Bevallen, EINDELIJK is het zo ver!

Bevallen, iets waar iedere zwangere vrouw op een gegeven moment op uitkijkt! Klaar zijn met zwanger zijn en ik wil mijn kind hebben, dit moet iedereen wel herkennen.

Op 25 april om 01.30 uur begon voor mij de bevalling met 38 weken en 5 dagen. Ik heb een vermoeden dat het al eerder bezig was, maar ik sliep zo diep dat ik niks mee heb gekregen. Toen ik wakker werd schrok ik me rot, wat een pijnscheut.. Alsof mijn lichaam in tweeën brak. Jeroen zat direct recht op in bed en stond al bijna klaar bij de auto. We zijn langzaam treden voor treden naar beneden gekropen, aangezien ik nog de snowboot om had. We wonen in een drive-in woning, dus 2 trappen af met weeën én een snowboot is geen succes kan ik je vertellen! 

We hebben inmiddels Rijnstate Arnhem geïnformeerd dat we eraan komen en gezien mijn situatie mocht ik gelijk komen. 

Eenmaal aankomen in het ziekenhuis ging alles in een rap tempo. De weeën zaten inmiddels in mijn rug, er werd bloed afgenomen en er werden artsen opgeroepen om z.s.m. een ruggenprik te zetten. Normaliter werd dit niet snel in actie gezet, maar aangezien ik het uitgilde van de pijn en ik geen andere posities kon aannemen, werd het snel geregeld. Binnen 2 uur zat de ruggenprik en het was inmiddels half 7 in de ochtend, tijd om de ouders te bellen!  

Ik heb in totaal 2 uur kunnen genieten van de ruggenprik, daarna schoot de pijn in mijn rechter bil. Ze hebben de ruggenprik nog een tandje omhoog kunnen zetten, echter mocht dit niet baten.. Rond half 10 hield ik het niet meer vol en riepen we de gynaecoloog op. Ze controleerde me en het was tijd om te persen! 

Na 3 kwartier bleef Noah op dezelfde hoogte zitten, ik kreeg haar gewoon niet verder. Ze had inmiddels een flinke kabouterhoofd gekregen.. De gynaecoloog besloot een extra verdoving te geven en ik werd ingeknipt (god-zij-dank voelde ik er niks van)! 1 pers later kwam ze was er!

Dit is ze dan, onze Noah Jennifer! Geboren op 25 april 2019 om 10.29! 

Jeroen heeft het tijdens de bevalling zwaar gehad. Niet omdat ik hem uitschold, wat ik wel verwacht had te doen haha. Maar hij kon het niet aanzien dat ik zoveel pijn had en hij niets kon doen. Hij wilde het zo graag overnemen. Wat ben ik blij dat ik z'n geweldige man aan mijn zijde heb! Omdat Noah al een hele tijd op mijn borst had gelegen, wilde ik heel graag dat hij haar de eerste voeding gaf. Het was geweldig om te zien, man en dochter! 

De geboorte van de placenta liet nog op zich wachten, deze zat namelijk nog vast en wilde niet los komen. Ik kreeg extra medicatie via het infuus. Inmiddels was er ook een extra gynaecoloog om te beoordelen wat te doen. Als hij er na 1,5 uur nog niet los was, moest ik toch echt klaar gemaakt worden voor de OK. Hij moet dan operatief worden verwijderd onder narcose! Na een paar keer trekken voelde ze de placenta los komen en was hij net voor de 1,5 uur 'geboren'. Gelukkig zag alles er goed uit en was ik niet te veel bloed verloren.

Na de geboorte van Noah zagen we rode puntjes op haar rug en aangezien haar hoofd aan de kleine kant was (van het persen) wilde ze toch de kinderarts oproepen. Ze wilde er zeker van zijn dat er geen infectie zat. Aangezien ik veel had mee gemaakt met haar in mijn buik, vond ik het heel erg fijn dat ze alles wilde dubbel checken. 

Er werd bloed afgenomen en er werd urine opgevangen. We mochten een nachtje blijven (zonder papa) zodat het in een keer gecontroleerd kon worden. Mocht er iets uit komen dan werd er ook een echo van haar hoofdje gemaakt. 

Inmiddels was de familie ook gearriveerd in het ziekenhuis voor de beschuit met muisjes!

Helaas was er geen privé kamer meer en moesten we op een afdeling liggen, dit betekende dat Jeroen niet mocht blijven bij ons. Hij moest uiterlijk om 23.00 uur naar huis.. Dit was echt wel slikken aangezien ik de hele afdeling voor mezelf had tot 06.30 uur.. De eerste nacht had ik geen oog dicht gedaan, ieder geluidje hield me wakker, Noah moest om de 3 uur gevoed worden én ik had nog zo veel adrenaline van de bevalling. Het besef van mijn eigen kind ligt eindelijk op mijn borst was zo onwerkelijk! Gelukkig had Jeroen thuis super geslapen, hij had dit ook echt wel nodig. 

De volgende dag kregen we te horen dat alles goed was en dat we naar huis mochten. De puntjes waren volledig verdwenen. Ze wilde Noah wel over 6 weken weer zien, om te kijken hoe haar hoofdje eruit zag, ik kan je nu al vertellen: de vervolg afspraken waren goed en haar hoofdje is zoals het hoort). Conclusie: de bevalling was de boosdoener! 

We waren ZO blij om naar huis te gaan en bij te komen van alles! 

Hoe ik alles heb ervaren? Ik kijk heel erg positief terug op mijn bevalling én ben blij dat ze besloten hebben om mij te helpen. Rijnstate was voor mij echt een fijn ziekenhuis. We zijn goed geholpen en geïnformeerd. Elke stap werd duidelijk uitgelegd naar mij en Jeroen. Het enige jammere vind ik, dat de man altijd opzij wordt geschoven. Hallo, het is ook zijn kind! Ik snap dat dit gebeurt, de vrouw 'doet al het werk', maar toch het zou anders moeten. De man staat erbij en helpt haar zoveel hij kan. Gelukkig was het geen vervelende ervaring voor Jeroen. 

Heel veel vrouwen leggen druk op zichzelf en zijn teleurgesteld als ze worden ingeknipt. Wees alsjeblieft niet te streng op jezelf, wees trots! Je doet het wel hé, vergeet niet dat je hier geen controle over hebt. Baby doet wat baby wil! 

Hoe kijk jij terug op je bevalling? Hoe deed jou man het? Ervaarde hij hetzelfde als Jeroen?

Meer over mijn kraamtijd, eerste weken, vaccinatie ect lees je in vervolg bloggen. Ik neem je graag verder mee in de wereld van ons!