Baby met een gastroschisis

Op mijn Instagram deelde ik vorige week een aantal stories van mijn dochtertje Vajèn. Baby plaatjes, ik was even in zo een moment. Haar baby plaatjes zijn iets anders dan ze zouden moeten zijn. Even een trip down memorylane...Eerste zwangerschap: echo's waren nieuw en ik had geen idee wat ik overal van moest verwachten. We deden maar iets. Ik weet nog dat die wachttijd tussen die echo's zo enorm was. De tijd leek voorbij te kruipen! Tot de 20 weken echo. Ik ging er vrij neutraal in, maar ergens in mijn achterhoofd bekroop mij het gevoel dat er iets niet oke was. Ik vroeg zelfs nog aan mijn wederhelft: ''Denk je dat alles goed is?'' Waarop ik natuurlijk een 'ja' kreeg. Oke. En eigenlijk heb ik over dat gevoel niet meer nagedacht. Ik mocht plaats nemen op het 'bed' in de echopraktijk. Spannend! Wat was ze mooi. Ja, ze! Wat de verloskundige al vermoede werd nu bevestigd: een meisje! Een mini me. Tot het apparaat na ongeveer 10 à 15 minuten werd uitgezet. Ik schrok, omdat ik aan Inge (de echo-vrouw) kon zien dat er iets niet helemaal oke was. Hoe ga je aan een mama en papa to be uitleggen dat het darmpakket van het kleine meisje buiten haar buik lag? Chapeau voor Inge, want ze heeft dit zo enorm goed aangepakt. Ze vertelde langzaam wat ze zag op de echo en wat dit zou kunnen zijn. Ik kan je niet vertellen hoe ik me op dat moment voelde. Ik kon alleen maar huilen. Inge vroeg aan ons of we nog verder wilden kijken. Natuurlijk! En ze heeft dit ook opgenomen + nog wat mooie kiekjes gemaakt. Wat er ook gaande was, ze was perfect voor ons ♥ Thuis braken wij samen. De grond viel weg en alles werd stil. Wat moeten we nu doen? Hoe gaat dit verder? Duizend en één. Er werd verteld door Inge dat het goed te behandelen was, ook al kwam het bijna niet voor. We werden overgedragen aan het UMCG. En vanaf daar begon de nachtmerrie. We hebben zelfs de vraag gekregen of we overwogen om het weg te laten halen, want dit behoorde tot  één van de opties. Wow, ik schrok van die vraag. Waarom zou ik haar niet willen? Nee, die gedachte is niet 1 keer in mij/ons opgekomen. Wel de 'waarom' vraag. Waarom moest dit ons overkomen? Een logische vraag die een ieder zichzelf zou stellen. Onze eerste afspraak in het ziekenhuis was gelukkig net voor het weekend. En zo werd inderdaad duidelijk dat het om een Gastroschisis ging. Een deel van onze dochter haar darmpakket lag buiten haar buik. Simpelweg omdat haar buikje niet helemaal dicht is gegroeid. Dokters begonnen te tekenen om ons een idee te geven hoe dit in elkaar zit en wat er aan gedaan kon worden. Zenuwslopend kan ik je vertellen. 

Vanaf 20 weken zwangerschap heb ik iedere dag met mijn buik aan ctg gehangen. Iedere dag een half uur heen naar het ziekenhuis en een half uur terug + de tijd die ik aan de ctg lag en die waren vaak ook niet mis. Ik begon dan ook al snel met het krijgen van harde buiken. Pfiew, dat was pittig!We werden ontzettend fijn door het proces heen geloosd door de artsen. We kregen 2 opties te horen wat er na de bevalling zou gebeuren. Of ze gingen haar darmpjes omhoog binden zodat de zwaartekracht zijn werk kon doen, of ze werd meteen geopereerd. Maar de artsen konden van te voren niet vertellen welke van de 2 opties de juiste was. Dat vond ik misschien nog wel het meest spannende. Ik bedoel, niet wetende wat er na de bevalling met je kindje gaat gebeuren. Daarnaast spookten er allerlei verhalen door mijn hoofd, want kon ik wel gewoon via de normale weg bevallen? En ja dat was geen enkel probleem. Hoe, daar kon ik mij niks bij voorstellen. Maar het kon en daar was ik intens gelukkig mee. Maanden gingen voorbij en onze vermoeidheid begon langzaam zijn littekens achter te laten.Na 36 weken en 3 dagen vond de dame in mijn buik het wel welletjes. Ik liep inmiddels al 3 dagen met weeën om de 5 minuten en dat terwijl ik aan de ctg lag, iedere dag. Ik heb aangegeven dat ik weeën had en dat ze ook behoorlijk heftig waren, maar pas na 3 dagen werd ik geloofd. Want het waren harde buiken, werd er gezegd. En zelfs op die 3e dag was er nog een twijfel gevalletje hier en daar van de verpleegsters. Tot de verloskundige kwam koekeloeren hoe het daar binnen stond met ontsluiting. Ja hoor. 5 centimeter ontsluiting. ''Zie je nou wel!'', riep ik. Er werd gevraagd of ik met de ambulance vervoerd wilde worden naar het UMCG. ''Nee joh, ik kan nog wel zelf lopen.'' Niks aan het handje. We kregen voor ze zekerheid wel een plas matje mee, want stel dat mijn vliezen zouden breken in wederhelft zijn mooie auto... Het was ongeveer 20 minuutjes rijden. En die rit hebben we prima gedaan. Deze kudos gaan natuurlijk naar de wederhelft. In het ziekenhuis aangekomen moest ik mezelf melden op de verlos verdieping. Deed ik even lopend ook. Ik liep immers al 3 dagen met weeën! Appeltje eitje, inmiddels.Ik werd netjes naar een kamer gebracht waar ik toeters en bellen op mij geplakt kreeg en weer aan de ctg gelegd werd. Ik kreeg een infuus om de weeënopwekkers toegediend te krijgen. Die opwekkers waren zo snel, niet normaal. Ik kon niet eens meer genieten van mijn broodje. Al snel zat ik op 7 cm en na die 7 cm ging het met-je-ogen-knipperen-snel! De gyno werd naar de andere kamer geroepen, omdat ze nog een bevalling aan het doen was. Maar daar werd ze snel weggeroepen door de wederhelft. Ik had het niet meer, ik moest persen! En na 5 keer persen was ze daar - Vajèn Lynn. Het is zo bijzonder om haar op de wereld te zetten en terug te kijken op een fijne bevalling. Zo mooi, zo klein en zo van ons! Wederhelft mocht haar navelstreng doorknippen en daarna werd ze meegenomen. Van te voren hadden we afgesproken dat wederhelft mee zou gaan met haar. Ik red me wel. Zij heeft haar papa nodig. Voordat ze naar boven naar Intensive Care werd gebracht, kwam ze nog even langs mij in de couveuse. Wat was ze mooi ♥ Ik kon niet wachten om haar aan te kunnen raken en haar te vertellen hoeveel ik van haar hou. Langzaam gingen er twee uren voorbij en daar was mijn geliefde wederhelft. Hij is bij onze dochter gebleven tot ze helemaal gesetteld was op de IC. Daarna was het een kwestie van snel douchen en aankleden want ik wou ook naar mijn meisje. En toen was daar het moment, het moment dat ik mijn prachtige meisje voor het eerst kon aanraken. Ik kan je alleen maar vertellen dat mijn tranen niet konden stoppen en dat ik niet de IC meer af te rammen was.

Haar darmpjes zaten in een plastic zak. Het klinkt erg luguber, maar dit is het natuurlijk niet. Deze zak was omhoog gebonden. De zwaartekracht moest het werk gaan doen en dit ging zo enorm snel. Een aantal dagen later stonden wij beneden in het ziekenhuis snoepjes te scheppen in het winkeltje toen wij een belletje kregen dat Vajèn haar buikje dichtgemaakt zou worden die middag. WOW! Wij zijn zijn als twee wervelstormen naar boven gesprint. En ja hoor, het was D-day. Ze werd meegenomen en kort daarna lag ze daar zonder zak en met een dicht buikje. Dit kon je natuurlijk niet zien, want haar buikje was afgeplakt. En vanaf dat moment... Of 1 van ons haar wil vasthouden, werd er gevraagd! En dat moment lieve medemens, geeft een onbeschrijfelijk gevoel. De eerste keer de echte aanraking met je kindje ♥ Mocht je dit lezen en ben jij of ken jij iemand die zwanger is van een kindje met een Gastroschisis? Ook al is de rollercoaster zo enorm, het komt allemaal weer op zijn pootjes terecht! Tjuus ♥ Kimwww.kimmichaelis.nl