Bevallen, extreem vermoeid en met spoed naar het ziekenhuis: deel 1

Donderdag 18 februari 2021. 04.00 uur. 

Ik word wakker vanuit een diepe slaap. Hoogzwanger en eindelijk toch de slaap kunnen vatten.. Maar voel ik nu nattigheid? Ik sta op en loop naar de badkamer. Ja dus toch! Ik verlies een klein beetje vruchtwater. Zou het dan echt begonnen zijn? Ik twijfel wat ik zal doen, mijn vriend Björn wakker maken of toch wachten totdat het doorzet? Ik besluit het eerste te doen omdat ik toch wel zenuwachtig word. Ik tik hem op de schouder en fluister zacht dat ik denk dat het begonnen is. Hij springt op; echt?! En nu?!   

Ja.. wat nu? We besluiten het af te wachten, in ieder geval tot 08.00 uur, tot wanneer we de verloskundige kunnen bellen. Door alle spanning kan ik niet meer slapen en besluit naar beneden te gaan. Voel ik daar nou een kramp? En ja hoor, ik heb het nog niet uitgesproken of de volgende kramp volgt. Tijdens gesprekken met de verloskundige werd een weeëntimer geadviseerd dus ik open de app en begin de krampen, die steeds meer op weeën lijken, te timen. 10 minuten.. 12 minuten.. 3 minuten. Er zat niet echt regelmaat in.

10.00 uur.  We hebben inmiddels de verloskundige gesproken en ze geeft aan vanochtend langs te komen. Elke minuut kijk ik op de klok; lijkt het alsof de weeën nu vaker komen? Maar schijn bedriegt. De verloskundige komt binnen en vraagt of ze mag kijken of ze vruchtwater kan vinden en de ontsluiting mag controleren. Na enig zoekwerk komt ze tot de conclusie dat ze geen vruchtwater kan vinden. Gezien het feit dat ik toch wel echt wat vocht verloren ben, stuurt ze mij richting het ziekenhuis voor controle en een CTG. Helaas mocht Björn door de corona niet mee naar de afdeling en moet hij buiten het ziekenhuis wachten. 

12.00 uur.  Ik waggel met de opkomende weeën de lange gang van het ziekenhuis door, op naar de 1e verdieping. Eenmaal aangekomen krijg ik een band om mijn buik om de CTG uit te voeren. De weeën zijn nog zwak maar wel zichtbaar. Ik dacht bij mijzelf: zwak?! Ohjee dit belooft nog wat. De verpleegkundige vraagt of ze een inwendige check mag doen. Op dit punt maakte het mij niet meer uit wie er tussen de benen keek, als het maar goed zou komen. Helaas kwamen ze tot de conclusie dat ik een scheurtje in mijn vlies had en daardoor echt kleine beetjes vruchtwater kon verliezen. Door dit scheurtje betekende dat er infectiegevaar was en ik dus binnen 24 uur zou moeten bevallen. Jeetje, dat was even schrikken! Je weet natuurlijk dat het er een keer van komt, maar om te horen binnen 24 uur?! Zij lieten aan mij de keuze; vrijdagochtend om 7 uur terug komen en aan het infuus met waarschijnlijk weeënopwekkers of nog afwachten en eventueel zaterdagochtend terugkomen. Ik had verschillende verhalen gelezen over de weeënopwekkers, dus ik wilde het liefst de bevalling op zijn beloop laten. Ik mag weer naar huis om de bevalling voorlopig af te wachten.

Vrijdag 19 februari 2021. 08.00 uur.

Wat een nacht, ik heb totaal niet geslapen. Om Björn zijn rust te gunnen, ben ik op de bank gaan liggen om daar een beetje de slaap te vatten. Maar steeds wanneer ik in slaap val, komt er weer een wee opzetten. Ik besluit onder de douche te stappen in de hoop zo een beetje de weeën op te kunnen vangen, welke wel steeds heftiger worden. De afspraak was om opnieuw een CTG te maken op het ziekenhuis om te kijken of alles goed ging. Wederom mocht mijn vriend niet mee en waggelde ik door de gang. Gelukkig deed onze kleine meid het nog steeds heel goed en had ze nog voldoende vruchtwater. Ik mocht weer naar huis. Mochten de weeën vandaag nog niet doorzetten, dan moest ik mij zaterdagochtend om 07.00 uur melden en werd ik aan de weeënopwekkers gezet in verband met het infectiegevaar. 

Zaterdag 20 februari 2021. 00.39 uur.

Ik lig weer op de bank en probeer weg te dommelen. Inmiddels ben ik al helemaal kapot, de moeheid heeft de overhand. De weeën lijken steeds vaker te komen en om 00.30 uur maak ik Björn wakker. Ik denk dat het zover is! We besluiten het ziekenhuis te bellen en aan te geven dat de weeën steeds vaker komen. We mogen naar het ziekenhuis komen. Alle spullen in de auto geladen en op naar het ziekenhuis! Er was nog sprake van de avondklok.. als we maar niet werden aangehouden! Na wat flinke weeën tijdens de autorit, komen we aan in het ziekenhuis. Ik mag gaan liggen en wordt aan de CTG gelegd. De weeën blijken nog niet echt regelmatig maar ik heb al wel 3 cm ontsluiting. Tijdens het telefoontje naar het ziekenhuis, had ik al aangegeven dat ik graag een ruggenprik wilde en dat ik al helemaal kapot was. Een uurtje na aankomst zat de ruggenprik er al in en mocht ik nog een paar uurtjes slapen om bij te komen. 

05.30 uur.  De weeën lijken af te nemen door de ruggenprik en ik krijg dan ook weeënopwekkers toegediend. Maar oh, wat is die ruggenprik fijn na 2 dagen weeën. 

13.30 uur.  Eindelijk heb ik voldoende ontsluiting, ik mag persen! Elke opkomende golf voelt alsof ik moet spugen, maar dan via de onderkant, wat een vreemd gevoel. Door de moeheid kan ik tussen het persen door, mijn ogen niet meer open houden. Ik val dan ook steeds weg. 

15.04 uur.  Jaaa daar is ze! Mijn kleine meisje genaamd Liva! Geboren met 39 weken, een prachtige, gezonde baby. Ze hadden mij gevraagd of ik haar zelf wilde aanpakken, natuurlijk wilde ik dat. Alleen op moment supreme was ik zo van de wereld, dat ze mij dit een paar keer hebben moeten zeggen. Maar daar was ze dan echt en ze werd op mijn borst gelegd! Ik kon het niet geloven. Na 60 uur lang weeën en geringe slaap was ik helemaal op. Vanwege het infectiegevaar moesten wij een nachtje op het ziekenhuis blijven, dit vonden wij geen straf. We werden heerlijk in de watten gelegd. 

21 februari 2021. 09.30 uur. We mogen naar huis! Liva doet het ontzettend goed en ik had inmiddels onder begeleiding alweer gedoucht. Vanwege corona hebben we op het ziekenhuis geen bezoek mogen ontvangen en er werd ons geadviseerd eventjes te wachten met bellen naar de kraamzorg, totdat opa en oma waren geweest. Zo gezegd, zo gedaan. Opa en oma kwamen langs en we kregen een top kraamzorg. De eerste week was ook zo voorbij. Het enige wat mij opviel, was dat ik zo extreem moe was en totaal geen conditie had, mja wie heeft dat nou niet na een bevalling en worden gewekt door een baby?! Echter bleek dit niet het geval.

Wordt vervolgd!