Als je weet dat je alle weeën voor niets doet.

Ik heb lang getwijfeld of ik dit verhaal wilde delen. Toch doe ik het, ik wil het niet vergeten, ik wil jullie ook mijn verhaal vertellen. Zo kan het ook.

Vanaf moment 1 wist ik dat ik met een keizersnede zou bevallen. Dit hebben ze mij meerdere malen gevraagd en mijn beslissing stond vast, het risico van een natuurlijke bevalling was in mijn geval te groot. We plande de keizersnede op 24 december 2019.

De nacht van 9 op 10 december verloor ik vocht snachts, het liep heel rustig gewoon druppend langs mijn benen. Beetje droog maken en het was weer klaar. Een kwartier later, weer. En later weer. Die ochtend had ik om 09:00 een echo gepland staan in het LUMC, hoe stom ook ik dacht ik maak Jens niet wakker ik zeg het morgen wel als we bij die echo zijn.

Zo gezegd zo gedaan.

Dan lig je daar met dat echo apparaat op je buik en word er gezegd dat alles er nog prima uit ziet en je mag weer een weekje wegblijven. (Ondertussen liep ik met 4 maandverbanden in me broek) ja ik weet het, heel onverantwoord.

Vlak voor we wegliepen zei ik toch nog even: “zag je wel genoeg vruchtwater?” Ze gaf aan dat dat wel het geval was maar dat ze door mijn vraag toch nog even ging overleggen. En ja hoor, 2 minuten later lag ik weer op de tafel met een gynaecoloog voor me neus. ‘Geef eens druk’ zei ze. Op dat moment stroomde het eruit. ‘Oké, ik ga een kamer voor je regelen.’ Jens en ik moesten wel lachen maar eigenlijk was Jens wel boos dat ik dit vannacht niet had vertelt.

Aantal uren later lag ik in het geboortehuis in Leiden. Daar kreeg ik direct longrijping en was rust houden de enige manier om het uit te stellen. ‘Dit moet echt 48 uur inwerken mevrouw. ‘Oké..’

Savonds was er een championsleaque wedstrijd van Ajax. Mijn vriend zou hier heen gaan, zo’n belangrijke wedstrijd kan je echt niet misschien en er was immers nog niets aan de hand bij mij. Alles geregeld met de verpleging dat hij in de nacht nog de afdeling op mocht etc. Toch besloot hij op het laatste moment niet te gaan.

Na de wedstrijd op tv gekeken te hebben en veel lol gemaakt te hebben met de verpleging gingen we slapen. En dat lukte verrassend goed tot 01:30. Krampjes, vervelend gevoel in mijn buik. Ik ging maar even plassen en weer mijn bed in. Het ging niet weg en werd al snel constant en heftiger. (Ik had me hier helemaal niet op ingesteld want ik zou toch met een keizersnede bevallen? Ja enorm Naïf).

Ik download de eerste beste weeëntimer op mijn telefoon en ging het timen. Iedere 4 a 5 minuten was de conclusie na 35minuten. Ik maakte Jens wakker en drukte op de bel. Ik werd natuurlijk direct aan de ctg gelegd om te kijken of alles goed ging.

Op dat moment hoopte de verpleging dat het wel weer af zo zakken, de longrijping was nog maar net een paar uur geleden gegeven. Ik moest nog 1,5 dag wachten!

Vanaf het moment dat de verpleging me van een afstand via de monitor in de gaten ging houden wij nog probeerde te slapen belande ik in een weeënstorm intens heftig kwamen die weeën achter elkaar. Weeën remmers deden niets en ik liet het gebeuren.

De gynaecoloog kwam de kamer binnen en ik vroeg hoelang ik dit nog moest ondergaan omdat ik het allemaal voor niets deed. Ik wist dat ik met een keizersnede moest bevallen dus die weeën had ik nergens voor nodig.

Toch vertelde hij mij gelukkig dat hij het zo lang mogelijk ging rekken, elke minuut is er 1 met longrijping zei hij.

Smorgens om 06:00 was ik kapot. Hij zag dat en ging de OK gereed laten maken. ‘Uw kinderen worden over ongeveer een half uurtje geboren, houd vol.’

Ik moest op de rand van het bed zitten en de ruggenprik werd er ingezet, dacht ik... tot de telefoon ging en er een spoedkeizersnede gedaan moest worden. Ze legde me neer en reden me weg.

‘Sorry mevrouw, er komt iets belangrijks tussen, u word terug gebracht naar het geboortehuis.’

Nou, geloof me. Achteraf ben ik heel blij hiermee, hopelijk hebben ze een baby kunnen redden!!maar op dat moment was alles wat ik kon, huilen. Huilen huilen huilen.

Om 07:30 ging mijn kamerdeur open maar ik had het niet meer door, ik zat helemaal in mijn eigen wereld met mijn weeën. Het was mijn oud vriendinnetje Melissa. Zei werkt in het geboortehuis en zij had vanaf dat moment dienst. Thank God! Wat was dat fijn. Ze kwam bij me op bed zitten, pakte mijn hand en hielp me zo goed. Ze zei de juiste dingen, ze deed het goede voor mij en stelde mij maar ook Jens enorm gerust. Wat een geschenk!

Om 08:30 mocht ik voor poging 2 naar de OK. Melissa ging met ons mee en is er al die tijd bij geweest.

De ruggenprik werd dus nu wel gezet, alleen te laag waardoor ik nog heel veel voelde van de operatie. Het was vreselijk maar tegelijkertijd zo mooi. De jongens deden het fantastisch, ze werden om ste beurt op mijn borst gelegd en Jens knipte de navelstrengen door. Dat gevoel, is onbeschrijfelijk.

Daar waren ze!

Boaz James Reekers

2060gr

43cm

08:55 uur

Morris Sev Reekers

1750gr

41cm

08:59 uur