#7 Dag mooi meisje (heftig!)

We bereiden ons voor op de komst van ons kindje. De 20 weken echo is goed. Het geslacht willen we niet weten dit keer.

Al snel na de 20 weken echo begin ik me enorm beroerd te voelen. Last van mijn buik en duizeligheid. Bij de controle blijkt mijn bloeddruk aan de hoge kant te zijn en ik word doorgestuurd naar het ziekenhuis. Er is nog geen sprake van eiwitten in de urine.

Een paar dagen later moet ik weer op controle komen en is het niet goed. Ik word opgenomen in een gespecialiseerd ziekenhuis voor vroeggeboortes. Ik ben op dat moment 25+1 weken zwanger.

Ze geven me longrijpende injecties voor de baby. En ze houden me nauwlettend in de gaten. Elke dag bloed onderzoek, ctg's, echo's en bloeddruk meten enz.

Een week later gaat het helemaal mis. 'S avonds voel ik de baby niet bewegen en 'S nachts voel ik me helemaal wegzakken. Het voelt doodeng. De artsen komen binnen rennen en ik word meegenomen voor een spoedkeizersnee. Ik krijg er nauwelijks iets van mee. Het duurt 2/3 dagen voor ik pas weer helemaal bij ben. Een ongelofelijke ervaring. En dan besef je je dat je buik leeg is, en je man helemaal verslagen naast je zit. Ik weet genoeg en wil het niet horen. Wanneer Gavin naast me hartverscheurend begint te huilen, doe ik net zo hard mee. Deze pijn is niet te bevatten. Met geen woorden te omschrijven. Onze dochter heeft het niet gered, ze was in de buik al overleden, de artsen konden niets meer doen. Ik heb mijn kleine meisje nog vastgehouden.

Ik voel me zo schuldig, ook al weet ik wel dat ik er niets aan kan doen, het is toch mijn lichaam die haar in de steek heeft gelaten. Ik vind het ook erg dat ik haar niet direct na de geboorte heb kunnen zien en vasthouden. En dat Gavin dit ongelofelijke verdriet alleen moest dragen en dan de zorgen om hoe ik eruit zou komen, of ik wel zou opknappen. Afgrijselijk.

Het is een verschrikkelijk zware periode en ben echt depressief geweest. Vond het zo naar voor Niméa. Zo'n klein meisje ineens met intens verdrietige ouders en geen babyzusje mee naar huis.

Onze tweede dochter kwam stil ter wereld op 10 oktober 2010 (10-10-10 ja), na een zwangerschap van 26+3 weken.

Ze woog 645 gram en was 32 cm

We noemen haar:

Meadow Novelle Capri Miller

*tijdens de zwangerschap droomde ik regelmatig over een meisje dat van me weg liep/zweefde over een weide. Het was een prachtig maar ook verdrietig plaatje. Maar door die droom zijn we op de naam Meadow gekomen.