9/9/2019

Het was zaterdag avond 7 september 2019. Ik was precies 40+1 zwanger en ik was er ook helemaal klaar mee. Mijn buik was een beetje aan het rommelen, soort menstruatie krampjes, en ik besloot ergens tegen 00:00 naar bed te gaan. Ik kon niet slapen en was erg onrustig, daarna kwam er een golf van misselijkheid over mij heen. Ik ging weer beneden op de bank liggen. Ik heb zitten googlen tot en met... Hoe begint een bevalling, hoe voelt een wee? Moet ik deze krampjes timen? De tijden liepen totaal uiteen. Toen las ik iets over oefenweeën (kunnen dagen voor de bevalling optreden, zelfs weken), ja dat zal het zijn, die heb ik nog niet gehad. Ik dacht die zullen morgen ochtend wel over zijn.

Het is zondag 40+2. De hele nacht geen oog dicht gedaan, ik was kapot. De krampjes waren nog niet voorbij en werden gedurende de dag juist erger. Bij elk krampje moest ik even tot mijzelf keren en even rustig in en uit ademen... zo die is weer weg. Niet aanstellen Melis, het echte werk moet nog beginnen... Mijn vriend moest ‘s ochtends zaalvoetballen, maar durfde eigelijk niet te gaan. Ik red me wel, zei ik.

De kramp veranderde in lage rugpijn, die ik een beetje begon weg te zuchten... Later op de middag begon ik allerlei houdingen aan te nemen en begon ik ook geluid te maken, dit deed zoveel pijn. De tranen stroomde over mijn wangen van de rugpijn en de vermoeidheid, ik had immers nogsteeds niet kunnen slapen. Toen mijn vriend eind van de middag de hond uit ging laten kon hij mij buiten horen schreeuwen. Hij voelde zich inmiddels een beetje machteloos. Bij elke pijnscheut masseerde hij mijn onderrug, maar het hielp niet.

Het was 7 uur ‘s avonds toen ik hem vroeg of hij alsjeblieft iemand kon bellen, ze moesten iets aan die pijn in mijn rug doen want ik trok het niet meer. Als ik binnenkort moest bevallen, (en daarmee bedoelde ik absoluut niet diezelfde dag nog) dan zou ik geen energie meer hebben, dan zou het me niet meer lukken. Hij besloot toch de verloskundige te bellen en die kon met een uurtje bij ons zijn.

8 uur ‘s avonds. De verloskundige kwam binnen, ik had haar gelukkig al vaker gezien. Ze vroeg of ze voor de zekerheid toch even mocht voelen. Ik ging er nogsteeds vanuit dat dit geen weeën waren, ik moest me niet aanstellen. Maar toen zei ze; “Meid, niet gek dat je zoveel pijn hebt, je zit al op 4cm ontsluiting.” Ik was stom verbaasd... ”IS HET AL BEGONNEN?”

Mijn vriend belde meteen zijn zusje die ons naar het ziekenhuis zou brengen. Rond 9 uur zijn we naar het ziekenhuis gereden omdat ik echt iets nodig had tegen de pijn in mijn rug (rugweeën), we zouden daar wel verder kijken hoe en wat. Met mijn ogen dicht zat ik op de achterbank. Eenmaal bij het ziekenhuis werd ik in een rolstoel gezet en naar de afdeling gereden. Toen we op de kamer aankwamen moest ik eerst plassen. Ik had enkel mijn onderbroek en een zwart jurkje aan, die trok ik maar meteen uit en ging op bed liggen. Het kon me echt niks meer schelen. De verloskundige kwam weer even kijken, 6 cm. 15 min. later kwam de verloskundige van het ziekenhuis binnen, ook die wilde toch nog even zelf kijken... 8 cm... Ze kreeg een spoed oproep, om half 11 zou ze terugkomen om de pijnbestrijding te bespreken. Ondertussen was het 22:00 en werden mijn vliezen gebroken (waar ik overigens niks van gevoeld heb) en werd ik onder de douche gezet, in de hoop dat dat de pijn in mijn rug zou verlichten, mijn schoonzusje en vriend keken toe hoe het vruchtwater wegspoelde. Ik met mijn ogen dicht, keerde in mijn eigen wereld en was alleen nog maar bezig met de pijn wegzuchten. Toen kreeg ik een persdrang, ik voelde aan alles dat er iets uit mijn lichaam moest en daar kwam geluid bij. De verloskundige zei me dat ik moest proberen geen geluid te maken, dan zou ik meer kracht hebben. Man wat is dat moeilijk als je hele lichaam het uit wilt schreeuwen. Vervolgens was dat ook waar ik me op focuste, ogen dicht, stil zijn, ADEM HALEN, puffen. Vanonder de douche, weer op bed, 9 cm. Het ging zo snel dat er geen reden meer was om pijnstilling toe te dienen. We gingen het gewoon doen, zonder pijnstilling, zoals ik dat graag had gewild.

23:45 Ik moest nog even wachten met persen, ons kleine meisje was nog niet diep genoeg gezakt. Van het bed op de skippybal, mijn schoonzusje zat achter mij en masseerde mijn onderrug. Van de skippybal weer op bed, op de wc en toen op de baarkruk (00:20 uur), ik mocht nu persen maar de weeën waren niet sterk genoeg, weer terug op bed... (00:55 uur) Ik was op, ik kon niet meer, ik was inmiddels al zo’n dikke 24 uur wakker, maar ik moest het nu gaan doen.

5 man sterk stond aan mijn bed, mijn vriend, schoonzusje, mijn verloskundige, die van het ziekenhuis en Leonie die in opleiding was tot kraamverzorgster en onze steun en toeverlaat werd tijdens de kraamweek. Mijn vriend was druk in de weer met washandjes om mijn zwetende hoofd te koelen, tussendoor moedigde hij me aan met lieve woorden. Ik had nog steeds mijn ogen dicht en probeerde alle aanwijzingen van mijn verloskundige uit te voeren. Voor mijn gevoel was ik al te lang bezig, ik kon niet meer, ik kon de kracht niet meer vinden om mijn handen in mijn knieholte te plaatsen. Als ik iets voelde opkomen strekte ik mijn armen en trokken zij mijn benen op. 

01:00 Ik was zo dichtbij, de haartjes op haar bolletje waren al zichtbaar. Maar ik was op, en voor mijn gevoel leken de weeën niet snel genoeg te komen. De hartslag van de kleine meid was goed maar het moest nu echt gaan gebeuren. De verloskundige hielp mee door haar vingers te plaatsen, daar waar ik naartoe moest persen. Ondertussen smeerde ze met een soort gel en gebruikte ze warme washandjes tegen het uitscheuren (was ik heel bang voor). Daarna zei ze; “Melissa, ik wil dat je even goed naar mij luisterd. Ik geef je nog 2x en dan ga ik een knipje maken.” Oh god, een knipje. Dat was de druppel, ik gaf al mijn laatste energie, vanuit mijn kleine teen, zonder dat ik een wee voelde opkomen. “Doe je ogen maar open, ze is er.”

En daar lag ze, op mijn borst, een piepklein meisje, ons kleine meisje. En ik weet nog dat ik dacht, wat is ze schoon. Niet allemaal van dat witte smeersel, zoals we bij de voorlichting zagen. mijn vriend en schoonzusje stonden naast mijn bed in tranen. Zo gelukkig. Veel mensen beschrijven de eerste ontmoeting met hun kindje als een warm gevoel en een onbeschrijfelijke soort liefde. Dat gevoel had ik dus totaal niet, ik voelde me vooral heel heel heel erg uitgeput. En dat is oké, want het besef moest nog komen en de liefde moest nog groeien.

Maandag 09.09.2019 om 01:36 is ze geboren, Isaya Lynn Christièn, vernoemd naar haar oma’s Collinda (Lin) en Antje Christien. Ons kleintje, die zogenaamd iets groter dan gemiddeld groeide, was maar een klein propje van 48 cm en woog een keurige 3220 gram. Mijn vriend mocht de navelstreng doorknippen.

Mijn ouders zaten in de wachtkamer en mijn vriend ging naar hen toe om te zeggen dat ze was geboren en om de naam te onthullen. Ondertussen ging ik met mijn baby op de borst het volgende tegemoet, de placenta, die zat nog vast. Het duwen op mijn buik deed verschrikkelijk veel pijn, en veel puf om nog eens goed te persen had ik niet meer. Injectie in mijn been. Geen beweging. “Probeer eens te plassen”, jahoor, dat doe ik ff op commando, terwijl ik in bed lig en net een baby erdoorheen gejast heb. Lukte natuurlijk niet. “Oke dan gaan we even katheteriseren”, man wat was dat kut. Ging natuurlijk ook voor geen meter in die gezwollen boel daar beneden. Ondertussen stonden mijn ouders en mijn zusje naast mijn bed om mij te feliciteren, de kleine te bewonderen, en mij even door de laatste loodjes te steunen. Ik was al als de dood dat het operatief verwijderd moest worden, weg van mijn kleintje. Nog een injectie. Geen beweging. Toch even een andere verloskundige van het ziekenhuis erbij. Pittige dame. “Nou kom op meid, kijk maar naar die prachtige dochter in je armen, we gaan nog even 1 keer alles geven.” En jahoor, de placenta liet los, thank god! Nu was het eindelijk achter de rug. (02:12 uur)

Mijn ouders en zusje vertrokken weer. Achteraf vind ik het erg jammer dat ze er niet ook bij waren. De geboorte van hun eerste kleinkind en nichtje, ze waren immers toch al in het ziekenhuis.

Isaya had ondertussen haar meconium geloost over mijn buik en ging al vrij snel op zoek naar voeding. Terwijl Isaya werd nagekeken was ik weer een klein beetje aan het bijkomen en zaten we aan de beschuit met muisjes en een glaasje appelsap. Tijd voor wat foto’s en een momentje met haar papa en tante. Ik mocht op de rand van het bed gaan zitten en als ik niet duizelig was mocht ik opstaan om even te gaan douchen. Nou met trillende benen schuifelde ik richting de badkamer waar mijn kraamverzorgster hielp met douchen, afdrogen en aankleden. Daarna deden we aangifte bij de gemeente via een tablet en mocht ik in de rolstoel gaan zitten om vervolgens het ziekenhuis te verlaten. Thuis zat ons lieve hondje op ons zat te wachten. Ik zette de maxi-cosi op de grond, hij snuffelde even en ging weer liggen. Ons gezinnetje compleet. 

Om eerlijk te zijn zat ik tijdens mijn hele bevalling in mijn eigen wereld met mijn ogen dicht en heb ik veel niet bewust meegemaakt en veel details niet onthouden. Met dank aan mijn vriend, schoonzusje en het verslag van de verloskundige heb ik toch nog het 1 en ander kunnen ophalen. De verloskundige vond dat ik het erg goed heb gedaan en heel erg rustig was. En niet geheel onbelangrijk, ik had geen hechtingen nodig. 

In een volgende blog zal ik jullie vertellen hoe ik mijn kraamperiode en de weken erna heb ervaren. 

Liefs!