7 juni 2012

7 juni was een hele rustige dag. De hele dag bezoek gehad en nergens last van gehad.

De twintig weken echo was helemaal geweldig. Alles bleek in orde te zijn met onze kleine en we bleken een jongetje te verwachten. De gynacoloog werd tijdens de echo steeds naar het hoofdje getrokken aangezien hij zo'n mooi gezichtje had. Wel bleek uit dit onderzoek dat een cerclage (bandje om de baarmoedermond) niet meer mogelijk was omdat de vruchtzak al uitpuilde en ze dan de vruchtzak moesten terugduwen en dit een te groot risico was.

Wat een verschil was het met deze dag.

Ik werd wakker om 6 uur s'ochtends en merkte dat ik wat bloed verloor. Veel was het niet maar toch even de verpleegkundige opgeroepen. Deze heeft overlegd met de gynacoloog en die zou later langskomen dus voor de zekerheid mijn man gebeld dat hij ook kwam voor zou de bevalling inzetten.

Om 8 uur, mijn man was er inmiddels, zat ik aan het ontbijt toen ik iets voelde knappen en weglopen. Dus gelijk de verpleegkundige opgeroepen omdat ik dacht dat de vliezen gebroken waren. Ons was al die tijd ook verteld dat als de vliezen braken, er niets meer te redden was. Zelf durfde we nog niet te kijken dus toen de verpleegkundige kwam en de dekens optilde trok mijn man helemaal wit weg. Het bleek geen vruchtwater te zijn maar bloed. Direct daarna is de gynacoloog gekomen en die heeft een echo gemaakt. Hieruit bleek dat de kleine man nog hartsikke vrolijk was maar wel tot de knietjes in het geboortekanaal lag en daar dus alles vrolijk kapot schopte. Met als gevolg de bloedingen en de krampen. Of dit nou zo doorzetten tot een geboorte was maar afwachten. Dus dit was een gigantisch spannend dagje maar de kleine man bleef gewoon rustig zitten waar die zat.

Weer een dagje verder dus. Intussen hebben ze me in de middag ( nadat ik eem tweede flinke bloeding had gehad) overgeplaats naar een andere eenpersoonskamer. Dit op de aanlsuitende gang van gynacolgie, de short stay zodat ik niet steeds geconfronteerd werd met het gehuil van baby's. Dus nu heb ik kamer 208 als mijn kamertje gemaakt.

Ook heb ik s'nachts mijn man nog gebeld of die kon komen aangezien de buik wel heel onrustig werd en ze bang waren dat de bevalling zou beginnen. Verpleging heeft toen direct een bed erbij gezet in de kamer en zo werd geregeld dat mijn man kon blijven slapen.