Bevallen, dat valt best mee!

Zoals jullie in mijn vorige blog konden lezen, was de zwangerschap van Senn er eentje met veel pijntjes en kwaaltjes.Naast negen maanden lang ziek te zijn geweest en pijn te hebben gehad, had ik ook negen maanden lang angst voor de bevalling. Hoe kon het ook anders na alle horrorverhalen die ik te horen had gekregen en al die schreeuwende vrouwen op televisie. Doet het ècht zóveel pijn?!

De laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze altijd. And it did!Op 10 augustus 2018, een dag voor mijn due date, appte een vriendin mij wat ik die dag ging doen. Ik antwoorde terug dat ik hopelijk een mensje op de wereld ging zetten. Ik was zó klaar met het zwanger zijn.Ik had die nacht al een beetje last van menstruatiekrampjes maar dat had ik al een paar dagen dus dat wilde niks zeggen.Mijn moeder had het grandioze idee om één dag voor mijn due date lekker te gaan lunchen samen want ze vond me maar een hoopje ellende. Achter mijn huis zit een restaurant dus mocht de bevalling op gang komen, waren we zo thuis.Mijn moeder stapte rond 11:00 uur binnen en het eerste wat ze zei was: ‘’wij gaan vandaag niet lunchen he’’?Die menstruatiekrampjes kwamen wat regelmatiger en na een uur hebben we Syl gebeld dat hij rustig aan naar huis kon komen omdat de bevalling was begonnen!

Rond 13:00 uur was Syl thuis. De twee mensen die ik bij de bevalling wilde hebben, waren er so let’s do this!Ik wilde graag in het ziekenhuis bevallen. Alle hulp die ik nodig zou hebben, mocht er iets gebeuren, zou dan snel aanwezig zijn en dat voelde voor mij fijn en veilig.

We hadden ons huiswerk gedaan en wisten dat we de verloskundige nog niet hoefde te bellen. De weeën waren nog niet heel erg pijnlijk en ook nog niet regelmatig.De middag liep ten einde, ik was lekker in bad gaan liggen en Syl zat naast mij met de timer op zijn mobiel aan. Rond 16:00 uur werden de weeën pijnlijker en was er een aardige regelmaat dus het werd tijd dat we de verloskundige gingen bellen. Rond 16:45 was de verloskundige er en zij constateerde dat ik al 6 centimeter ontsluiting had en belde meteen het ziekenhuis dat we er zo aan kwamen.

De rit naar het ziekenhuis, wat een drama. Ik zag het zó niet meer zitten om met deze weeën vier trappen af te moeten (lang leven onze split level woning) om vervolgens nog 15 minuten in de auto te moeten zitten. We hadden uiteraard alle stoplichten tegen, het was spitsuur èn ik had echt vreselijk pijnlijke weeën. Natuurlijk kwam er net een wee toen we stil stonden voor het stoplicht dus degene die naast ons stond, vraagt zich nu heel zijn leven af ‘’wat die vrouw in die auto naast hem aan het doen was’’. Mocht je dit lezen meneer: ik was aan het bevallen!

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, werd ik in een rolstoel gezet door manlief en met dezelfde vaart hoe we naar het ziekenhuis waren gevlogen, vlogen we nu door de gangen naar de verlosafdeling toe. Daar werd ik verwelkomd door twee veel te blije vrouwen en het was voor hun ook al snel duidelijk dat ze beter even tegen mijn moeder konden praten en niet tegen mij. Ik hoorde er nog eentje zeggen: ‘die is al ver hoor’.De check up’s werden gedaan, ik pufte wat weeën weg in de douche, mijn moeder hield een theekransje met de verpleegkundige en Syl stond maar een beetje machteloos bij me. Even alle credits naar S. Wat een ongelooflijke topper. Hij heeft mij zo onwijs goed gesteund! Een top team noemde de verloskundige ons.Rond 20:00 hield ik het niet meer en wilde ik een ruggenprik. Jammer meisje, je bent al te ver dus een ruggenprik is niet meer mogelijk. Wel kon ik een steriel waterinjectie krijgen in mijn rug. Dit neemt de been-en rug weeën een beetje weg en dit scheelde al de helft. Ik heb heel mijn bevalling niet hoeven te huilen maar alle jezus wat deden die spuiten in mijn rug pijn!Rond 20:30 brak de verloskundige mijn vliezen en toen ontstond er paniek. Ons kindje had namelijk in het vruchtwater gepoept. Dit hoeft niet persé te betekenen dat er iets aan de hand is maar het kan wel een teken zijn dat de baby stress ervaart of zuurstoftekort heeft omdat de navelstreng bijvoorbeeld om zijn/haar nekje zit. Alle alarmbellen gingen af en binnen no-time stonden er vier man naast mijn ziekenhuis bed. Ik hoorde ze roepen dat de baby er NU uit moest. Ik had al 10 centimeter ontsluiting dus ik mocht al persen maar omdat de baby echt snel geboren moest worden, kreeg ik een verdoving down under èn een knipje en na drie keer persen was op 10 augustus 2018 om 20:50 uur onze prachtige zoon Senn Baars geboren.

Ik kan me dit moment nog zo goed herinneren. Het eerste wat ik zei was; ‘nou, dit viel echt reuze mee’! Daarna begon ik te huilen van geluk: ‘wat is hij mooi hè mama’? Dit heb ik geloof ik wel 53 keer geroepen. Senn werd even bij me weggehaald, ik werd gerepareerd aan het onderkantje, Syl woog zijn zoontje, familieleden werden gebeld en de avond liep ten einde. Omdat Senn in het vruchtwater had gepoept, moesten we ter observatie een nachtje in het ziekenhuis blijven.

Daar lag ik dan, alleen, in een stille kamer met een baby’tje. Mijn baby’tje. Mijn lieve kleine Sennie op wie ik heel mijn leven had gewacht. Ik heb geen oog dicht gedaan van de adrenaline. Ik heb heel de nacht naar Senn gekeken, wat een mooi wondertje lag daar prinsheerlijk te slapen en die bevalling, ik zou het zo weer doen!

De volgende ochtend kwamen vrienden en familie Senn bewonderen in het ziekenhuis en nadat ik gedoucht was, en eindelijk had geplast (ik wist niet dat plassen zó eng kon zijn) mochten we naar huis. De kraamweek kon beginnen!

In mijn volgende blog zal ik vertellen over mijn kraamweek, die misschien achteraf niet zo rooskleurig was als mijn bevalling.