Al vanaf kind verheugen op je bevalling...

Zondag 1 mei om 22.45 .....we liggen net op bed en dan....yesss volgens mij voel ik mijn 1ste wee. En wow dat is intens en heftig. Niet lang erna komt er weer een wee. Hmmmmm het zal nu wel begonnen zijn. Ik laat mijn vriend maar lekker slapen. Omdat mijn verloskundige had gezegd dat een bevalling wel 18 uur kan duren en vooral bij een 1ste, dacht ik bijmezelf laat ik maar naar beneden gaan, dan kan mijn vriend iniedergeval zijn nachtrust nemen. 

Eenmaal beneden gingen de weeën gewoon door. Ik leunde wat over de bank heen en bewoog zoveel mogelijk met mijn heupen. Ik had op mijn zwangerschapsyoga geleerd dat als je blijft bewegen de bevalling sneller gaat. Terwijl ik over de bank hing te bewegen bedacht ik me dat ik misschien de weeën moest gaan timen. Ik downloade snel een weeënapp. Maar de pijn werd steeds erger en ik wilde liever onder de douche gaan staan. Die weeënapp kon me gestolen worden.

Gauw ging ik naar boven onder de douche staan. Heerlijk was dat. Wauw wat spannend dit zeg...ik ga nu echt bevallen. Die hele dag heb ik niks gemerkt dat ik nu bijna ging bevallen. We hebben een lekker rustig dagje gehad. Ik had geen harde buiken de hele tijd. Ik moet van binnen best even lachen. Een paar uur hiervoor wilde mijn vriend nog even van bil gaan. Ik dacht bijmezelf laat ik het maar doen...de bevalling komt steeds dichterbij en daarna zal het er even niet van komen. Ik zei nog tegen mijn vriend voordat we naar boven gingen om de liefde te bedrijven misschien begint mijn bevalling wel hierdoor.Dat zei ik natuurlijk als grapje. En nu sta ik hier dan onder de douche mijn weeën weg te puffen. 

Op een gegeven moment worden de weeën zo heftig dat ik ook niet meer onder de douche wil staan. Ik heb best veel pijn en wil gewoon naar mijn vriend nu. Ik wil me niet eens afdrogen en ga zeiknat zo op mijn bed liggen. Ik maak mijn vriend wakker en zeg ....wow schat we moeten echt zo naar het ziekenhuis want ik wil een ruggenprik hoor. Ik zit nog met mijn gedachte dat ik nog minstens 10 uur met deze weeën zit. Mijn vriend is nog half aan het slapen en neemt me niet echt serieus. Toch word hij maar wakker. Ik zeg hem uhhhh nee correctie commendeer hem dat hij de verloskundige moet bellen. Ook dit neemt hij nog niet echt serieus . Hij zegt je moet eerst gaan timen enzo. Ik zei je gaat toch nu de verloskundige bellen hoor. Hij ging eerst even beneden een bakje koffie zetten en kwam toen al bellende met de verloskundige naar boven. De vraag die ik al had verwacht werd natuurlijk gesteld......hoeveel tijd zit ertussen. Uhhhh ik heb gewoon continu pijn. De verloskundige wilde mij zelf even aan de lijn maar dat ging niet want ik had weer een wee. En vlak erna weer 1. Dit hoorde de verloskundige ook door mijn gepuf. Ik kom er gelijk aan zei ze.

Rond kwart over 12 in de nacht komt ze bij ons huis aan. Wauw wat is ze er snel. We hadden nog geen 10 min geleden gebeld. Ze wil kijken hoeveel cm ontsluiting ik had. Nu moet ik er toch echt aan geloven. Ik moet met mijn benen wijd. Dat had ik mijn hele zwangerschap nog niet gehoeven. Dat leek me zo ongemakkelijk. Maar nu maakte het me niks uit. Ik ging gelijk liggen.  Ik dacht bijmezelf ik zal wel 4cm ofzo hebben. Ik voelde de vingers van de verloskundige...het deed helemaal geen pijn. Wow Gina zei ze je hebt al 9cm. Wauw dacht ik....yesss ik voelde me echt blij van binnen. We wilde heel graag thuis bevallen. Dus alles werd gauw klaargezet.  Continu was ik me er van bewust dat ik aan het bevallen was. Ik probeerde me zo rustig mogelijk te houden. Dan maak je namelijk zelf je pijnstilling aan. Mijn vliezen waren nog niet gebroken, dus dat ging ze eerst doen. Toen kreeg ik helaas slecht nieuws...ze had in het vruchtwater gepoept. 

We moesten gelijk naar het ziekenhuis toe. Pffff dat was een domper. Nu ging alles zo snel...ik kreeg gauw een onderbroek aan met een zeiltje erin. Kreeg een nachthemd aan en slippers...ik riep nog naar me vriend dat hij me lenzen mee moest nemen.  Ik heb min 3 en kan wel zien zonder maar wel een stuk vager. Ik had wel wat dingen in me vluchttas klaargezet maar nog lang niet alles. Ik dacht bijmezelf die laatste dingen stop ik er wel in als de weeën beginnen. Nou het ging allemaal zo snel dat het er niet van gekomen is.  Ik werd gauw in de auto van de verloskundige gezet. Een Fiat 500 dat weet ik nog heel goed.  Ik heb de helft niet meegekregen van die reis. Het is maar 5 min naar het ziekenhuis maar toch was ik er niet helemaal bij. Ik was in mezelf gekeerd om zo met de pijn om te gaan. Mijn gordel kreeg ik zo snel niet om. De hele weg hoorde ik de piep  in de auto dat je je gordel niet draagt. Ik weet nog goed dat ik tegen de verloskundige zei....ik hoop niet dat ik je auto vies hebt gemaakt haha. 

Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen stond er al een bewaker klaar met een rolstoel.  De verloskundige gaf hem haar autosleutel en zei dat hij hem maar weg moest zetten. Ik werd gauw naar binnen gereden. Boven stonden er al 2 mensen op mij te wachten. Ik lag al gauw op het bed weer met de benen wijd. Het kon me ook niks meer schelen. Ook al zou ik moeten poepen en plassen tijdens de bevalling het kon me niks meer schelen.  Ik dacht bijmezelf toen...het is dus echt waar je kent totaal geen schaamte meer op dat moment. 

Er werd een draadje op de baby's hoofdje aangebracht en ik kreeg een band over mijn buik. Nu konden ze zien hoe het met de baby ging en wanneer ik weeën had. Niet veel later kwam ook mijn vriend binnen. We waren nu met zijn 5en in die kamer. Gelijk begin ik dan weer te denken dat ik rustig moet blijven. Ik kan niet hysterisch gaan doen want ik wil me niet voor schut zetten. Ik puf netjes mijn weeën weg. 

Het persen kan beginnen......pfff spannend denk ik nog. Hoe zal het voelen als ze eruit komt. Ik weet dat er zoiets bestaat als een ring of Fire...dat is als de baby er met het hoofdje uitkomt en dan is er zo'n moment dat je poes in de fik staat. Tenminste zo voelt dat. Hmmmmm hoe zal ik met die pijn omgaan. Het persen wil niet echt opschieten.  Ik heb ook eigenlijk niet echt die persdrang.  Ze zetten me op een baarkruk.  Mijn vriend zit achter me. Het lijkt net alsof je op een potje zit als een klein kind. Maar het voelt toch ook wel fijn. Ik moet me goed concentreren, want ik wil zo graag snel mijn kindje zien. Doordat ik op de baarkruk zit daalt ze nog meer in. En zo komt er nog meer druk daaronder te staan. Af en toe merk ik dat ik tijdens het persen een soort oerkreet maak. Huh ben ik dat....pfff doe is normaal denk ik dan. Maar ja aan de andere kant het hoort er ook een beetje bij. 

Uiteindelijk moest ik weer op bed gaan liggen. Het enige wat ik dacht was....wat duurt het toch lang dat persen zeg. Elke keer was ik zelf maar tussen mijn benen aan het voelen.  En ik voelde helemaal niks daar beneden. Ik raakte vanbinnen een klein beetje gefrustreerd. Maar kom op Gina toch maar weer doorzetten. Ze moet er toch een keer uitkomen. 

Na een lange tijd geperst te hebben ..wat voor mijn gevoel de hele nacht duurde. Zeiden ze dat als ik nu zou voelen ik het hoofdje kon voelen. Ik wist niet hoe snel ik mijn hand daar bracht om te voelen. Ieuwww wat voelt dat vies dacht ik. Het was warm en glibberig. 

Omdat bij elke keer persen het hartje naar beneden ging van de baby moest ik geknipt worden. Dat was nou het enige van de hele bevalling waar ik altijd tegenop had gezien. En daar moest ik nu echt aan geloven.  Ik kreeg een prikje daar beneden. Dat is geen pretje. Dat voelde ik echt wel. Maar goed het is voor een goed doel dacht ik. Daarna mocht mijn vriend bij de verloskundige gaan staan. We wilden heel graag dat hij het kindje zou aanpakken. Nou eigenlijk wilde hij dat zelf heel graag. Toen hij dat voorstelde dacht ik eerst bijmezelf ....echt niet dat jij daar beneden zo gaat staan kijken en wachten tot ze eruit komt. Maar aan de andere kant dacht ik dat het wel een hele mooie ervaring zou zijn. Dus hebben we dat maar in het geboorteplan gezet. En nu was het dan zover. Ik voel het kindje echt eruit komen. Ik pers zo hard als ik kan. Oei en ik voel inderdaad die ring of Fire. Nog even persen weet ik en dan is ze er. Yeahhh ze is er eindelijk. Na 50 min persen zonder die persdrang. Wat was ik blij en zo trots opmezelf. Dat had ik toch maar gedaan. Vanaf de 1ste wee tot ze op mijn buik lag zaten 5 uurtjes tussen. Dus ik heb een snelle bevalling gehad. En ik vergat gelijk de pijn. Dat zal vast niet bij iedereen zo zijn...maar bij mij wel. Helaas had mijn vriend door alle drukte toch mijn lenzen vergeten, en kon ik dus alles niet zo goed zien daarna. Gelukkig is hij ze wel gaan halen na een paar uurtjes. Waardoor ik alles weer helder kon zien. 

Ik kijk echt super goed terug op mijn bevalling. Het was precies wat ik ervan had verwacht hoe ik zou reageren.  Ik had me eigenlijk voorbereid op het ergste en het viel me echt allemaal mee. Hier had ik mijn hele leven naar uitgekeken. Naar dit moment en ik heb er ondanks dat je pijn hebt toch erg van genoten. 

De dagen na de bevalling vond ik dan wel weer wat minder. Het herstellen ervan. Pfff ik dacht dat ik weken niet meer kon lopen hahah. Gelukkig kon ik na een weekje alweer wat meer. Nu ben ik alweer 3 maanden trotse moeder van Jess????????