Amy, ze gaat zo huilen hoor! Maak je maar niet druk.

In mijn vorige blog konden jullie mijn bevallingsverhaal lezen. De bevalling zelf heb ik als erg positief ervaren. Echter werd onze roze wolk verstoord door de slechte start van Fenne.

Ik heb Fenne zelf aangepakt en op mijn borst gelegd. Wat een magisch moment was dit. Alle pijn was als sneeuw voor de zon verdwenen en het grootste wonder wat er bestaat lag op mijn borst. Ze zat nog helemaal onder het smeer wat met haar termijn (42 weken) meestal niet echt was. Ze werd dus flink afgepoetst. Onder het smeer kwam een blauw aangelopen meisje vandaan die echt naar adem aan het happen was. Ze huilde dan ook niet.

De verloskundige probeerde haar nog wat aan te sporen door haar wat extra te stimuleren en zei tegen me: Amy, ze gaat zo huilen hoor! Maak je maar niet druk. Echter heb ik dit huiltje niet meer gehoord. Ze werd uiteindelijk bij me weggehaald. De verloskundige probeerde haar neusje uit te zuigen en haar met behulp van wat beademing aan de gang te helpen. Echter hielp dit nog steeds niet. Ze besloot al gauw de kinderarts erbij te roepen. In de tussentijd mocht Fenne weer heel even bij mij liggen.

Tussen de geboorte en het moment dat de kinderarts er was zaten 6 minuten. Dit had de verloskundige in het verslagje geschreven. Echter als ik er zo over terug denk lijkt dit echt we leen uur te zijn geweest. Op mijn borst was ze nog steeds heel erg aan het hijgen maar was wel al een tikkeltje meer roze dan ze was met de bevalling zelf. Vooraf lees je zoveel over een bevalling en dat het eerste uur zo belangrijk is. Ik wilde haar direct aanleggen en lekker met haar knuffelen maar dit zat er niet in. Hier heb ik het tot de dag van vandaag best moeilijk mee. Ik ga er natuurlijk vanuit dat onze band daar niet anders door is, maar toch is dat het beeld wat je voor je ziet en wanneer dit niet uitkomt is dat wel even vervelend.

Fenne kreeg een APGAR score van 5, 4 en 5. Wanneer je babytje helemaal in orde is is dit 10. Dus dit was zeker niet goed. Gelukkig konden mijn man en ik alles goed zien en kon ik tijdens dat de kinderarts met Fenne bezig was haar handje vasthouden. Ik weet goed dat ik het allemaal mega spannend vond, maar dat ik vertrouwen had in de kundigheid van deze mensen en dat het allemaal goed zou komen!

Ook de kinderarts kreeg het niet voor elkaar dat Fenne goed zelfstandig kon ademhalen. Ze kreeg een CPAP maskertje op welke zorgt voor een flinke druk in de longetjes. Ze dachten namelijk dat haar longen nog vol met slijm en vocht zaten. (dit wordt er normaal uitgeperst tijdens de bevalling. Waarom dat bij Fenne niet gebeurd was weten ze niet.)

Ze werd met de grote NICU unit naar de nicu gebracht. Dit zag er nogal spectaculair uit en was vooral voor mijn man een vervelend gezicht om te zien. Ivm met mijn werk heb ik dit allemaal  al wel vaker gezien maar voor hem was dit de eerste x en dan ook nog met je eigen kind die net 10 minuten oud is. 

Mijn man ging direct met Fenne mee en ik werd nog even gehecht en ben nog in de douche geweest. Toen ik weer helemaal fris en fruitig was werd ik door de verpleging naar Fenne gebracht. Daar lag ze dan. MIJN DOCHTER! Ookal zaten er allerlei slangetjes aan haar, ze was roze en beeldschoon. Ik werd even bijgepraat en mocht plaatsnemen op de stoel om haar voor het eerst echt goed vast te gaan houden. Terwijl ik opsta komt er een stortvloed aan bloed van ondere waardoor letterlijk weer alles onder zit. Ze wilde me weer terugbrengen naar mijn kamer waardoor het dus weer lang ging duren voordat ik Fenne vast kon houden. Gelukkig greep een lieve verpleegster in en zei: Meid als jij het niet erg vind stap je nu gewoon in die stoel, poetsen we dadelijk alles en houd je eerst je kindje maar eens vast. Thank you!

Je zag dat de CPAP zijn werk deed want er kwamen steeds luchtbelletjes uit haar mondje. DIt was dus het slijm die door de hoge druk weer via haar mond haar longetjes verliet. Na ongeveer 12 uur is de CPAP afgegaan en is er een echo gemaakt van heer hersenen om te kijken of ze hersenbeschadiging had opgelopen door eventueel zuurstofgebrek. Hier hebben we eigenlijk nooit een uitslag van gekregen... Ik heb dit toen zelf moeten vragen. Beetje raar aangezien het nogal wat zou betekenen!

Na ongeveer 24 uur mocht Fenne alweer van de NICU naar de medium care. Hier heeft ze uiteindelijk nog 2 dagen gelegen voordat we naar huis mochten. 

In al haar verslagen van verschillende artsen staat dat het niet te verklaren is waarom Fenne nou zo'n slechte start had. Ik vind dit aan de ene kant lastig maar misschien is het maar beter dan dat het een vervelende reden zou hebben. 

Ik wilde sws al in het ziekenhuis bevallen, maar door deze hele belevenis is dit gevoel alleen maar versterkt. Als we thuis waren geweest was het een spoedrit naar het ziekenhuis geweest en je weet maar nooit hoe dit dan had uitgepakt. Uiteraard wil ik hiermee mensen niet ontmoedigen thuis te bevallen. Je moet doen waar jij je goed bij voelt!

Gelukkig staan mijn man en ik redelijk nuchter in het leven waardoor er met heel deze gebeurtenis nooit paniek is geweest en wij vertrouwen hadden in het medisch personeel. Ook met de controle afspraken in het ziekenhuis en bij de verloskundige werd ons gezegd dat we hier zo goed mee om zijn gegaan. Daar ben ik dan ook erg trots op.

Inmiddels is Fenne alweer bijna 11 maanden en is ze de beste baby die ik me kan wensen. Ze gaat heel snel met haar ontwikkeling. Ze spreekt al met verschillende woordjes, kan al een paar seconde alleen staan en knuffelt en kust me plat. Heerlijk!