Anders gelopen dan gepland

Eerste keer zwanger zijn kon niet beter! Hele zwangerschap door had ik geen zwangerschapskwalen. Ik voelde me zo normaal met een buikje erbij. Mijn uitgerekenddatum was 17 januari en ik keek hiernaar uit. Ik kon niet wachten om mijn kleine ventje te ontmoeten. 

Alle controles bij de verloskundige waren goed geen bijzonderheden. Van maandelijkse  controles naar weekelijkse controles kwam 17 januari steeds dichter bij en wat was ik blij(maar ook deels zenuwachtig ). Geboorteplan was al opgesteld. Hierin stond kort : ziekenhuisbevalling op een natuurlijke manier , geen inleiding, geen ruggenprik en keizersnede alleen bij spoed. 

Mijn hele zwangerschap liep ik gewoon door met stage want het ging allemaal goed met mij. Vanaf de kerstvakantie heb ik zwangerschapsverlof genomen en wat vond ik dat niks. Ik zat thuis niks te doen alleen maar wachten op mijn kleine ventje. 

8 januari voelde ik minder beweging waardoor ik ingestuurd ben naar het ziekenhuis. Gelukkig was er niks aan de hand en mocht na 4 uurtjes naar huis. 

Het is 17 januari het gaat vandaag beginnen (dacht ik). Ben in slaap gevallen en op 18 januari wakker en nog steeds geen baby. 19, 20, 21,... 24 januari was ik nog zwanger. Ik dacht bij me eigen wanneer gaat het nou gebeuren?

25 januari had ik een afspraak bij mijn verloskundige om mijn baarmoeder te laten strippen om de bevalling een "start" te geven, maar dat heeft niks opgeleverd. 

Eind januari was ik 42 weken zwanger en geen baby...

31 januari ben ik weer ingestuurd naar her ziekenhuis maar voor een baloninleiding. Wat was ik zenuwachtig dat ik waarschijnlijk in de avond zou bevallen... maar nee. 

1 februari moest ik om 6 uur weer naar het ziekenhuis om te kijken naar hoeveel ontsluiting ik had. NUL. De verloskundige zei " mw. U gaat het ziekenhuis niet meer verlaten zonder een baby" en toen wist ik dat het nu echt tijd was. Om 8uur heb ik weeënopwekkers gekregen en om 9uur hebben ze mijn vliezen gebroken. Toen hebben ze gezien dat de kleine in het water had gepoept maar zijn hartslag was nog prima.

 Iedere 2 uur kreeg ik controle om te kijken hoe ver de ontsluiting was gekomen. Om 10uur had ik 4cm ontsluiting en om 16uur was het nog steeds 4cm. Toen waren de weeën zo erg dat ik toch had besloten om de ruggenprik te nemen. 

Met de ruggenprik was de pijn helemaal weg en ik wachte op mijn zoontje. En wachten en nog meer wachten.

Opeens rond 18:30 stormde de gynacaloog naar binnen. Toen keek ik mijn vriend aan en heb tegen hem gezegd " Als je een gynaecoloog ziet is het foute boel er is iets slechts aan de hand" en ik begon gelijk te huilen. 

De gynaecoloog heeft heel snel controles gedaan ( met echo en toucheren) en zag/voelde dat er iets aan de had was. De hartslag van de baby ging ook lager. 

Toen zei de gynaecoloog tegen ons " wij moeten NU naar de operatiekamer! en hij stormde de kamer uit om zich om te kleden voor de operatie. 

(Gelukkig had ik al een ruggenprik dus hoefde niet in slaap gebracht te worden, ze hebben alleen meer verdoving gegeven). 

Ik ben snel naar de operatiekamer gevoerd en snel op de operatietafel gezet. Daar wachte de gynacoloog op me. Ineens zag ik zo veel verschillende disciplines om me heen.. Van gynaecoloog, anesthesiologen,  kinderarts, operatieteam, verpleegkundige en mijn vriend. Ongeveer 15 man. 

Mijn zoontje zat vast onder mijn linker rib, toen begonnen ze te duwen en trekken aan mijn bovenbuik. Dat was gelukkig  het enigste was ik heb gevoeld tijdens de operatie. Toen hij eruit kwam ging hij gelijk huilen maar moest wel gelijk mee met de kinderarts voor onderzoek.

Op 1 februari  2019 om 19:37, met  een zwangerschapsduur van 42 weken 1 dag ben ik een trotse mama geworden van een gezonde jongentje.

Ondanks dat het allemaal anders gelopen was dan ik had beschrijven in mijn geboorteplan, heb ik nu een litteken met een uniek verhaal erachter.