Anders dan verwacht deel 2

Nou toch maar verder met deel 2!

Met de 10 weken echo werd ons gezegd dat er een grote kans was dat het een jongetje zou worden. Hij lag zo met zijn benen omhoog dat je alles kon zien... Maar het was nog afwachten tot de 20 weken echo. 

Alles ging goed volgens het lijntje. Hij groeide goed en bij mij zag ook alles er goed uit. Op den duur had ik veel last van bandenpijn. Ik werk bij de Mc Donalds en ik stond minstens 8 uur op een dag. Dat was aardig slopend. Ik moest veel dagen rusten voordat ik weer en dag kon werken. Ik ben met 34 weken met verlof gegaan en dat was een beademing, maar al snel kwam de verveling... 

Met 35 weken kregen we weer een echo om te kijken hoe alles was. Daar keken we naar uit, we konden eindelijk de contouren van de kleine vriend zien! Want het was wel degelijk een jongen. Toen was het ademen geblazen. Mijn vriend is in een stuitligging geboren. Die kans was er bij onze zoon ook. Ik wist dit, maar ik heb me er nooit op voorbereid. Onze kleine man lag al die tijd met zijn billen naar beneden. Op ieder blad van de verloskundige stond dat hij met zijn hoofd naar beneden lag. Nu moesten we kiezen. Een keizersnede of laten draaien? 

De man die de echo had gedaan, schoot even in de stress. Er was die week geen plek meer bij hem om te draaien, maar het moest snel gebeuren, want de kleine vriend lag al in mijn bekken. Hij gaf ons een keus om naar een ander ziekenhuis te gaan, zo'n 2 uur verderop, met de kans dat ik daar zou bevallen. Dat wilden we niet. Maar de keizersnede was mijn grootste angst. Uiteindelijk heb ik mijn schoonmoeder gebeld. Zij stelde mij gerust; wanneer we wel voor een keizersnede zouden kiezen, zou ook alles wel goed komen.  

Uiteindelijk hebben we inderdaad voor een keizersnede gekozen. Ik was zo opgelucht toen de dag daar was. Ik was 39 weken en 5 dagen zwanger. Het was zenuwslopend en veel wachten en angst. Mijn partner was al weken ervoor zó zenuwachtig! Vooral omdat hij mij niet kon helpen met alles, dat vond hij het ergste.

Hij week geen seconde van mijn zij. Wanneer er een kans was om bij mij te zijn, was hij er. Hij hield alles in de gaten. Ik liet het allemaal op me af komen. Het was heel gek dat ik opeens mijn benen in de lucht zag gaan voor de katheter en ik het niet deed. Uiteindelijk om 11.09 kwam onze zoon Mason ter wereld. Ze lieten me kijken hoe hij omhoog uit mijn buik werd. Ik wilde het niet, maar ze hebben het toch gedaan. Achteraf ben ik er dankbaar voor. 

We konden ons geluk niet op en we waren zó dankbaar voor dit kleine mannetje. Ieder familielid (zelfs mijn schoonvader) stond met tranen in z'n ogen. 

Nu gaat alles goed en de relatie met mijn schoonvader is iets beter. We hebben er nog steeds niet over gesproken, over die dag. Het heeft me behoorlijk wat gedaan en het zal altijd een pijnlijke plek zijn, ook voor een volgend kindje zal ik me afvragen: wat zal hij doen? Maar we laten het rusten en halen geen oude koeien uit de sloot. We hebben een heerlijke lachebekje als zoon en dát is wat telt.