A trip down memory lane: de geboorte van dochterlief

Zoals beloofd een "trip down memory lane". Een beschrijving van de geboorte van dochterlief. Dit omdat deze geboorte voor een deel bepaald hoe ik naar mijn naderende bevalling kijk maar ook omdat zij ook een plekje verdient op Mamaplaats. Uiteraard staan er genoeg blogs in concept over het wel en wee van dit mooie meisje maar dit kan ik toch echt niet laten.

De zwangerschap van dochterlief verliep zo goed als vlekkeloos, totdat ik 36 weken zwanger was. Tijdens mijn zwangerschap van haar werkte ik fulltime tot 36 weken, ik sportte een groot deel van de tijd, ik leefde op een grote roze wolk en voelde me fantastisch. Lang hebben we getwijfeld over of ik thuis wilde bevallen of in het ziekenhuis. Manlief vond de zekerheid van het ziekenhuis wel fijn en mij maakte het allemaal niet zoveel uit. Ik hoef niet perse in mijn eigen omgeving te bevallen. En dus besloten we voor een poliklinische bevalling in het ziekenhuis te gaan. 

Tot we een voorlichting bij de verloskundige hadden. Tijdens die voorlichting werd duidelijk dat we echt pas op het allerlaatste moment naar het ziekenhuis zouden mogen en dat zagen we dan weer niet zo zitten. Tijdens de controle in de 36e week gaven we aan eindelijk de knoop te hebben doorgehakt en thuis te willen bevallen. Echter bleek mijn bloeddruk torenhoog. Een thuisbevalling was uitgesloten. Ik kreeg een medische indicatie. Vele ziekenhuisbezoeken en bloeddrukmedicatie volgden tot ik met 39 weken en 2 dagen het idee had dat ik wat vocht verloor. Ik dacht dat ik incontinent was geworden maar belde toch maar weer het ziekenhuis. Daar aangekomen was mijn bloeddruk exorbitant hoog. Na uren aan het CTG te hebben gelegen, echo's, in mijn blote kont op een matje liggend moest een soort van zwangerschapstest voor vruchtwater uitwijzen of mijn vliezen gebroken waren. De minuten die we moesten wachten op die uitslag waren bijna net zo spannend als de zwangerschapstest die ik negen maanden eerder had gedaan. En ja hoor mijn vliezen waren gebroken. Waarschijnlijk een klein scheurtje bovenin. Gezien mijn hoge bloeddruk mocht ik niet meer naar huis. Ik moest in het ziekenhuis blijven. Wellicht zou de bevalling die nacht doorzetten (want weeën had ik tot dat moment nog niet) en anders zou ik binnen afzienbare tijd ingeleid worden. Mijn man mocht niet blijven. Die moest naar huis. Ik lag daar helemaal alleen op mijn kamer af te wachten of ik weeën voelde. Bang dat mijn man niet op tijd terug zou zijn. Uiteraard gebeurde er die nacht helemaal niks. Ik sliep amper.

De volgende ochtend hoorde ik dat ik ingeleid zou worden. Hoe raar. Dan loop je in je badjas naar de verloskamer, wetende dat de weeën gaan beginnen en dat je waarschijnlijk binnen 24 uur wel bevallen zal zijn,

Ik kreeg een infuus aangelegd en de eerste drie uur gebeurde er weinig. Elk half uur ging het infuus omhoog maar ik voelde niks. Ik lag nog lekker een boekje te lezen en grapjes te maken. Een teken dat het nog niet echt vorderde. Toch waren er goede weeën te zien. Na drie uur braken ze mijn vliezen. Toen ging ik eindelijk iets voelen. De ontsluiting schoot niet echt op. Ik was begonnen met 1cm en per twee uur schoot ik zo'n halve cm op. Toch ontving ik telkens complimenten over hoe goed het ging en hoe goed ik het deed. Ik had geen moeite om de weeën op te vangen en het ging voor mijn gevoel ook best goed.  Om een uur of 17 (7u bezig) besloten ze het infuus nog één tandje hoger te zetten in de hoop op wat extra cm's ontsluiting. Toen kwam ik in een weeën storm. Ik dacht dat ik gek werd. De weeën piekten en zakten af maar verdwenen niet meer. Ik werd kotsmisselijk en kon geen houding meer vinden om de weeën op te vangen. Mijn man had enorme spierpijn omdat hij bij elke wee tegendruk moest geven in mijn onderrug. Het infuus werd weer een tandje terug gezet en mijn ontsluiting werd opnieuw gecontroleerd. Niks erbij. Toch voelde het voor mij nog steeds alsof het goed ging. Twee uur later kwam de arts assistent bij me op het bed zitten. Het ging niet goed, de ontsluiting vorderde te langzaam, ik lag er relaxed bij maar het schoot gewoon niet op. Ze dacht dat het beter was om ermee te stoppen en ging dit overleggen met de diensdoende gyneacoloog. Mijn man en ik bleven verslagen achter. "Stoppen? Je kan een bevalling toch niet halverwege stoppen?". Mijn man vroeg aan de verpleegkundige die bij ons achterbleef wat er dan zou gaan gebeuren. De verpleegkundige gaf vertwijfeld aan dat het dan een keizersnede zou worden. Paniek borrelde in mij op. Op dat moment kwam de arts assistent weer binnen en ging ze uitleggen wat er zou gaan gebeuren. Er moest kruisbloed geprikt worden, ik moest op een ander bed, de hartslagregistratie moest van dochterlief haar hoofd gehaald worden, ik kreeg een mooie blauwe jurk zonder achterkant aan, moest een mutjse op en kreeg een katheter. Er werd me uitgelegd dat ik inmiddels al negen uur weeën had zonder succes. Ze konden hier nog wel 24 uur mee doorgaan en dan zou ik vast ook wel meer ontsluiting krijgen maar dat zou niet goed zijn voor de baby en ook niet voor mij. De baarmoeder wordt dan moe en kan niet meer goed samentrekken om het bloeden te stoppen na de bevalling. Allemaal heel gevaarlijk. Een keizersnede zou echt het beste zijn. Ik had niet gefaald. "Gefaald? Hoezo zou ik gefaald hebben?" Juist die opmerking maakte dat ik me afvroeg of ik dat moest denken. Erg veel tijd om na te denken had ik niet want al snel konden we richting OK. Ik was echt dood- en doodzenuwachtig. In mijn jeugd ben ik wel eens geopereerd aan mijn duim (ik was toen drie) en ik heb een aantal keer buisjes gehad maar een keizersnee is toch wel even andere koek. En dan met zo'n ruggenprik enzo. Brrrrr. 

Eenmaal op de OK aangekomen moesten we even wachten. Er was namelijk een spoedgeval in een andere OK en misschien hadden ze de ruimte waar ik geopereerd zou worden ook nodig. Dat trok ik niet. Ik kon het niet aan om nog langer te moeten wachten. Achteraf bleek dat er in een andere OK ook een keizersnee aan de gang was die mis leek te gaan. Dit hebben ze mijn man verteld maar mij (gelukkig) niet. Gelukkig verliep die andere keizersnee goed en konden ze met mij aan de slag. De ruggenprik was snel gezet. Er was geen gillende spoed dus alles werd netjes uitgelegd. Ik werd erg op mijn gemak gesteld door lieve en grappige anesthesisten. Mijn man zat de hele tijd naast mijn hoofd tegen me te praten (hoewel ik dat allemaal niet gehoord heb). Het vervelende van de ruggenprik vond ik dat ik moeite had met ademhalen. Dat kan soms gebeuren. Ik was alleen maar bezig met niet dood gaan (ik ben een beetje hypochondrisch en fatalistisch aangelegd). 

Om 20:03 werd dochterlief geboren. Mijn man werd gesommeerd om te gaan staan. Dat wilde hij niet want hij zag hoe moeilijk ik het had maar hij werd gewoon omhoog gehesen. Ik hoorde dat ze geboren was en zag twee handjes boven het blauwe doek. Ze werd nagekeken en manlief ging met haar mee. Ik mocht ineens haar naam zeggen (we wisten al dat we een meisje kregen). Zo onwerkelijk. Ze was kerngezond en alles ging goed. Al snel kwamen ze terug bij mij. Mijn arme waren gevoelloos door de ruggenprik maar ik mocht haar even kort aanraken en bekijken. Daarna ging mijn man met haar weg. Het was te koud op de OK. Ondertussen werd ik dicht genaaid. Ik was ontzettend moe en wilde alleen maar slapen maar ik durfde niet. Bang dat ik niet meer wakker zou worden. Het dichtmaken ging snel en na ongeveer drie kwartier lag ik weer op de verkoeverkamer. Daar werd ik onder de warme doeken gelegd. Ik kreeg een beetje te drinken en durfde eindelijk mijn ogen dicht te doen. Vrij snel kwamen mijn man en dochter bij me. Op de verkoeverkamer mocht ik haar aanleggen. Eindelijk kon ik haar bij me houden, ruiken en goed bekijken. Mijn man had voordat ze naar mij toe kwamen een uur lang met haar gebuideld. Zo gauw ik mijn voeten kon bewegen mocht ik terug naar de kamer. Om een uur of 23 kwamen de opa's en oma's kennis maken met hun kleindochter. Wat waren we trots en blij. Het herstel was niet makkelijk want de pijn aan de wond was behoorlijk. Maar vanaf het allereerste moment voelde het alsof ze er altijd al was geweest. En een keizersnee is geen pretje maar de ingreep zelf is mij alles meegevallen. Uiteindelijk liep ik met twee weken al buiten achter de kinderwagen en zonder deze operatie was het misschien allemaal heel anders afgelopen.            

 

• Outlet bij Kleertjes.com »
• Gratis zwanger- en babyspullen »
• Win lekker eten »
• Nieuwe collectie bij Noppies »