4 jaar geleden
Be careful what you wish for ..
Mijn tweeling bevalling
Daar lag ik dus alleen in het ziekenhuis met de meisjes nog in mijn buik. Ik probeerde wat te slapen maar lag dichtbij de ingang van de afdeling waar steeds spoedgevallen de afdeling op kwamen, hierdoor gingen de afdelingsdeuren dus steeds open en dicht en hoorde ik de geluiden (ohh en ik was natuurlijk ook helemaal niet nerveus ofzo). Om 7uur ging ik weer aan de CTG welke geen bijzonderheden liet zien. Om 08uur kwam de dokter kijken naar mijn ballon. Spannend… nou... ik zal het jullie vertellen, er was precies nog niks gebeurd. Dinsdag 12 juni 2018 de langste dag van mijn leven waar ik precies alleen maar heb gewacht op wat komen ging (Igor kwam natuurlijk wel, ook kwam mijn vriendin Romy lunchen (ik mocht naar het restaurant) en ’s avonds kwamen mijn ouders en zusje nog op bezoek.
De nacht volgde en ik sliep erg goed. Rond 5uur werd ik wakker en moest nodig plassen. Toen ik op de wc zat kwam er een hoop slijm mee. De ballon zat er gelukkig nog in.. ik was steeds zo bang om hem vroegtijdig te verliezen want dan moest hij opnieuw geplaatst worden. Om 07uur ging ik weer aan de CTG en om 08uur kwam de dokter de ballon controleren. En whoooops ze haalde hem er zo uit 3-4cm ontsluiting! Ik dacht echt heus? Ik had nog nergens last van.
De dokter ging overleggen naar welke verloskamer ik gebracht kon worden, ik pakte mijn spullen bij elkaar en belde Igor dat hij moest komen en dat ik al 3-4 cm ontsluiting had en dat ze zo mijn vliezen zouden gaan breken op de verloskamers. Ook appte ik mijn moeder die bij de bevalling aanwezig zou zijn en die wilde meteen komen (ze had nog ochtenddienst en ik zei dat ze dat nog wel kon afmaken). Mama was natuurlijk ook rete nerveus dus samen met Igor waren ze rond 09:15uur in het ziekenhuis. Om 09:30uur gingen ze mijn vliezen breken en had ik 5cm ontsluiting, jaaa nog steeds zonder enige pijntjes of krampen. Binnen een half uur moesten de weeën opgang komen anders zou ik weeënopwerkers gaan krijgen. De weeën kwamen dus niet zelf opgang en de weeënopwekkers werden op de laagste stand gestart.
De arts adviseerde mij een ruggenprik te nemen. Dit wilde ik niet meteen want had immers nog geen wee gevoeld.
Be careful voor de dingen die je uitspreek want voor ik het wist was ik in een heuse weeënstorm beland. Ik vroeg om de geadviseerde ruggenprik en een uur later mocht ik naar de anesthesie voor de ruggenprik, Igor ging met mij mee en mijn moeder bleef op de verloskamer. Bij de anesthesie had ik nog 40min moeten wachten voor ik aan de beurt was, nou ik hield het niet meer joh.. wat een ellende continue weeën (buik en rug), ik kon niet stilzitten! Dat was dus een heel gedoe toen het zover was en ik mijn ruggenprik mocht krijgen, maar hehe hij zat! En toen …ging het helemaal mis...
Ik voelde mij niet goed worden mijn bloeddruk daalde en de hartslagen van de meiden daalde ook.
Er verzamelde een boel mensen rondom mijn bed... de gevreesde keizersnede kwam in mijn gedachten nu toch wel dichtbij. Ook de arts van de afdeling kwam naar de anesthesie gerend want die zag op het CTG dat het mis dreigde te gaan. Ik moest steeds van houding wisselen, linkerzij, rechterzij, rechtop, plat... toen uiteindelijk ging het met ons alle 3 weer beter. Nog op de kamer bij de anesthesie zei ik: “Ik heb het gevoel dat er een hoofd aan zit te komen”. De afdelingsarts controleerde mijn ontsluiting: 9,5cm!!! Ik werd rennend met bed en al terug naar de verloskamer gebracht: 10cm ontsluiting (14:15uur)!! Je zou zeggen persen en hop daar zijn ze! “Helaas” begon mijn ruggenprik te werken en voelde ik geen persdrang meer... ik mocht proberen rustig mee te persen maar hoe doe je dat als je niks voelt? Nou Igor en mijn moeder hebben zich rot gelachen. Om 17uur voelde ik een klein beetje wat en begon het persen echt, na een half uur persen daalde de hartslag van baby 1 (Elise) en de arts zei dat ze bij de volgende wee een knip zo zetten. Ik zei nog ohjee is dat echt nodig? Achteraf gezien was het goed dat het gebeurd was want baby 2 (Esmee) lag in stuitligging. Van de knip voelde ik door de ruggenprik en extra verdoving nauwelijks wat. Elise werd geboren en ik mocht haar meteen aanpakken. Ik vond het onwijs spannend en dacht nou misschien moeten jullie eerst maar kijken of het wel goed met der is. Igor knipte de navelstreng door en kreeg Elise. Esmee moest binnen 20minuten geboren worden i.v.m. de doorbloeding van de placenta. Ondertussen kreeg ik een nieuwe echo om te kijken hoe Esmee in mijn buik lag, nog steeds in stuitligging. Bij de bevalling was ook een gynaecoloog gespecialiseerd in stuitbevalling aanwezig, die Esmee zou begeleiden bij de geboorte. Ik voelde al gauw weer drang opkomen en vroeg of ik mocht persen. Ja hoor! Huppa daar was Esmee, ze werd in de volgende wee geboren. Esmee ging niet meteen huilen en ik dacht echt OMG.. maar in werkelijkheid duurde het maar een paar seconde.. Igor knipte ook de navelstreng van Esmee door. De meiden werden gecontroleerd en daarna mochten wij heerlijk genieten van onze meiden.
