#9 De bevalling, Een echte.

's ochtends vroeg op weg naar het ziekenhuis met een ingepakte koffer. De laatste dag misselijk hopelijk! Wat zie ik uit naar ons dochtertje! Zenuwen, die voel ik ook. Wat gaat er gebeuren, wat komt er op ons af. Hoe zal het zijn? 

Om 8:00 worden we verwacht bij de poli. We krijgen uitleg over hoe het inleiden gaat gebeuren en worden daarna naar onze kamer gebracht. Er staan twee bedden, een tv en er zit een badkamer naast. Hier gaat het straks beginnen!

Om 9:00 uur word ik gestript (voor even au!) en krijg ik mijn eerste vaginale pil. En dan is het wachten. Wachten op... wachten op wat eigenlijk? Ik lees wat, lig aan de ctg. Mijn man zit op zijn laptop en schrijft wat muziek, stuurt wat mails. Ik slaap een beetje. 

Na een paar uur tijd voor een tweede tablet. Weer wachten. We besluiten een rondje te gaan lopen door het ziekenhuis. We halen in de kiosk wat leuke bladen, appen met het thuisfront. Rond een uur of drie komen ze langst met de lijst voor het avondeten. Blegh! Als ik al zin heb in eten, liever niet in een bed. Ik ga er vanuit nog genoeg te liggen hierna. 

We eten s avonds beneden en na nog een keer strippen en een vaginale tablet begint het ietwat te rommelen down under. Mijn schoonmoeder komt nog een bakje doen, samen met mn schoonzusje. Ik weet het gerommel goed te verbergen, alleen mijn man ziet dat ik er af en toe last van heb.

Om een uur of 10 gaan we douchen en slapen. Vandaag? It's not gonna happen. Ach, ogen dicht en slapen. Ze komt er een keer uit.

De volgende  morgen worden we naar de bevallingssuites gereden. En om een paar minuten over half 10 breken ze mijn vliezen. Een heel raar gevoel. Ik heb zoveel vruchtwater dat het zelfs op de schoenen van mijn man terecht komt. Het voelt wat ongemakkelijk en langzaam komen de weeën op gang. Onze dochter krijgt een draadje op haar hoofd voor het hartje, en ik hoef nog geen infuus omdat het goed vanuit zichzelf komt. 'Ik kom over een paar uur kijken hoe het gaat' zegt de verloskundige van het ziekenhuis. Als ze weg is zeg ik nog tegen mijn man: 'zul je zien, als ze straks terug komt, dat ik nog geen steek verder ben'.

Had ik misschien beter nooit kunnen zeggen.Want een infuus weeopwekkers en ruim 3 uur later, ben ik nog niks verder dan waar ik mee begon. Krap 3 cm. Ik probeer de weeen op te vangen, weg te puffen, naar beneden te laten zakken. De pijn komt en komt en komt. Het houdt niet op en ik hou het niet meer. Ik krijg een pethadine prik. Die zou de pijn moeten verzachten. Helaas, peanutbutter. Niet bij mij. Ik word alleen maar suf ervan. En de pijn blijft. Het lukt me niet meer ze goed op te vangen. Er blijft een pijn hangen en de weeën blijven elkaar kort opvolgen. En nog steeds kom ik geen steek verder. We besluiten dat het tijd is voor een ruggenprik, zo houd ik het niet vol. Omdat het zaterdag is duurt het even voor er een anesthesist is. Als die er is moet ik ontspannen voor de ruggenprik. Een lieve zuster wil helpen door te zeggen: Puf maar. deze wee komt nooit meer terug. Ze verspreekt zich en zegt per ongeluk: Deze wee gaat nooit meer weg. Ik moet er om lachen. De prik wordt gezet en het valt me alles mee. De horrorverhalen die ik daar over hoorde zijn op mij niet van toepassing in ieder geval.

De nobelprijs voor degene die dat ding heeft uitgevonden. Wat een opluchting. Langzaam kom ik tot rust. Ik zeg tegen mijn man dat hij wel wat beneden kan gaan eten. Hij kan nu toch niks en ik ga even slapen. En dat lukt. Ik slaap een uurtje. Nou ja, slapen.. Meer een stadium tussen, suf, slapen en wakker zijn. Als ik weer echt wakker ben is mijn man weer terug. Ik voel langzaam wat druk down under. 'ze komt!' zeg ik. Bel de zuster. De zuster komt eraan. Ze checkt mn cm's. Inderdaad. We zijn er. Tijd om te persen. Alles wordt klaar gezet. Ik geef snel even door welke kleertjes klaar moeten liggen. En dan mag ik.

Voor mijn gevoel heb ik tien minuten geperst. Het bleek een dik uur te zijn. Maar na een heftige zwangerschap, en een vervelende bevalling is daar onze lieve dochter! Een klein meisje. 47 cm, 2960 gram. De mooiste baby ter wereld. Van ons. 25 januari 2014, de dag waarop alles veranderde. De dag dat ik moeder werd. 

Wat is ze mooi! We bellen onze families op. We kunnen ons geluk niet op. Wat zijn we dankbaar. Voor dit mooie meisje. Een geschenk van onze Vader. Hij was erbij. 

Ik voel me fantastisch. Geen pijn, super! Niet meer misselijk, yeah! Plassen? Katheter! 

Wat valt dat vies, vies tegen wanneer ik de volgende avond thuis kom. Ik sta in de badkamer. Dankzij de ruggenprik voel ik nog niet wanneer ik moet plassen. Alles loopt en ik voel me brak en doodmoe en vies. Dit gaat vast nooit meer over, denk ik. Later die week gaat het steeds beter. Ik krijg weer controle over mijn blaas, de borstvoeding gaat goed. De baby is tevreden, papa en mama zijn trots. We hebben het gered! 

En nu begint het avontuur van ouderschap, liefhebben, geduld, wanhoop, opeten en achter het behang plakken, kroelen, poetsen. Tegen jezelf aanlopen. Met vallen en opstaan. Maar vooral met een hele hoop liefde!