Anders dan gepland, maar mooier dan verwacht: bevallen. Deel 2

In het ziekenhuis aangekomen moesten we even wachten op de gang, een kamer moest worden klaargemaakt, alle andere kamers waren bezet. Een spits dagje qua bevallingen. “Je wou hier niet zijn hè” “Nee klopt” beantwoorde ik “niet persoonlijk bedoeld maar ik wou graag thuis bevallen” Weer wat uitleg wat er ging gebeuren, wat mijn wensen waren (geboorteplan is ook bekeken! Echt een aanrader) 

Ik werd gestript tot 2/3 cm. zodat er een plakker op het hoofdje kon van de baby om de hartslag bij te houden. Ook moest ik aan een infuus met zout en laag wat weeënopwekkers aan. Ze zouden kijken hoever ze dat moesten opbouwen, als mijn lichaam het zelf overnam was er maar weinig nodig. Rond 11.45 uur lag ik aan het infuus (na 3 keer prikken) en konden wij nog even wat lichts eten voor het echt zou beginnen. Ik zei dat ik graag zou willen kunnen bewegen, vrijheid, zelf kiezen hoe en waar de weeën op te vangen. Doordat ik aan van alles gekoppeld zat dacht ik dat dat niet mogelijk was. Maar ze gaven aan een losstaand apparaat te hebben waar ze mij aan konden koppelen zodat ik kon bewegen. Wat ben ik blij geweest dat te hebben aangegeven. Een tip dus voor elke vrouw: maak je wens kenbaar! Er is soms meer mogelijk dan je denkt! 

Ik heb dat apparaat na 1,5/2uur gekregen en de weeën namen toen aardig toe. Die kon ik staand lekker opvangen (rugweeën) op een gegeven moment wou ik even douchen, de weeën volgden elkaar in rap tempo op, vooral veel rugweeën. De douche hielp ook weer wat. Ondertussen speelde ons bevallijstje op spotify op een speaker door de kamer. De sfeer was fijn, ik voelde mij kalm en sterk en gaf mij over aan de situatie hoe die nu was. Na de douche kreeg ik de vraag of ik misschien op een bal wou zitten om de weeën op te vangen, ik gaf aan dit wel te willen proberen. 

De weeënstorm was een feit: buik, rug en been weeën heel snel en vaak zelfs zonder adem pauze achter elkaar. Maar er was rust en liefde in de kamer. Mijn vriend zat achter mij en hield mij vast bij mijn benen. Het voelde als een letterlijke steun in mijn rug. Ik zei: “ik heb je nodig, meer dan ooit” En zo voelde dat! De verpleeg en verloskundigen die kwamen gaven vele complimenten over mijn kracht en mijn rust. Rust helpt de ontsluiting! Soms verlies je de kalmte bijna door de pijn, maar als je goed blijft ademen en bij elke wee denkt en weet: dit is weer een stapje dichterbij ons kindje dan kom je er doorheen. 

Ik werd getoucheerd om 16 uur: 7 cm. ontsluiting. Wee na wee, na wee, na wee. Het stormde maar ik voelde de zon! Natuurlijk ook veel pijn, maar ook veel kracht. Het laatste stukje van de bevalling, even doorbijten! Nog geen half uur verder geef ik aan persdrang te hebben, Joris belt op de noodbel. In mijn hoofd komt op dat ik vast nog niet genoeg ontsluiting heb en nog zal moeten wachten. De verloskundige geeft aan dat ik voorzichtig mee mag gaan persen. Wow wacht even echt? Nu al? Om half 5 begint het persen. Mijn weeën zijn aanwezig maar nemen door het persen af. Ik moet echt even door persen, op eigen krachten en zonder echt goede weeën. Het hoofdje staat, dus hij moet er echt uit. Op dit moment denk en voel je dat van onderen alles kapot gaat (branden!!!) en dat dat nooit meer goed gaat komen. Maar wonder boven wonder komt het echt goed. 

Na nog 1 keer alles te geven wordt om 16.43 uur onze zoon Luca geboren. Wat een mooie bevalling! In 5 uur van niks naar alles. Zonder pijnbestrijding (ik wou liever geen pijnbestrijding door daar eerder een slechte ervaring mee te hebben gehad) met de weeënopwekkers op een laag standje, in alle rust, met mijn steun en liefde Joris... een prachtige bevalling! Het is een hele klus, maar onthoud dat wij vrouwen dit kunnen. Een heel groot deel van de bevalling verloopt beter door overgave, rust en ontspanning. De verpleegkundigen excuseren zich, na de bevalling, over het feit dat ze zo druk waren. Ik gaf aan dit juist prettig te hebben ervaren, we hebben hierdoor de bevalling grotendeels samen gedaan, in alle rust. En als we ze nodig hadden dan waren ze er! 

16 juni 2020 zal voor altijd een mooie herinnering zijn! 2 dagen later, in alle hektiek van de kraamweek, typ ik dit bevallingsverhaal. Waarom? Omdat als ook maar 1 iemand iets heeft aan deze positieve ervaring, dat al zoveel waard is. En omdat ik bang ben details te vergeten, terwijl deze bevalling van begin tot einde prachtig was. Een bevalling laat zich niet plannen, maar van elke situatie valt een mooie ervaring te maken 🖤