Bevallen? Gaat dat zo?!

Mijn tweede bevalling zat er bijna aan te komen.

De bevalling van mijn eerste dochter was niet de leukste ooit. (Na een uur persen, bleek ze een sterrenkijker met haar hand voor haar gezicht, die ging er niet uikomen zo.. Hoppa, snel richting O.K. mes erin, baby eruit. Je kent het wel. gekke toestand.)

Maar deze bevalling, deze zou anders gaan.. Ik had al een paar dagen last van een rommelde buik, harde buiken & een drukkend gevoel. Vriendlief al geappt dat hij alles netjes achter moest laten op zn werk, mocht er iets gebeuren vandaag.

Of ohnee wacht, het is al weer over. Ik laat iedereen snel weten dat het loos alarm is.

Samen halen we onze, dochter op van het KDV en eten we samen. Na het eten ga ik even op bed liggen, t blijft toch rommelen. Na heel wat wikken en wegen toch maar rond 22.00 het ziekenhuis gebeld. De pijn/ weeën zijn onregelmatig, en echt niet zo erg al de vorige keer. we mogen langskomen, maar ik ben zo bang dat we weer naar huis worden gestuurd.. Ik bel mn zus. Ze komte eraan en blijft slapen zodat onze oudste dochter niet alleen is.

Rond 00.30 gaan we naar het ziekenhuis, ik loop zelf iets wat puffende en steunend naar de afdeling. sta nog even met de oude buurvrouw te beppen (die werkt daar). Ik krijg een CTG, en als dat klaar is na 30 min voelen ze mn ontsluiting. poeff gelukkig 6 centimeter. ik mag blijven. Ik meld de verloskundige dat ik graag Remifentanill wil. Ze gaat het voor me halen zegt ze. 10 min later komt de assistantte binnen, Ik meldt haar met een rood hoofd van schaamte, dat ik denk dat ik in bed heb gepoept. Ze vraagt geschrokken of ik al persdrang heb. Ik schrik ook, ehh nou geen idee eigenlijk stamel ik. De verloskundige komt weer snel checken, en jarhoor 10cm! Ik blijf nog een aantal keer herhalen dat ze Remifentanill voor me zou halen en dat ze zich wel aan haar afspraak moet houden. Maar helaas, geen pompje meer voor mij.

Ik begin op de baarkruk. vriendlief achter me en de verloskundig zit op een kleedje voor me. Na een tijdje persen durf ik niet meer. ik voel dat ik aambeien krijg.. ik voel het gewoon. Ik roep dat ik stop want, halloooo, mn darmen komen eruit. Ik klim op bed, het moet toch gebeuren zegt de verloskundige. Ik vraag hoevaak ik nog moet persen. Ze gok tussen de 5 en de 10x. pff duurt me echt veelste lang. t moet sneller!

Ik hark al mn kracht bij elkaar, pers nog 3x en bij de laatste vliegt mn dochter eruit! De verloskundige vangt haar nog net optijd op. Ring off Fire?! Neehoor niets van gevoelt, t ging veelste snel! T gaat alleen wel ten koste van mn tempel; een schaamlip in tweeen en de tweede graads ruptuur. Luckey me. Nadat het onder narcose allemaal weer is mooigemaakt, kunnen we lekker naar huis. genieten van de kraamtijd als gezin van 4.

en ohja na een week of 2 op appelstroop uit de vriezer hebben gezeten, zalfjes en pilletjes geslikt te hebben tegen die verdomde aambeien, verdwenen ze gelukkig weer (grotendeels). En die gescheurde schaamlip? volgens iedereen die het heeft bekeken (2x verloskundige, 1x kraamhulp, 1x stagaire en de gynocoloog) was t verbazingwekkend mooi geworden.

liefs.