Ben ik nu “over de datum”?

Ik was inmiddels 40 weken zwanger van mijn eerste kindje, een meisje! Dat wisten we al. Mijn uitgerekende datum was 10 januari, maar toen die dag was aangebroken gebeurde er niks. Geen voor weeën, geen krampje, helemaal niks. Dit had ik eigenlijk ook niet verwacht want voor die tijd had ik ook helemaal nergens last van, ik heb mij de hele zwangerschap fit gevoeld en er waren 0,0 tekenen op een bevalling. Toch was er een diep tranendal op die bewuste 10 januari, ik had zo gehoopt dat ik mijn meisje al had mogen ontmoeten. Mijn man nam me mee om iets leuks te gaan doen om mijn zinnen te verzetten en verder konden we alleen afwachten.

15 januari (40+5) had ik weer een afspraak bij mijn verloskundige staan voor controle, de afgelopen dagen waren voor mij ook als ieder andere dag en wederom 0,0 tekenen op een bevalling. Bij de controle was alles goed, mijn meisje bewoog lekker veel en haar hartslag was ook prima in orde, ze had het blijkbaar nog erg naar haar zin in mijn buik. De verloskundige vertelde mij over de optie van het strippen, ik had hier zelf al over gelezen want een inleiding zag ik helemaal niet zitten. Nou dat strippen wou ik dan wel proberen, maar hier moet je ontsluiting voor hebben en je raad het al…. Dat had ik nog niet. Dus weer op huis aan en afwachten maar weer. (En oja! Echt wel pijnlijk hoor, die poging tot strippen AU!)

Op vrijdag 17 januari met 41 weken had ik een afspraak in het ziekenhuis voor een extra echo en een hartfilmpje om te kijken hoe het met mijn meisje gaat, blijkbaar is dit standaard als je de 41 weken passeert. Wederom voelde ik mij gewoon goed en had ik zeker niet het idee dat ons meisje zich binnenkort ging aandienen. Op de echo en het hartfilmpje was ook niks geks te zien, met zowel haar als mij ging alles goed, maarja dat wachten duurde inmiddels wel erg lang… En daar kwam dan de vraag waar ik eigenlijk zo tegenop zag: Wil je ingeleid worden? Nou eigenlijk niet was mijn eerste reactie maar goed ik wist ook wel dat ze er voor de 42 weken wel moest zijn, stiekem had ik me natuurlijk al voorbereid op deze vraag. Wat moet dat moet en het zou wel betekenen dat we ons meisje dan eindelijk konden ontmoeten. We maakte een afspraak voor inleiding op 20 januari (41+3), ik kreeg uitleg over een ballonnetje plaatsen etc….. Voordat we naar huis gingen vroeg de gynaecoloog of ik nog een keer gestript wou worden, misschien had ik nu wel ontsluiting? Ik dacht meteen terug aan dat rot gevoel de dagen ervoor bij de verloskundige, maar dit was mijn laatste kans om een “natuurlijke” bevalling een beetje op gang te helpen voordat ze enkele dagen later de inleiding gingen starten. Oké dacht ik! Ik had deze keer net 1 cm ontsluiting dus er kon gestript worden, au au au! Wat was ik blij dat het erop zat, nu naar huis en afwachten of het iets gedaan had.

Eenmaal thuis belde het ziekenhuis terug, maandag de 20 januari was het te druk en de inleiding zou zondag 19 januari worden, oké slik! Het was immers al vrijdag. De vrijdag en de dag erna bleef ook alles nog rustig, wel had ik iets meer buikpijn dan ik ooit heb gehad, was dit van het strippen? Of begon er toch al iets te rommelen? Het was maar zo minimaal dat ik er niet teveel achter zocht. Zaterdag (41+1) heb ik al mijn spulletjes nog een laatste keer gecheckt en klaargezet voor het ziekenhuis, de volgende dag zou ik natuurlijk worden openomen. Nietsvermoedend ging ik naar bed en alsof ze heeft geweten dat ik een inleiding niet zag zitten werd ik zondagochtend (41+2) om 03.00 uur wakker met buikpijn….

Een lichte kramp die ik nog niet eerder had gevoeld, zou dit het dan eindelijk zijn? Even naar de wc maar er was nog niets geks te bekennen van een slijmprop etc… Toch nog maar weer verder slapen dan? Ik had ik mijn achterhoofd al dat het natuurlijk nog heel lang kon gaan duren dus ik besloot mijn man ook nog niet wakker te maken. Maar dat slapen lukte me niet meer, de kramp bleef af en toe terugkomen, steeds als ik weer een beetje wegdommelde voelde ik het weer. Zondagochtend om 07.00 uur werd de kramp heftiger en zat er ongeveer 10 min of minder tussen. Dit moeten dan toch wel echte weeën zijn dacht ik en besloot nu eindelijk mijn man wakker te maken want echt in bed blijven liggen lukte me niet meer. Ik kreeg rug weeën en moest tijdens een wee nu echt gaan staan om deze op te kunnen vangen. De Verloskundige bellen dan maar? Ik was immers wel benieuwd hoe het ervoor stond.

Rond 09.00 uur kwam de verloskundige om te voelen of ik al wat ontsluiting had. Maar helaas…. Nog steeds maar 1cm… dit had ik 2 dagen geleden in het ziekenhuis ook al. Er was dus nog niets gebeurd maar de weeën werden wel steeds pijnlijker en kwamen korter op elkaar. De verloskundige spreekt af dat ze over 4 uur terug komt om te kijken en als het niet gaat mochten we natuurlijk eerder bellen. Ik weet nog dat ik dacht: 4 UUR??? Zo lang?! Niet wetende dat het allemaal nog veel langer ging duren uiteindelijk.

Oké nog 4 uur er tegenaan zei ik tegen mezelf, ik was nog strijdlustig en wou mijn meisje natuurlijk graag zien. Ik wou in de douche om te weeën op te vangen, het leek mij fijn die warme straal op mijn buik, en ik had dat “oma” krukje in de douche niet voor niets gehuurd bij de thuiszorgwinkel natuurlijk. Maar alsof het me niet gegund was viel precies op dat moment de stroom uit in huis, nouja niet alleen in huis maar in de hele wijk. Geen licht, geen warm water maar ook niet eens koud water! Er kwam geen druppel meer uit te kraam. Uh HELP? Mijn man schakelt nog aan wat knoppen maar dit was niet een probleem in ons huis maar een storing in heel de wijk, precies om het moment dat mijn bevalling bezig is. Wie verzint dit?

Echt stressen kon ik niet want ik had het veelte druk met mezelf en die weeën opvangen. Qua stroom en water konden we alleen afwachten dus dat deed ik dan ook. Na ongeveer een uur (wat wel UREN leken te duren) was er weer water, en gelukkig ook warm water! Dit hielp, het warme water verzachte de pijn en ik ben dus ook niet meer van mijn plek afgekomen. Ik op die kruk met de warme straal op mijn buik en als er weer een wee kwam gaf ik de douchekop aan mijn man zodat ik met mijn handen tegen de muur de wee kon opvangen en mijn man sproeide dan het warme water over mijn rug.

Maar na een aantal uur werd ook dit in mijn ogen ondragelijk, de weeën kwamen kort op elkaar en had geen tijd meer om tussendoor op adem te komen. Ik roep tegen mijn man dat hij de verloskundige moet bellen want ik wil weten hoe het ervoor staat. De verloskundige antwoorde aan de telefoon dat ze al onderweg was. Fijn! Heel erg fijn, ik hoopte natuurlijk dat na al die uren hard werken het iets opgeschoten was. Maar Helaas! De verloskundige voelt en ik heb nog steeds geen 2 cm ontsluiting… Hoe kan dit nou? Het was inmiddels 15.00 uur in de middag en ik was al 12 uur bezig en had nog steeds geen 2 cm… De moed zakt me in de schoenen en ik wil naar het ziekenhuis. Pijnstilling! Dat is wat ik wil.

De verloskundige belt met het Radboud ziekenhuis in Nijmegen wat mijn eerste voorkeur had, gelukkig er was plek en we konden meteen komen. Tussen de weeën de auto in waar ik erg tegenop zag omdat ik tijdens een wee steeds wou gaan staan en absoluut niet kon blijven zitten. En tja, staan in een auto is nou eenmaal erg lastig, maar goed daar gingen we! Met 2 handen vastgeklampt aan de handgreep boven mijn hoofd en flink puffen, gelukkig is het ziekenhuis maar 10 min van ons huis dus we waren er zo. Eenmaal aangekomen moest ik nog naar de afdeling worden gebracht. Ik zat in de rolstoel waar ik ook bij elke wee uit sprong om te staan om de wee op te vangen. Ik stond dan tegen de muur mijn wee weg te puffen en ik dacht nog bij mezelf wat moet iedereen wel denken… Maar ik kon simpelweg niet anders.

Ik was blij eindelijk in het ziekenhuis te zijn, er word een infuus geprikt door de verpleegkundige en ik word aan monitoren gelegd om mijn meisje in de gaten te houden. Er waren snel artsen op mijn kamer om mijn ruggenprik te zetten. Eindelijk van die scherpe pijn af, althans dat dacht ik! De ruggenprik werkte helaas maar aan 1 kant van mijn lichaam. Rechts was ik verdoofd en links voelde ik alles nog, ik weet nog dat ik lichtelijke paniek voelde omdat ik nu in dat bed lag zonder dat ik er nog uit kon doordat mijn rechterzijde wel compleet verdoofd was.

En nu?? Vroeg ik aan de arts die kwam testen met een koud stuk metaal of ik wel echt nog alles voelde…. Ik werd op mijn linkerzijde gedraaid in de hoop dat de verdoving ook naar de linkerzijde van mijn lichaam ging zakken, want een nieuwe ruggenprik zetten was geen optie werd mij verteld. Uren verstreken en mijn ruggenprik werkte nog steeds niet aan de linkerzijde, maar wat misschien nog wel vervelender was is dat mijn ontsluiting ook nog steeds niet vorderden. De weeën bleven heftig en ik spreek mijn zorgen uit na de verpleegkundige die mij helpt. Er is weer een overleg met de arts om toch nog een nieuwe ruggenprik te zetten. Het kan dus wel? Was mijn eerste reactie. De arts komt mij de risico’s en eventuele bijwerkingen uitleggen. Eerlijk gezegd kon het mij op dat moment niet veel meer schelen, ik was op. Ik wou van de pijn af en ik wou dat het opschoot.

De nieuwe ruggenprik pakt gelukkig goed en ik heb eindelijk was rust. Mijn vliezen worden gebroken in de hoop dat de ontsluiting wat gaat opschieten, shit, en dan heel letterlijk want de baby heeft in het vruchtwater gepoept. Dit kon een teken van stress zijn of omdat ik al 9 dagen over tijd was inmiddels. Op de monitoren deed mijn meisje het prima dus stress waren we niet zo bang voor.

Een van de bijwerkingen van de ruggenprik was koorts. En je raad het al die kreeg ik, hoge koorts. Zelf kreeg ik hier weinig van mee, na een nacht geen slaap te hebben gehad, en zo uitgeput te zijn dommelde ik steeds een beetje weg. Mijn man vroeg: Chan? Slaap je nu? Geen idee dacht ik bij mezelf… Echt in diepe slaap kwam ik niet. Mijn ontstekingswaarde worden gecheckt via mijn bloed maar deze kwamen goed terug, de koorts was dus hoogst waarschijnlijk van de ruggenprik en zou ook weer zakken als de ruggenprik was uitgewerkt.

Ze komen regelmatig mijn ontsluiting checken, deze schoot eindelijk op! Iedere keer als ze kwamen controleren kwam er een paar cm bij. Mooi! Dit gaf weer hoop.

Het was inmiddels tijd voor de wisseling van de avonddienst met de nachtdienst op zondagavond (41+2). Dit was inmiddels al de 3e shift die zich kwamen voorstellen omdat ik er al zo lang was. De verloskundige verteld ons dat er toch een grote kans is dat ons meisje in haar shift geboren gaat worden. Mijn ontsluiting was inmiddels 7 cm, het ging niet hard maar langzaam kwam die 10 cm toch dichterbij. Bij 8 cm ontsluiting besloten ze weeën opwekkers te geven omdat de weeën iets terugzakte en die zou ik dadelijk wel nodig hebben om te kunnen persen.

Spannend vond ik dat, ik was bang voor die weeën en de pijn daarvan, net nu ik er een beetje vanaf was. Mijn man spreekt me nog wat moed in en ik was nu zo dichtbij. Op maandag 20 januari (41+3) om 04.00 uur voel ik een enorme druk van onder, ik druk op de bel en de verloskundige komt kijken! Ja hoor! Eindelijk 10 cm. Mag ik dan nu gaan persen? Nee helaas… ze ligt nog te ver weg en het was beter om nog even vol te houden en te wachten. Om 04.30 uur druk ik weer op de bel, ik heb heel erg het gevoel dat ik moet gaan persen en ik kan het niet meer tegenhouden.

Oke! Ik kreeg groen licht, ons meisje lag goed en ik mocht eindelijk gaan persen. De verloskundige verteld mij wel meteen dat het bij een eerste kindje nog wel 2 uur kon duren. 2 UUR!!! Schreeuwde ik, dat kan niet zeg ik tegen de verloskundige, ze moet er nu uit! Zo voelde het althans en als de verloskundige zei dat ik mocht gaan persen dan deed ik dat zo hard als ik kon. Het schoot flink op, de verloskundige verteld mij dat ik mijn meisje voor 05.00 uur ga ontmoeten, dit gaf mij alleen nog maar meer strijdlust, ze was nu zo dichtbij! En na een laatste keer goed persen is ze daar dan eindelijk:

Lott Boersen geboren op 20-01-2020 om 04.55 uur. Mijn man pakt haar aan en legt haar op mijn borst neer. Ze kijkt al meteen zo helder de wereld in, en het enigste wat ik nog kon zeggen is: mama is hier Liefje terwijl de tranen over mijn wangen rollen.

Ik schrijf dit verhaal ruim een jaar na de bevalling van Lott, want over 1,5 maand mogen wij ons tweede meisjes gaan verwelkomen. Lott word dus grote zus en wij een gezin van vier.

Liefs van mij.