Alle echte ins en outs van zwanger zijn en voor het eerst moeder worden.

Soms voel ik me goed maar soms ook heel slecht, soms voel ik me moeder maar soms ook niet... Soms ben ik tevreden met mezelf en maar soms haat ik m'n 'net bevallen' lichaam weer.. Soms zit ik op die roze wolk maar soms is de wolk ineens grijs...

Ik ga het doen... Ik ga het van me afschrijven, ik ga open en eerlijk zijn. Naar mezelf maar ook naar de buitenwereld. Want tegenwoordig, social media, het ziet er allemaal geweldig uit maar soms is het gewoon niet zo.

Ik heb tijdens mijn zwangerschap al m'n verhaal gedeeld over dat ik weeën had met 24weken. Dus we gaan even terug naar die tijd. Dagje gaan winkelen met vriendinnen, 's avonds stond ik te koken en kreeg ineens ontzettende buikpijn. Het eten was klaar maar zei tegen m'n vriend 'ik stop met eten en ga in bad liggen, ik trek het niet meer. En ja ik was bang... Zo bang dat er iets niet goed was dat ik  naar boven ben gelopen en in bad ben gaan liggen en ik herinner me nog zo goed dat ik wel 100 keer tegen mezelf zei: "Rustig..... Adem in adem uit, het is vast niks. Blijf rustig." 

Een aantal minuten later voelde ik mijn benen niet meer en had ik ontzettende steken in mijn buik en rug en kon ik niet meer opstaan. Gelukkig kwam mijn vriend mij helpen om eruit te komen, en toen kwam het besef.. Dit is niet goed. Naar het ziekenhuis gereden in Tilburg, eenmaal daar aangekomen kon ik echt niet meer. De verloskundige onderzocht me en toen kwam de klap, je hebt weeën je bent aan het bevallen ik regel nu een ambulance en je gaat meteen naar Utrecht naar het WKZ ziekenhuis waar ze goed voor jou te vroeg geboren baby kunnen zorgen!!! Deze zin schrijven doet me echt zo veel verdriet. Ik kan nog steeds niet terug denken aan die dag.

Mijn moeder gebeld en die kwam natuurlijk meteen naar het ziekenhuis maar m'n infuus werd al geplaatst, wat overigens wel 20 keer verkeerd ging. Ook kreeg ik weeën remmers waar ik me zo ontzettend ziek door heb gevoeld, en daar ging ik in de ambulance, mama roepend en vragend of ze mee moest maar nee ik wilde het niet, kom op, ik ben zwanger en heb dit probleem! Waarom moet ik hier tenslotte iemand mee lastig vallen!!!!!???? Liggend in de ambulance, de sirenes horen, ik vergeet dat gewoon nooit meer. Moest hele tijd een bakje vragen want moest hele tijd overgeven. Ik voelde me zo vreselijk... Had zoveel pijn en vooral angst... Mijn meisje, alsjeblieft blijf er in, ik wil zo graag dat het goed komt.

Eenmaal in Utrecht werd ik ontzettend goed ontvangen ze hielpen me supergoed om de weeën weg te puffen en de weeën begonnen te zakken maar toch kwam er even een meneer aan m'n bed uitleggen dat ik waarschijnlijk vanavond nog ging bevallen.. Maar toen kwam het ergste... Mijn meisje... Mijn kleine meisje, ze zou dit niet gaan overleven. Bam. Die sloeg in.

Vechten is wat ik deed, met natuurlijk mijn vriend aan m'n bed die op eigen vervoer naar Utrecht was gereden... Huilen is wat we deden, iemand zei welkom boven de rivieren... Iets geks maar dat moment wisten we dat we onze dochter River zouden gaan noemen. En ineens de weeën remmers begonnen te werken, wonder boven wonder. De nacht ging voorbij, m'n kindje zat er nog in. Wie had dit gedacht.

Dagen gingen voorbij, de weeën waren echt ineens weg? Hoe kan dat nou ineens... Ik mocht naar huis maar moest twee weken in bed liggen... Klinkt lekker maar hell no. Twee weken liggen, dat wil je echt niet. Hoe vaak ik Dean (mijn vriend) wel niet heb geroepen om even te komen omdat ik gewoon even moest huilen, ik voelde me zo ontzettend alleen. Ik heb toen echt geleerd wie er voor mij was en wie de echte vriendinnen en familie zijn, helaas ook die tijd veel vriendinnen verloren. Wat ik nog steeds vreselijk vind. Maar he, live goes on.

Weken gingen voorbij, ze zat er nog steeds en ik mocht weer iets meer gaan doen, dit voelde gewoon niet goed, niet fijn. De verloskundigen bleven zeggen, ze ligt compleet ingedaald... Ze gaat elk moment komen. 33 weken... 35 weken... 37 weken... Ik tikte ze allemaal aan. Oh Jennifer wat ontzettend fijn dat jij dit gehaald hebt echt zo apart! Of huh?????? Ging jij niet te vroeg bevallen?! Ik kreeg ze allemaal naar me toe gewerkt maar wat vind ik er eigenlijk zelf van? Ik vond het vreselijk, wist niet wat me te wachten stond ik wist het gewoon niet, telkens zeiden ze dat ze te vroeg kwam maar ik denk van niet.

En toen kwam ik bij de 40 weken... Dit was echt de mijlpaal... Ongelooflijk. Maar goed, en nu? Ze wilden me met 41 weken strippen als ze dan nog niet gekomen was... Oké is goed we wachten het af.

De dag dat ik 41 weken was, ‪20-09-19‬.

Ik liep samen met m'n vriend en mijn moeder in het bos te wandelen. Of ja, lekker, ik was schijt chagrijnig want hé eerlijk is eerlijk dat was ik nogal vaak in de zwangerschap. En ineens werd ik gebeld: "Hoi Jennifer, als je wilt kunnen we je zo strippen om 11:15." Oh ja is goed ik kom eraan! En Jezus wat deed dat zeer... Voelde het in heel m'n buik en werd er zo ziek van had echt meteen buikpijn. Ben s' middags nog met Dean en papa naar de friettent gegaan maar daar zat ik niet lekker... Naar huis gegaan en in bad gaan liggen, voelde me nog steeds niet lekker.. We zijn even bij mama gaan eten maar mama zei het gelijk.. Jen je hebt weeën dit kan echt niet anders.. Maar nee ik wilde het niet geloven ik wilde pas bellen als ik het zeker wist. Ik vond het zo eng om dit meisje in mijn buik te moeten ontmoeten, ik was zo bang om nu echt moeder te worden.. Ik vond bevallen zo eng. Tot ik echt niet meer kon. Ik belde de verloskundige en die kwam meteen naar mijn huis.

Thuis aangekomen was Tanet er... En laat dit nou net de verloskundige zijn waarvan ik hoopte dat die bij mijn bevalling zou zijn. Waarom? Weet ik veel ze had een vriendelijk lachend gezicht vond ik... Vond het gewoon een prettig persoon. Maar goed ze was er en ja hoor ik was inderdaad bezig... Oh mijn god zo spannend en eng tegelijk maar goed, daar gingen we hoor naar het ziekenhuis.. Man wat ging ik al dood van de pijn maar had nog maar 3cm ontsluiting. Om 20.00 waren we in het ziekenhuis en ben ik in bad gaan liggen ja hoor.. Zonder onderbroek, ik had nog uit fatsoen een Calvin Klein hemdje aan gedaan want deze melkflessen waren ook niet echt charmant meer op deze dag. Maar het boeide me helemaal niks... Ik zag eruit, Jezus... Op een gegeven moment kon ik niet meer van de pijn ze voelde om half 9, bah weer die vingers erin... Had 6cm en ja het schoot op maar voor mij niet hoor bah kon me niet snel genoeg gaan. Hup terug in bad en puf puf puf puf tot ik tijdens het puffen zei AAAHHHHHHH ik kan niet meer ik moet drukken!!! En ze wilde me meteen weer checken het was toen 21:00 en je gelooft het niet. Volledig ontsluiting.. Ja in een half uur van 6 naar 10...o mijn god wat was dit eng, als ik aan dit moment denk jank ik me echt rot daar ging ik op bed liggen, benen de lucht in.. Schaamte? Nee joh 't boeide me helemaal niks..mijn moeder achter me, Dean naast me.. Die kneep ik helemaal fijn.

Wachtend op een wee en daar kwam ie ik mocht gaan persen, en dat deed ik maar het lukte voor geen meter.. Ik wist niet dat ook dit nog moeilijk was. Man wat heb ik een kracht moeten zetten ik had zo ontzettend veel pijn aan m'n stuitje ik noemde het toen bot pijn. En ik zei wel 10 x auw me reet doet zo zeer.. Gek eigenlijk want je zou denken dat je vagina zeer doet maar daar voelde ik niet eens iets.. Gewoon Niks? Maar goed ik was al een uur aant persen, het ging gewoon niet het lukte me niet ik viel constant flauw en omg ik voelde me echt een mislukking hoezo kan iedereen dit maar ik niet.. Wtf? Ik begon me adem in de houden want had echt geen zin meer in te persen en toen ineens hoorde ik de hartslag weg vallen.. Ik zocht terwijl ik flauw viel steeds in me hoofd naar haar hartslag.. Maar ik kon 'm niet vinden ik was zo bang.. En toen kwam er weer een wee m'n verloskundige zei tegen me dat als ik nu niet goed zou persen dat het niet goed zou gaan, Dean glimlachte naar d'r. En ik smeekte hem aub Dean aub wil je niet lachen.. Haha gek he, ineens schaamde ik me want hey de vagina was ineens een stuk groter dan dat die was en ik zag er niet uit, ik deed alles plassen kotsen je kan het zo gek niet noemen.. Maar dean zei tuurlijk niet moppie doe niet zo gek, ben zo trots op je je kan dit.. En daar ging ik weer in gaf alles en ineens riep Tanet we hebben haar hoofd!!!!!!!! Ze heeft haar!!!!!! Omijn God ik jank nu weer want wat was ik blij dat ze haar had. Haha gek he. En ik gaf alles en daar kwam ze. Hoe bizar dat voelde dat glibberige kind dat uit mij glee.. heerlijk Wat? Ja heerlijk! Dean pakte haar eruit en gaf haar meteen aan mij en daar lag ze op m'n borst toen voelde ik me echt meteen moeder.. We lachen er nog om want de woorden die River als eerst van mij kreeg waren : ahhhhh kom maar gauw hoor schatte poese poppevriendinnetje m'n allesje en vooral wel 100 keer.. Mijn meissie 23.21 daar was ze dan.

Mijn bonusvader, mijn vader, m'n zus iedereen stormde de kamer binnen of het fijn was..? Nee ik vond het echt niet fijn. Lag daar met een vers gehechte vagina en was echt ontzettend moe, ze vroegen me continue of ze River vast mochten houden maar ik wilde haar niet los laten. Maar ja he ik wist ook niet beter en dacht dat ik raar was door haar zelf vast te willen houden dus gaf haar maar af, eens maar nooit meer.. Dat huiltje toen ze bij me weg ging vergeet ik never nooit meer die droom ik nog steeds.

Eenmaal 's nachts moesten we in het ziekenhuis blijven want had veel te veel bloed verloren, vond dat zo kut maar ja... Volgende dag naar huis en oh mijn god heel m'n huis was versierd het voelde echt als een warm bad het thuis komen heerlijk op die roze wolk met m'n meid op de bank.. Maar toen werd het ineens grijs.

Het besef dat ik echt absoluut niks kon raakte me echt enorm, het schuldgevoel wat ik hele tijd had dat ik River misschien wel pijn heb gedaan tijdens die 24 weken alles kwam naar boven, ineens geen baby meer in me buik. Bah ik voelde me vreselijk, iedereen die langs kwam en haar vast hield, ik trok het gewoon niet.. Ik kon d'r bijna niet eens zelf vast houden daar was ik veel te duizelig voor pff.. Sommige mensen die lang bleven of ontzettend druk waren.. Echt niet fijn. Maar goed dagen gingen voorbij en ik mocht echt niet klagen want wat een wonder baby.. Ze huilde namelijk nooit, ze dronk goed alles ging goed.

De kraamweek voorbij en helaas nog steeds veel mensen waren niet geweest, gek dat ik dit zo erg vond.. Ik zat daar zo erg mee dat ik er echt hele dagen verdrietig om was, en ja ik had kunnen vragen hey komen jullie langs maar ik wilde dat mensen zelf nieuwsgierig waren naar River maar gek genoeg was dat niet meteen en is dat ook nog steeds niet zo.

Weken gingen voorbij, met mij ging het lichamelijk steeds beter maar geestelijk steeds slechter. Ik voelde langzaam dat het te veel voor me werd maar ja hoe geef je dat toe? Ik wil tenslotte gewoon die sterke mama zijn die dit kan. 24 uur per dag voor een kleintje zorgen.. Maar het lukte me gewoon niet.

Dean is militair en ja die is soms weg en dan moet het alleen, ik dacht wel dat het zou lukken maar toen River 6 weken was ging hij voor het eerst een week weg.. En het ging gewoon niet, ik voelde me zo'n vreselijk slechte moeder bah. En als ik in die spiegel keek en die vreselijke buik en benen zag jankte ik weer en tuurlijk voelde River dit en jankte mee en zo kwam ik elke keer weer in de knoei. Zelfs een avond m'n moeder uit bed gebeld of ze aub wilde komen omdat ik zo verdrietig was. Maar waar kwam dit dan vandaan? Hoezo had ik niet die roze wolk meer?

Inmiddels is River 11 weken en gaat het langzaam de goede kant op.. Ik moet er nog hard aan werken maar begin me langzaam echt moeder te voelen, ik voel hoe ze me aankijkt en vind haar zo geweldig mooi zo bijzonder. Maar Tussendoor hoor ik ook sirenes en voel ik weer die paniek die ik had in de ambulance, ik voel me soms niet fijn en weinig mensen zullen dit begrijpen en dit doet mij pijn.. Ik moet door want ik ben moeder.. En als moeder moet je.

Ik kan nog steeds niet geloven dat dit van mij is. Van ons. Voor altijd.