.  Mijn vluchttas hadden we voor de zekerheid meegenomen dus ik had wel wat spullen gelukkig. 

Net toen ik dacht dat ik de volgende morgen weer naar huis zou mogen kwamen de krampen toch wat sneller op elkaar. Met mijn telefoon nam ik voor de grap de tijd ertussen op en dat was inmiddels 4 minuten. Dat was wel wat raar. Na het eten belde mijn man dat hij eraan zou komen en of hij onze oudste mee kon nemen. Aangezien mijn krampen wat heftiger leken te worden leek het me beter van niet. Ik vroeg mijn man snel te komen omdat ik me toch niet lekker voelde. Ondertussen kwam er een arts assistent checken. Ik vroeg of ze geen ontsluiting kon checken maar dat wilde ze niet om niks te triggeren. Ik mocht wel aan een CTG als ik ongerust was. Mijn man kwam ondertussen ook binnen en uit het CTG bleek dat het ineens heel snel ging. En toen ging het ook heel snel! Ik had ze nog gewaarschuwd. Toch getoucheerd bleek ik 6 cm te hebben. Er kwam een verloskundige met een echo omdat ze de baby snel wilden draaien. Ik wilde natuurlijk een keizersnede, maar als dit beter zou zijn voor de baby…. De bevallingspijn had ik nu toch al!  Helaas bleek de navelstreng helemaal ingedaald te zijn waardoor draaien niet meer kon en er zo snel mogelijk geopereerd moest worden. Ik kreeg wel stress want de pijn nam toe en ik wist dat ik niet snel meer van persweeen afzat. Ik had een heftige weeenstorm. Gelukkig kwam de gynaecoloog snel en kon er geopereerd worden. Nou ja tot hij zei dat ik nog wel ingeschreven moest worden in de OK. Wat??! Hoe lang gaat zoiets duren?? Ik wil nu zo snel mogelijk geholpen worden! Dat zei ik natuurlijk niet maar dacht ik wel. In plaats daarvan barste ik in tranen uit. De verloskundige die er nog zat probeerde me gerust te stellen toen zag ze mijn tatoeage waar mijn dooptekst op staat en begon ze voor ons te bidden. Ik vond dat echt heel bijzonder en voor mij een teken dat God liet zien dat Hij erbij was. Dat gaf me wel echt rust en vertrouwen! De gynaecoloog kwam gelukkig snel terug en toen werd ik direct naar de OK gereden. Alle lof voor het ziekenhuis personeel want ze hebben me echt snel en vol liefde geholpen. De keizersnede was snel gedaan maar wel traumatisch. Mijn meisje zat met haar hoofd vast in de baarmoeder en ze kregen haar er niet zomaar uit. Ze werd alle kanten op getrokken en dat ging niet zachtaardig. Na wat uren leek te duren kwam ze er uiteindelijk uit!! Wat een opluchting! Ze huilde niet direct maar wel vrij snel en mijn man liep met haar mee. Door een doortastende verpleegster mocht ze ook nog even bij mij liggen en werd daarna snel naar de couveuse unit gebracht. Het leek erop dat ze het prima deed. Helaas duurde het lang voordat ik naar haar toe mocht maar uiteindelijke was het moment toch daar dat ik mijn dochter in mijn armen kon houden! We hebben met de grote zussen gefacetimed die net naar bed waren gegaan (het was half 12). Dat was echt het leukste moment. Zo blij als die pubers waren en hoe ze wegsmolten toen ze hun zusje zagen! Helaas moest ze nog wel in het ziekenhuis blijven dus we waren er nog niet…..