Beau & Jonas

Ik wist dat er twee baby’s waren! Zo gek. Ik zag overal tweelingen, ik droomde erover, er kwam een mevrouw in de winkel die iets zocht voor haar tweelingzus. Toen ik voor MoedersvoorMoeders een test moest doen, zei de dame in kwestie gelijk; “dat is een knallende test”

Ik heb zelfs met kerst, tijdens het diner met mijn ouders gezegd, dat als het er twee zouden zijn, er eentje permanent bij ze zou komen wonen?.

Toen de gel op mijn buik verdeeld werd, zag ik het al in een flits! Ik begon al te huilen! De verloskundige zei nog, nou nou even rustig aan, laat me nou eerst eens goed kijken!

Mijn tranen waren in eerste instantie van paniek, niet van blijdschap.

Maar ze bevestigde al snel dat het er toch echt twee waren! Ze vond het zelf erg grappig weet ik nog en Cleo vroeg waarom ik nu weer huilde!

Maar goed we moesten al snel wel een beetje zenuwachtig lachen, dus traumatisch zal het voor cleo niet geweest zijn hoor! Mijn ouders waren op dat moment in Frankrijk, dus we gingen ze bellen en ze geloofden het niet!!! Totdat ik weer begon te huilen! Ze waren vreselijk blij en oh wat bijzonder en ach dat wordt fantastisch! Alles wat ik echt even moest horen, kregen we te horen!

Het was ook derde kerstdag, althans we zouden met alle vrienden gaan eten, dat heb ik afgezegd, ik had mijn emoties niet onder controle! Zo vergeet ik die dag nooit meer! De echo’s vergeet ik ook nooit meer! Want bij 13 weken wist de gynaecoloog te vertellen dat het twee meisjes waren! Dus de eerstvolgende echo Cleo mee om haar te verrassen!! Ja hoor, twee jongens. Cleo helemaal verdrietig, bij het winkeltje een ballon voor haar gekocht en thuis vast een bestelling retour gedaan die dus ineens veel te roze was?.

De zwangerschap ging zoals dat hoort, voor iedereen heel snel, maar voor mij tergend langzaam!! Ik was de eerste 13 weken te moe om te gapen, ik kon met 16 weken al niet meer bukken, met 20 weken ging ik alleen nog maar werken voor de gezelligheid en met 21 weken stuurde mijn manager me met “verlof”! Ziektewet dus,maar goed ook, want met twee kindjes thuis en een boel te doen aan tweelingvoorbereidingen, had ik de tijd ook wel nodig. Echter kan ik me nog herinneren als ik dan weer wat kleertjes op hing en vouwde in de kast, zwollen mijn enkels op en moest ik weer gaan liggen?.

De gynaecoloog stelde vast dat het om een monochoriale diamniotische tweelingzwangerschap ging. Ze deelden de placenta maar hadden ieder een eigen vruchtzak. Dus we mochten vanaf dat moment iedere twee weken op controle omdat er moest worden uitgesloten dat er tts op zou treden. Gelukkig ging alles voorspoedig. Totdat het 30 graden werd...... en bleef!!! Nee gekheid! Ja, dat was natuurlijk niet te doen met mijn postuur op dat moment en mijn voeten konden niet meer afrollen door het vocht, maar alles ging heel goed! Een paar keer tegen het eind naar het ziekenhuis geweest met serieuze weeën en zelfs opgemaakte wiegjes daar en vervolgens zonder baby’s naar huis omdat het stopte! Achteraf maar beter, dat ze zo lang zijn blijven zitten, groeien tot twee volwaardig grote gezonde baby’s!! Want die gewichten en die longen hebben ze nodig gehad, zeker Jonas.

Op de dag van de inleiding, 24/7/2018, hebben we ons om 7.30 gemeld bij het ziekenhuis. Eenmaal geïnstalleerd, direct aan de wee opwekkers. Dat leek vlot te gaan, maar stagneerde in de loop van de dag. Toen uiteindelijk de boel op gang kwam en bleef, heb ik (met de vorige bevallingspijn nog helder in mijn geheugen) de welbekende morfine pomp aangevraagd. En ik heb non stop op die knop gedrukt! Patriek moet er soms nog om lachen! Beau werd geboren voor groot publiek! Gynaecoloog, arts assistent, verpleegkunde, verloskundige en nog een verpleegkundige en Natuurlijk Patriek. Nadat Beau er was en bij me had gelegen, is hij in de coufeuse gelegd. Maar Jonas kwam niet. Het duurde even en toen ik weer voelde dat het ging gebeuren lukte het niet omdat hij doordat ie de ruimte had, helaas stuit was gaan liggen. Ze hebben eerst nog geprobeerd hem met vlies en al te laten komen, maar dat lukte niet en toen de arts assistent het vlies gebroken heeft, zakte het armpje in het geboortekanaal. Toen sloeg bij iedereen in de kamer de paniek toe. De gynaecoloog heeft geprobeerd terug te duwen maar dat was voor mij te pijnlijk. Toen zijn (hoorde ik achteraf) de infusen doorgeknipt en hebben ze me naar de operatiekamer gebracht.

Toen ik wakker werd, lag ik op de uitslaapzaal en had ik voornamelijk dorst. Toen het besef kwam dat ik bevallen was, was ik vooral in paniek. Niemand kon me ook vertellen wat er aan de hand was. Voor mijn gevoel duurde het erg lang voordat ik Patriek zag. Beau was toen onder gebracht met wieg en al bij de verpleegkundigen. En Patriek heeft mij verteld wat er gebeurd was. (Terwijl ik dit schrijf, vraag ik hem alles, want vanaf de geboorte van Beau is het bij mij weg, op wat vage herinneringen na).Wij zijn naar de kraamkamer gegaan en daar is Beau weer bij ons gebracht. En heeft de neonatoloog ons verteld dat Jonas bij de geboorte het zo moeilijk heeft gehad dat zijn hartje is gestopt en dat na het beademen hij weer op gang kwam, maar toch de hersenen misschien schade hadden opgelopen door zuurstof tekort. Ze waren hem op dat moment op de NICU aan het aansluiten in een koelpak en op allerlei apparaten. Ze hielden hem in slaap en op een temperatuur van 33 graden. We kregen een foto omdat het aansluiten erg lang zou duren en we nog niet naar hem toe mochten. Die foto kan ik nog steeds moeilijk zien. Zijn hele linker zijde donkerblauw. Daar had ie klem gezeten. En allemaal slangen en draden en hij leek niets op hoe Beau in een voorverwarmd wiegje naast me lag. Op dinsdag avond zijn ze geboren en op zaterdag gingen ze de temperatuur van Jonas omhoog brengen en zou hij ook wakker worden. Op die dag heb ik hem ook pas voor het eerst vastgehouden als ik het me goed herinner. Alles leek goed te zijn gegaan en we hadden ook het gevoel dat met Jonas alles wel goed ging komen.

Op zondag kregen we het bericht dat er met een echo iets in zijn hoofd gezien was, wat er niet goed uitzag en dat alles erop leek dat Jonas het niet zou gaan redden. Nou we waren helemaal in paniek, niet te troosten. Het klopte ook niet met wat wij zagen. De dag erop zou de MRI zijn. Dat is ook een hele happening. Jonas in een speciaal pak zodat ie niet kon bewegen, oordoppen in, oordoppen erover. En in een enorme couveuse met alle apparatuur nog aangesloten naar de MRI. Dit alles zou wel een tijd gaan duren. Ik had die middag een arts assistent op mijn kamer, voor mijn controle, toen ik de stemmen van de NICU artsen hoorde op de gang. En ik heb die arts assistent zo de deur uitgestuurd omdat ik alles over de MRI wilde weten en niet meer kon wachten! En die uitslag was goed!!!!

Wel lichte schade in de hersenen, maar in een gebied waar de omliggende gebiedjes dit helemaal gaan opvangen!! Nou de ontlading was enorm!!! Die avond is ook besloten dat ik naar huis mocht en Jonas naar de high care. Alleen werd op het moment dat we hem een verdieping lager zouden brengen bij mij geconstateerd dat ik ondanks twee bloedtransfusies, toch nog een derde nodig had. Dus ineens duurde het nog een paar uur. Maar met het nieuws van die dag, maakte dat allemaal niet meer uit!!! Dus laat op de avond, Jonas verhuisd en ik naar huis. Dat was heel raar! En niet blij, want het klopte niet.

Daarna ging het vlot! Op woensdag is besloten dat als wij het aandurfden, we Jonas mee mochten nemen! Dat durfden we! En dat was op woensdag 1 augustus!!! We mogen dus concluderen dat wonderen bestaan en dat Jonas een kanjer is! Hij en zijn broer Beau gaan gelijk op, zijn ontzettend lief en zorgen dat we ons nooit vervelen!!!??