Afscheid nemen van Otis💙

Na het nieuws van de artsen was ik even lam geslagen. Ze wilden graag de volgende dag Otis van de beademing halen. Ze lieten aan ons de keus hoe we die dag wilden invullen en er of mischien nog meer mensen waren die afscheid wilden nemen. Moet zeggen dat het eigenlijk allemaal beetje langs me heen ging. Ik zat nog te verwerken wat ik net hoorde. Ik heb Otis net weer even gezien na mijn operatie en nu moeten we alweer afscheid nemen dat kan toch niet? Hebben ze zich niet vergist? Volgens de artsen was er echt geen andere manier er was geen hersenactiviteit. 

Ze lieten ons alleen. We hebben de familie opgebeld. Van beide kanten was het vaak alleen maar wat gehuil want ja we waren zelf nog van slag en opa's en oma's zijn net zo verdrietig. We wilden graag dat de opa's en oma's met onze meiden smorgens kwamen om Otis te zien. Vooral voor de meiden dat ze straks niet alleen een koude dode baby thuis hebben maar dat ze ook gezien hebben hoe mooi hij er uitzag en dat ze hem nog even zo konden zien en konden voelen. Het is tenslotte ook gewoon hun broertje ze waren allemaal weer grote zus geworden.

De morgen kwam ze gaven mij weer een morfinespuit in mijn been. En daar kwam onze familie. Jolie van nog geen 2 normaal extreem druk voelde blijkbaar wat aan want ook zij was ook rustig. Hebben in het begin even getwijfeld om haar erbij te hebben door haar drukte vooral op de neonatologie afdeling maar we wilden het haar ook niet ontnemen dat we haar later ook konden vertellen dat ze er ook gewoon bij was. We gingen met bed en al die kant weer op er stonden wat schermen om Otis heen. Eerst gingen we met de kinderen later kwamen de opa's en oma's. Je kan begrijpen dat dit een erg verdrietige gebeurtenis was voor iedereen. Romijn heeft even bij Otis gebleven maar was toch liever bij mij dus kroop mooi bij mij in bed. Amy zat bijna de hele tijd naast Otis. Veel knuffeltjes en kusjes gegeven. Ze had soms moeilijke vragen zoals: Komt Otis ook thuis? Ja, hij komt wel thuis maar zei Amy dan is hij wel dood. Klopt.. Ben blij dat ze zulke dingen vroeg voor haar eigen verwerking. En niet alles oppropte. 

Normaal zouden we meteen door om zelf afscheid te nemen van Otis maar ik was te moe en had weer veel pijn. En wilde goed afscheid kunnen nemen.  Daarom met de artsen over legt eerst even rusten en tegen 16:00 maar weer een morfinespuit en dan afscheid nemen. Zo ging het ook. We zouden eerst naar een speciaal kamertje maar mijn bed paste daar niet in en er werd besloten dat ze Otis naar onze kamer gebracht. Hans hadden ze ook een bedje neergezet zodat hij ook kon overnachten hier en niet heen en weer hoefte te rijden elke dag wat wel erg fijn is. Het duurde eventjes maar daar kwam onze kleine Otis ze legden hem bij me neer en de meest overbodige kabeltjes en plakkertjes werden er al wat af gehaald. Eindelijk zag ik Otis zonder alles. Wat was hij mooi. Op moment dat ik naar hem keek kwamen er zoveel gemixte gevoelens naar boven. Als eerste trots wat was hij mooi met z'n donkere haartjes en klein kuiltje in zin  kin. Helemaal compleet en het liefst wil je hem aan iedereen laten zien. De andere kant voel je je ook zo terneergeslagen we hadden het zo anders voor gesteld de zomervakantie samen met je zussen er zou een mooie tijd aan moeten komen met flesjes plezier en veel slapeloze nachten. Het opgroeien in ons gezin maar naar 9 maanden was je zo dichtbij en ineens was je verder weg dan ooit..

Je beademing werd er met onze toestemming afgehaald en op dat moment kwam er meteen eventjes en grauwe gloed over je gezichtje. Voor mij een teken dat het echt zo slecht was met je en dat het goed was. Wij konden niks anders meer doen dan je laten gaan... ze lieten ons even alleen je gaspte nog een keertje of 3. Het klonk net als klein leeuwenbrulletje. Papa heeft je ook nog even vastgehouden en na 3 kwartier klopte je hartje niet meer...

Er werden voetafdrukjes gemaakt en papa met de verpleegster hebben je samen in bad gedaan omdat ik dat niet kon. Je 1e kleertjes deed papa bij je aan. Een rompertje met een Dino erop uitgezocht door je zusjes en op je blauw/groene shirtje stonden lieve berengezichtjes. We hebben hem nog even geknuffeld en kusjes gegeven en toen werd hij meegenomen voor de nacht naar het mortuarium. Daar werd hij beter gekoeld. Overdag zou hij dan bij ons in het kamertje zijn met koelelementen want we wisten nog niet hoelang het nog duurde voor ik naar huis mocht

Wil je meer blogs lezen van Kim en haar verhaal over Otis? Klik hier!