Bevaling 2 - Stukken beter!!

De tweede zwangerschap moest even op zich laten wachten. De eerste bevalling was niet heel gemakkelijk gegaan en werd uiteindelijk een keizersnede. Het advies is dat je, na een keizersnede, een jaar wacht om je baarmoeder voldoende tijd te geven te herstellen van de operatie. Misschien kan het geen kwaad, als je eerder in verwachting raakt, maar om eerlijk te zijn vond ik het niet zo erg. Haha, ik had zulke nare herinneringen aan de pijn van de eerste bevalling, dat het even geduurd heeft voordat ik het weer zag zitten om voor de tweede te gaan.

Na een jaar in de wachtkamer was ik al redelijk snel weer in verwachting. De zwangerschap verliep voorspoedig. Waar ik bij de eerste echt 3 maanden voor pampus heb gelegen op de bank met misselijkheid, was dat nu helemaal niet zo erg. Het duurde wel wat langer (4 maanden), maar kwam in vlagen en naarmate de tijd verstreek, had ik er steeds minder last van. Ik kwam wel weer flink aan, maar een stuk minder dan met de eerste en ik voelde me eigenlijk best wel fit!

Omdat onze eerste zich bijna twee weken te vroeg aandiende, had ik me eigenlijk geen zorgen gemaakt dat mijn uitgerekende datum zo dicht bij mijn verjaardag lag (sterker nog, mijn uitgerekende datum was de verjaardag van mijn zus). Ik had er gewoon al rekening mee gehouden dat deze baby ook wat vroeg zou komen.

Bij de 20-weken echo kwamen we erachter dat we een meisje zouden krijgen. Dat was echt even slikken voor me. Mijn man zat meteen op een roze wolk, die vond het geweldig, maar ik vond het niks! Wat klinkt dat afschuwelijk, maar ik zag mezelf gewoon als 'jongensmamma'. Bovendien had ik uit mijn jeugd de ervaring dat mijn moeder heel veel moeite had met haar dochters. Ze heeft ons altijd als 'competitie' gezien (een betere uitleg heb ik nog niet gevonden) en ze maakte het dan ook altijd duidelijk dat we haar in de weg zaten. Met jongens had ik daar geen 'last' van, daar kon ik onbevangen van houden. Maar nu we een meisje kregen moest ik er opeens rekening mee gaan houden dat er een kans was dat ik niet van haar zou houden, zoals mijn moeder niet van mij hield. 

Beangstigend. Het heeft voor een flink aantal slapeloze nachten en nachtmerries gezorgd. Uiteindelijk weet je dat jij niet je moeder bent en dat je er überhaupt niets over kan weten tot je dochtertje geboren is, dus ik heb gelukkig nog wel van de zwangerschap kunnen genieten. Júíst van haar! Want ze was klein, dus ik ik voelde haar wel heerlijk schoppen en bewegen (dat moet gewoon één van de meest bijzondere dingen zijn die wij als vrouw kunnen meemaken!), maar ze heeft me nooit pijn gedaan zoals de oudste. En ik bleef gewoon goed mobiel, kon alles nog. Ook qua timing was het perfect. Geen hete zomer met je dikke buik, gewoon lekker ergens in maart bevallen!

En toen was er opeens een sneeuwstorm in maart....... Nee, geen grap, een serieuze sneeuwstorm! En onze jongedame had (weer midden in de nacht, net als de eerste) haar komst al aangekondigd, dus in overleg met het ziekenhuis konden we er niet onderuit; wij moesten in die sneeuwstorm naar het ziekenhuis. En het waren geen sierlijk dwarrelende vlokjes die nauwelijks hoorbaar landden op een zacht bedje sneeuw. Nee, dit was gierende wind en sneeuwvlokjes die zó hard in je gezicht geblazen werden dat je nauwelijks kon ademhalen. Dus, daar gingen wij weer. Het plaatselijke ziekenhuis deed allang geen bevallingen meer, dus we moesten weer goed 40 minuten in de auto. En dat is gerekend bij goed weer en daglicht. 

Het lastige van zo'n eerste keizersnede is dat je daarna niet meer een 'gewone' bevalling kan hebben. Je moet altijd naar het ziekenhuis. En het lastige dáárvan is dat je met 36 weken ook voor je controles wordt overgedragen aan het ziekenhuis. En het lastige dáárvan is dat, wanneer je dus eindelijk weeën krijgt, je niet je 'gewone' verloskundige kunt bellen om even te kijken wat je ontsluiting is. Dat moet immers in het ziekenhuis. Dus toen wij belden om te zeggen dat de weeën begonnen waren, hadden ze ons al gewaarschuwd dat we wel langs konden komen, maar dat we geen bed zouden krijgen tenzij ik ver genoeg ontsluiting had. 

Leuk is dat, daar ga je dan toch maar, omdat je weet dat alles langer gaat duren dankzij het weer, maar je weet niet of je mag blijven als je aankomt! Stel je voor, mag je weer terug naar huis! We hadden al afgesproken dat we dan van lieverlee maar in de ontvangsthal zouden blijven hangen, haha. Gelukkig had ik genoeg ontsluiting om te mogen blijven. Omdat ik een keizersnede had gehad moest dit een 'medische' bevalling worden, dus we kregen ook meteen weer allerlei onderzoeken en gesprekken. 

Gezien mijn ervaringen de eerste keer heb ik meteen duidelijk gemaakt dat ik de 'bikkel-bevalling' al had gehad en dat ik er voor koos om deze keer de mietjes variant te hebben. Dus, pijnstilling!!! Het was me duidelijk geworden dat ik niet goed reageer op bevalllingspijn en ik had me afgevraagd of dat er ook aan had bijgedragen dat de eerste bevalling zo vreselijk lang heeft geduurd. Alsof ik juist door de pijn niet genoeg kon ontspannen om te bevallen. Na alle mogelijkheden bekeken te hebben, had ik ervoor gekozen om een ruggeprik te laten zetten. En wel zo snel mogelijk, graag!!!!!

De ruggeprik was al snel gezet en ik vond het allemaal maar geweldig. De uitleg over het pompje was een beetje aan me voorbij gegaan, maar ik had nog wel gehoord dat ik moest drukken zodra ik pijn voelde. Nu moet ik toegeven dat ik, dankzij de eerste ervaring, nogal gestressed was over die pijnbeleving. Ik merkte dat ik, zodra ik die weeën voelde aankomen, nerveus werd over de pijn. Maar..... pijn=pompje, dus ik pompte er lustig op los!

Het probleem is dat je pompje op die manier wel heel snel leeg raakt! Je kunt jezelf natuurlijk geen overdosis geven, daar is wel voor gezorgd, maar het is wel de bedoeling dat je een beetje behoudend omgaat met de medicatie. Omdat ik dat niet had gedaan en mijn pompje nu dus leeg was, moest er overlegd worden of ik een nieuw pompje kon krijgen......

Wááát???!!!!!!!

Wat bedoel je, overleg? Geen overleg, gewoon nieuw pompje!!!!! Please!!!!! En net rond die tijd kwam mijn ontsluiting (mag niet echt als een verrassing komen) ook weer vast te zitten. En ook al had ik het nog niet echt moeilijk gehad, mijn emoties sloegen meteen toe en ik ging meteen van 0 naar depressie in ongeveer 5 seconden. Het was me zó bijgebleven hoe het mis was gegaan de eerste keer. en nu zat ik wéér vast met ontsluiting. En nog niet eens op 8 centimeter; ik was nog maar op 6 centimeter! En dan ook nog het idee dat ik de rest tóch nog weer moest doen zonder pijnstilling omdat ik mijn medicatie erdoor had gejaagd.

Mijn drempel was nu belachelijk laag en ik lag niet alleen meteen weer te huilen in bed, ik heb ze praktisch gesmeekt voor een keizersnede! Ja, schaamteloos. Terwijl ik dit schrijf krijg ik bijna rode koontjes van schaamte, maar ik zag het op dat moment gewoon niet meer zitten. Gelukkig gaat de medische wereld niet zo snel in op smeekbedes van bevallende vrouwen, dus na een uurtje wachten om te kijken wat de voortgang zou zijn werd besloten dat ik géén keizersnede zou krijgen, maar wél een nieuw pompje!

Nog een half uurtje later was het pompje ook daadwerkelijk aanwezig en kon ik, na een strenge overhoring van de arts over het juiste gebruik van het pompje, weer gaan genieten van een pijn-vrije bevalling. Zalig. Het werd zelfs zó ontspannen dat mijn man en beste vriendin druk bezig waren met het installeren van apps op haar nieuwe telefoon. En ondanks het feit dat we elke keer in spanning zaten te wachten of we het 'ja, je mag persen'-nieuws zouden krijgen van de arts, waren ze zelfs zó druk bezig met die telefoon dat toen de arts zei 'je hebt 10 centimeter, je mag persen!', het volledig aan ze voorbijging. Hahaha, de arts en ik hebben nog even geduldig zitten wachten tot we hun aandacht hadden, maar toen dat in de verste verte niet leek te gebeuren hebben we ze toch maar even weer bij de les geroepen. Stelletje grapjassen.

Maar met het persbericht ging het nog allemaal niet zo vlot. Ik dacht dat je zo'n baby er dan wel vlot uit zou hebben, als je eenmaal mocht persen, maar dat viel nog tegen! Na twee uur persen leek het er nog niet op alsof ze eruit wilde komen dus toen moest er weer overlegd worden. Uiteindelijk werd er gedreigd dat het een pomp of tang verlossing zou worden als ik niet opschoot. Blijkbaar zette dat toch de schouders onder mijn daadkracht want nadat we dat nieuws hadden gekregen was ze er binnen drie persweeën opeens helemaal uit!!!

Er was nog net genoeg tijd voor de arts om me te vertellen dat ik tussen mijn benen mocht reiken om haar mee te helpen. En ik heb het ook echt kunnen zien! Wat geweldig na zo'n keizersnede! De ervaring om je eigen kind geboren te zien en voelen worden, om haar meteen vast te kunnen houden.... Wat deed dat een hoop goed! Na het gevoel gefaald te hebben bij de eerste, had ik eindelijk weer het gevoel dat ik toch een 'normale' vrouw was die dit ook kon, dit bevallen!!!

En dan alsnog tranen met tuiten....

Welkom, kleine meid. En geen zorgen, ik hield van je zodra ik je zag...