Bevallen, extreem vermoeid en met spoed naar het ziekenhuis: deel 3

11 maart 2021. 10.00 uur. Inmiddels vol aan de bloedverdunners, lig ik op bed met Liva en heb op deze dagen echt teveel tijd om na te denken. Maar denken, dat is een hele goeie, dat gaat niet zoals verwacht. Mijn hoofd voelt als watten, ik ben zooo moe, normale handelingen uitvoeren lukken niet (hoe moet ik mijzelf ook alweer wassen, pak ik eerst de zeep of ga ik eerst onder het water staan), een simpele lijst onthouden lukt niet, als iemand tegen mij praat, komen de woorden niet binnen. Wat moet Liva vandaag aan? Een half uur later sta ik nog voor haar kast. Oke, iemand lacht, dan ga ik ook maar lachen. De pijn in de rug is al een beetje aan het afzwakken maar ik durf en kan nog niet plat liggen zonder veel steken te krijgen.

19.00 uur. Aan het eind van de dag kan ik niet meer, ik ben op. Ik huil omdat ik mijzelf niet zo ken, het lijkt alsof ik gek aan het worden ben. Ik stond vanmiddag voor de container en ik wist niet eens wat ik daar kwam doen, terwijl ik het afval in mijn hand had. En toen ik het besefte, ging het vervolgens allemaal in de verkeerde container. Dit kan zo niet langer, de volgende dag bel ik naar de huisarts.

12 maart 2021. 09.00 uur. Daar zit ik weer op de stoel bij de huisarts. Hij kijkt mij weer aan en ik verwacht een alles oplossend antwoord. Maar hij geeft aan dat hij het niet weet en dat hij mij graag wil doorsturen naar de neuroloog en dat ik een gesprek aan ga met POH-GGZ. 

29 maart 2021. 12.00 uur. De dame van de GGZ komt langs en ik mag mijn verhaal doen. Ze stelt vragen en ik beantwoord ze. Ze vraagt of ik wil uitleggen wat er precies niet klopt. Ik begin te vertellen.. Ze stelt vast dat mijn cortisol waarde nooit gedaalt is. Het cortisol is een hormoon welke tijdens de bevalling ervoor zorgt om te kunnen bevallen, om adrenaline aan te kunnen maken. Normaliter zakt dit geleidelijk weer. Echter door de longembolieen heeft mijn lichaam dit intact gelaten om te kunnen overleven. Mijn lichaam staat dus letterlijk in overlevingsstand. Nu ik dit weet, kan ik het een beetje laten rusten, maar nog voelt het alsof ik gek aan het worden ben. Enfin, op 28 april mag ik naar de neuroloog. 

28 april 2021. 09.15 uur. De neuroloog doet een aantal testen maar kan lichamelijk geen afwijkingen vinden. We gaan maar eerst even in gesprek. Ze stelt een aantal vragen over hoe het met mij gaat, of het ons eerste kindje is en we hebben het over koetjes en kalfjes. Aan het einde geeft ze haar conclusie: ik denk dat je een lichamelijke burn-out hebt, lichamelijk uitputting. Je lichaam is helemaal op en daar reageren je hersenen op. Die schakelen zichzelf uit zodat je uit de overlevingsstand kunt komen.

Ik vond het fijn om te horen dat ik niet gek was maar wat moest ik hiermee? Heb je geen pilletje waarmee ik direct ben hersteld? Nee, die was er helaas niet. Dit zou een langzaam herstel worden met veel ups en downs. 

Mei 2021. Osteophaat, POH-GGZ, longarts, neuroloog, fysiotherapie, ze kunnen allemaal worden afgefinkt. De laatste 2 wat aan het rijtje worden toegevoegd zijn de psycho somatisch therapeut en natuurlijk de bedrijfsarts. Ik denk dat ik ze dan wel allemaal heb gehad. En dan denk je even te bevallen en daarna vrolijk met je dochter te kunnen wandelen, maar helaas, niets is minder waar. Lichamelijk gesloopt en de emoties zijn nog niet terug. Volgens de arts komt dit pas als laatst. Beetje bij beetje krabbel ik weer op. Het gekke is dat ik nu pas de benauwdheid voel door de longembolie. Kennelijk is het al die tijd wel aanwezig geweest, maar hebben mijn hersenen dat uitgeschakeld. Het vertrouwen in mijn lichaam ben ik een beetje kwijt. 

Juni 2021. 19.00 uur. Liva ligt al heerlijk te slapen in bed. Ze heeft haar ritme al goed te pakken! We besluiten een film op te zetten; Fatherhood. De film start met een vrouw die net bevallen is. Zie hieronder het filmpje met het geluidsbestand. Mocht je de film nog niet hebben gezien, dan is dit een spoiler alert! Zo, die komt even binnen. Björn vraagt of hij de film eraf moet zetten, maar we besluiten verder te kijken. Jeetje, hoe anders had het kunnen lopen.. ik slik de tranen weg. ❤