2 jaar geleden
Ben ik wel klaar voor mijn bevalling?!
Bevallingsverhaal deel I
Maandag, 8 september hadden wij nog een afspraak bij de verloskundige staan. Ik was ondertussen al 6 dagen overtijd en ondanks dat ik liever de bevalling zo natuurlijk mogelijk wilde houden hebben we toch een afspraak ingepland om de boel daar beneden te laten strippen. Dit om de kans dat de bevalling ingeleid zou moeten worden te verkleinen. Ik wilde tenslotte graag thuis bevallen en niet in het ziekenhuis.
Om half 10 zaten wij bij de verloskundige en die afgelopen nacht had ik toch wel aardig last gehad van regelmatige harde buiken. Het lopen en bukken ging ook al niet soepel meer, maar what’s new zo aan het einde van de zwangerschap? Daarnaast was ik klaar met het Googelen bij ieder pijntje en was ervan overtuigd dat ook nu de bevalling nog wel even op zich liet wachten.
Met dit verhaal wilde de verloskundige toch wel even kijken hoe het er voorstond en indien nodig te strippen. Mijn vriend en ik grapte nog over dat het fijn zou zijn als ik al 5 cm ontsluiting zou hebben, maar gezien mijn vorige bevallingen die langzaam opgang kwamen zou dit vast niet het geval zijn. Nou .. niets bleek minder waar, want ik had inderdaad al 5 cm ontsluiting! Met klapperende oren en een beetje beduusd bleef ik liggen om het nieuws te laten bezinken. Ga ik vandaag dan toch echt bevallen?! Weken ben ik al aan aftellen, maar nu het toch echt gaat gebeuren komt het toch onverwacht.
Omdat mijn tweede bevalling erg snel ging nadat ik 5 cm ontsluiting had werden wij meteen naar huis gestuurd. De verloskundige die toen dienst had werd gebeld met het verzoek dat ze zo snel mogelijk naar ons huis moest komen. Onderweg naar huis belde toevallig mijn zus en ik barste in tranen uit. Het idee dat ik die dag zou gaan bevallen overviel mij en ook het idee dat ik het niet lang meer zou duren dat wij ons meisje vast konden houden maakte mij enorm emotioneel. Daarnaast was de angst voor de bevalling nog aanwezig. Kan ik de pijn wel aan? En zijn alle vervelende gedachtes misschien wel een voorteken geweest? Gelukkig had ik niet echt de tijd om daarover na te denken, want eenmaal thuis stond mijn favoriete verloskundige al snel voor de deur. Fijn! Met haar aan mijn zijde voelde ik als snel weer het vertrouwen een beetje terugkomen.
Het was ondertussen half 11 en de weeën die meer voelde als harde buiken kwamen steeds regelmatiger, maar de pijn was nog goed te doen. Tussen de weeën door probeerde ik mijn vriend en de verloskundige te helpen om de slaapkamer bevallingsproof te maken. Binnen no time was de kamer versierd met plasticmatjes, handdoeken en emmers met vuilniszakken. Nog steeds kon ik niet geloven dat de bevalling begonnen was, het ging allemaal zo snel. Om toch een beetje in onze bubbel te komen werden de gordijnen dicht gedaan, de kaarsjes aangestoken en liet de verloskundige ons even alleen.
Rond 11 uur begonnen de weeën steeds heftiger te worden en ik probeerde zoveel mogelijk van houding te wisselen om de bevalling sneller te laten verlopen. Op een gegeven moment werd ik verrast door een enorme druk in mijn onderbuik. Ik was er bijna van overtuigd dat onze kleine meid geboren zou worden totdat ik een flinke flats vruchtwater verloor. Top! De vliezen waren gebroken. Beetje in paniek riep ik om de verloskundige, want ik wist uit ervaring dat gebroken vliezen heftigere weeën kunnen betekenen. Omdat ik op een gegeven moment erg licht in mijn hoofd werd en last van duizeligheid kreeg was ik toch maar even gaan liggen, sabbelend op een perenijsje. Na ongeveer een uurtje liggen was ik nieuwsgierig hoe het ervoor stond en vroeg de verloskundige om te kijken hoeveel ontsluiting ik op dat moment had. Ik bleek 7 cm ontsluiting te hebben, maar omdat alles erg soepel aanvoelde was de boel makkelijk op te rekken. Er werd mij geadviseerd om een warme douche te nemen om de bevalling toch even dat ene zetje te geven indien ik dit wenste. Dit liet ik mij uiteraard geen tweede keer zeggen, want de weeën waren nog steeds goed te doen.
Eenmaal onder de hete douche voelde ik langzaam die ene herkenbare pijn opkomen. Het zetje was gegeven en de bevalling was nu echt begonnen. Deze pijn waardoor je uit je huid wil kruipen omdat je niet weet waar je het zoeken moet. Deze pijn waardoor het ademhalen bijna niet meer gaat omdat je alleen nog maar oergeluiden kan maken. Dit was die onvermijdelijke pijn waar ik zo bang voor was. Hoe ga ik dit ooit overleven?!