Baby, kom uit die wolken

Ik was "medisch". Bij de 20-weken echo lag de placenta niet volgens het boekje, dan moet je in het ziekenhuis bevallen. 

Maandag 40+1 weken Het rommelde in mijn buik. Zou het? Is dit het? Of zit het tussen mij oren omdat de uitgerekende datum voorbij is?Om 12:00 uur hadden wij een controle in het ziekenhuis. Geen spullen mee, ik zou toch nog niet gaan bevallen. Eenmaal in het ziekenhuis hoorde de arts het aan, toch maar een CTG. Een uur later de uitslag, "ja het rommelt echt. Even je ontsluiting controleren." 2 centimeter. "Willen jullie hier blijven of lunchen jullie nog thuis? Want dit kan nog maar een paar uur duren!"We besloten naar huis te gaan, konden we nog "rustig" lunchen. We zouden wel terugkomen zodra de weeën heftiger zijn. Daar moest ik steeds denken toen ik 's avonds boerenkool weg zat te hakken. Maar als ze tegen mij zeggen "het duurt nog een paar uur" ga ik natuurlijk geen dag meer wachten. Het moeder-kindcentrum gebeld en we mochten weer langs komen, om 21:00 uur.Spullen mee en ik ging de draaideur niet meer door zonder kind, dat begrijpen jullie wel.

Even luisteren en de allerlaatste echo maken. Geen bijzonderheden, toch maar weer een CTG. Anderhalf uur later: "er is geen verandering, maar we zien wel dat je pijn hebt."Weer een keuze: thuis slapen of pijnstilling, in het laatste geval moest ik in het ziekenhuis blijven. Gelukkig mocht vriendlief ook blijven dus de keuze was snel gemaakt. Tip voor de partners: neem een luchtbed mee, die slaapbanken zijn vreselijk.

Ik een shot pethidine (instant roze olifanten) en lekker slapen. 

dinsdag 40+2 weken05:00 uur - weeën: 'als dit het is, dan ga ik dit glansrijk doorstaan' (hahahahahahaha!)Naar de badkamer en heerlijk uren onder de douche gezeten. 

07:00 uur - dezelfde weeën: "hmmm, het wordt tijd dat we je een handje gaan helpen met weeënopwekkers."De weeën zorgden niet meteen voor meer ontsluiting, dus de doses werden flink opgevoerd. Ik denk niet dat ik een weeënstorm had, maar ze volgden elkaar wel snel op. 

Tussendoor werd mij regelmatig gevraagd of ik een ruggenprik wilde, ik wilde alleen maar appelsap. Die ruggenprik is er nooit gekomen. Appelsap wel, liters. Halverwege de ontsluitingsweeën kwamen ze er achter dat ik niet op een bevalbed lag, ik moest dus omwisselen. Tot op de dag van vandaag heb ik geen herinnering aan hoe dat is gegaan, alleen maar van horen zeggen. 

+/- 12:00 uur - ik had 7 cm ontsluiting en ze zagen opeens dat het kindje als sterrenkijker lag. 

Dat was niet goed, ik moest op mijn zij gaan liggen in de hoop dat het kindje draaide. Anders: spoedkeizersnede. Zodra ik op mijn zij lag draaide het kindje, had ik 9 cm ontsluiting én persdrang.  

De verloskundig arts zei nog "je mag nog niet persen je moet eerst 10 cm ontsluiting hebben."Ik geloof dat ik haar toeschrééuwde dat ze die ene centimeter er maar bij moest verzinnen. Wat ze dan ook deed. Persen was voor mij een gigantische opluchting, weer een fase verder.

Wat de artsen zagen, ook al tijdens de ontsluiting, was dat de hartslag van ons kindje heel erg dipte bij iedere wee. Gelukkig hebben ze mij dit nooit verteld, anders had ik het nooit kunnen handelen zoals ik nu heb gedaan. Mijn vriend zag het ook en heeft zachtjes navraag gedaan. "Dit is niet goed en we gaan bloed testen" was het antwoord.Dit doen ze door een klein druppeltje bloed van het hoofdje te nemen. Zuurstof en andere waarden waren heel goed, dat was voor hen ook een opluchting. 

Na ongeveer drie kwartier persen werd mij verteld: "het moet nu snel komen, anders moeten we het gaan helpen."En alsof die kleine het hoorde, na nog 2 of 3 persweeën was het geboren. 12:57 uur - hij is geborenHet eerste wat ik riep was: "ik heb het al gezien!" Het tweede was: "we hebben een zoon". Dat heb ik nog 100 keer herhaald. Eind goed, al goed. Toch?Helemaal niet... Daarna begon voor mij het feest pas echt. 

Na een uur mocht ik rechtop proberen te zitten en *FLATS* ik voelde een hele sloot vocht, bloed dus, uit mij stromen. Mijn bloeddruk ging onderuit en ik moest direct weer liggen. 

Mijn baarmoeder slonk niet waardoor de schaafwond van de placenta bleef bloeden.

Na uren duwen op mijn buik, een stuk of vijf artsen en nog drie doses weeënopwekkers ging het eindelijk beter. Ik was ondertussen helemaal wappie. Niemand wist nog van de geboorte. Pas om 19:00 uur belden wij de grootouders, ooms en tantes. In het ziekenhuis kregen wij de mogelijkheid om te blijven, daar maakten wij dankbaar gebruik van. 

Pas 11:00 uur de volgende dag zijn we naar huis gegaan. Eindelijk met zijn drietjes. 

Daar aangekomen stond mijn zus voor ons klaar met broodjes, filet american van de plaatselijke slager en een hele tas gewassen kleertjes. Ze zei nog "laat niets of niemand je van je blauwe wolk brengen". Toen al voelde ik het niet, maar ik besteedde er geen aandacht aan Ik dacht dat het nog wel zou komen.

We hadden de beste kraamzorg die wij ons konden wensen, kordaat, lief en heel begripvol. Daar lag het niet aan. Het gevoel dat mijn hart uit elkaar klapte bij het zien van dat ventje was er niet. Het wás er gewoon niet. Ik was alleen maar moe, met klodders bloed tussen mijn benen en een opgeblazen buik. Totaal niet hoe ik mij dit had voorgesteld. Daar zit ook een signaal, ik had een heel plaatje gecreëerd waar de kraamtijd gewoon niet aan kon voldoen. 

Die signalen herken ik, achteraf en veel te laat, doordat ik de podcast zwarte muisjes luisterde. Voor iedereen een aanrader, of je nu zwanger wilt worden, het al bent, een kindje hebt of iemand in je omgeving waar dit op van toepassing is. Ik wilde dat ik het eerder had geluisterd, dat zou een boel tranen gescheeld hebben en zou ik misschien wel nooit zo diep gezonken zijn.