5 September 2021, een mooie dag voor Zundert. Ergens een mooie maar voor ons ook zwarte dag die wij nooit zullen vergeten...

5 September 2021 ..Corso zondag eindelijk weer een klein feestje, 'swerelds grootste bloemencorso is vandaag in aangepaste vorm... een dag die we nooit zullen vergeten. De dag begon relax. Ricardo kan zich weer klaarmaken voor een editie Belle Vue, wel in aangepaste vorm maar toch ze mogen weer wat. Corona heerst nog steeds en daarom zijn er een hoop maatregelen waar rekening mee gehouden moet worden. Ricardo is 's ochtends druk bezig om de puntjes op de i te zetten, ik strijk wat en rommel wat in huis. Om 11.30 komt Ricardo even thuis samen met Bart want de klossen moeten nog onder het bed. Hij had 1 taak.. Als de klus geklaard is gaan ze snel weer naar Cafe den Bels om alles in gereedheid te brengen voor het corsofeest. Ik ga de middag naar Niek en Steef samen met papa en mama. We gaan corso kijken op omroep brabant want er is geen rijdende optocht dit jaar. Ergens wel prettig want over twee dagen is de uitgerekende datum dus jij kan ieder moment beslissen dat het tijd is om te komen. We wandelen nog even een blokje om met Boris en ik voel al een soort van zwaar gevoel van onder. Nouja ach het zal wel dat kan ook niet anders zo op het einde van de zwangerschap. In de middag loop ik met Boris en opa en oma naar Niek en Steef. We kletsen gezellig en drinken een borrel en eten een hapje. Toch gek, corso op tv kijken. Ondertussen krijg ik wat buikpijn maar zolang het niet komt en weer gaat zijn het volgens mij geen weeën. Ik zeg wel tegen mama dat ik wat buikpijn heb. Ondertussen neem ik wat slokjes van mijn radler o.o% en komt er wat spanning in de kamer. De wagen van buurtschap Markt kan wel eens een hele goede prijs rijden. Later horen we daar meer over, het werd een tweede prijs. Buurtschap Laer-akkermolen deed het iets minder goed en reed een 14e prijs. Helaas. Ondertussen begon mijn buikpijn toch wel wat te veranderen. Hij kwam, werd erger en ging langzaam weer weg. Stiekem open ik een weeën timer app op mijn telefoon en al snel geeft die aan dat we naar het ziekenhuis moeten. Ik zeg hardop dat ik denk dat de bevalling begonnen is en sta op, dan breken mijn vliezen. Op de wc zie ik dat het vruchtwater groen is, dat is geen goed teken. Het betekent dat je in het vruchtwater hebt gepoept. Ik raak een beetje in paniek en moet huilen. Stephanie belt eerst naar Ricardo dat hij snel moet komen. Daarna belt ze het ziekenhuis met de mededeling dat de bevalling is begonnen en of we mogen komen. Ik bel nog even naar Tom om te laten weten dat Boris naar hem komt omdat truuske (zo noemde we je in de buik) eraan kwam. Ricardo komt aan bij niek en steef en zo snel als we kunnen rijden we langs huis om de ziekenhuis koffer op te halen en nog wat laatste spulletjes te halen. En dan vertrekken we lichtelijk gespannen naar het Amphia in Breda. Voor ons rijdt een belg iets te langzaam naar ons zin. Ondertussen vang ik de weeën op die best snel achter elkaar komen. Ik zeg tegen Ricardo; ik denk dat dit heel snel kan gaan. Rond 17.30 komen we wat lacherig en gehaast aan bij het amphia. Een lieve dame vangt ons op, ik word in een rolstoel gezet en ricardo parkeert de auto. Met een tas, koffer en rolstoel aan de hand probeert Ricardo ons zo snel mogelijk richting de verloskamer te rijden. Halverwege geef ik aan dat ik die koffer ook best kan rijden dat scheelt een hoop gedoe voor Ricardo. Eenmaal bij de balie staan we daar puffend (ik omdat de weeën best snel komen en Ricardo omdat hij ons zo snel mogelijk bij de verloskamers wil hebben) en nog steeds wat lacherig en gespannen.

We worden naar de kamer gebracht en leggen onze spulletjes weg. De verloskundige vraagt of ik nog moet plassen en dat proberen we dan maar even. Daarna installeer ik me in bed, sieraden uit, kleding uit en hemdje aan. De hartslagmeter wordt om mijn buik gedaan, meteen horen we jouw hartje kloppen. Pfoe gelukkig ze doet het nog zei ik. Ja ze geven niet zomaar op hoor zei de verloskundige. Nou eenmaal in het bed gaan ze checken hoe het met de ontsluiting is. 5 centimeter, okee dan zijn we al een eindje op weg. Tussen de weeën door praten we nog wat en krijgt Ricardo nog wat te eten. Al snel merk ik dat de weeën wel gauw na elkaar komen. We zitten al op 7 cm en de weeën worden steeds heftiger en ik keer in mezelf. Tering wat doet dat zeer, zeg ik een aantal keer. Ricardo probeert me te ondersteunen door over mijn schouder te wrijven, ik laat meteen aan hem merken dat hij daar heel snel mee op moet houden. Zo ploeter ik door tot we bij de 10 cm ontsluiting zijn aangekomen, eindelijk mag ik iets gaan doen en eindelijk wordt de pijn een stuk minder. Ik zit op mijn knieen en hang met mijn armen over de bedrand. Er wordt gezegd dat ik bij elke perswee drie keer moet persen. Nou daar gaan we, nog even en dan ben je daar. Het persen gaat voorspoedig en gaat gepaard met wat gehuil en gegil.. Tussen de persweeen door laad ik me op voor de volgende, ik ben rustig en wist niet dat ik zoveel kracht bezat. Het duurt een hele tijd voor je beentjes loskomen, al die tijd staat de onderkant flink op spanning. Als je beentjes los komen hoeft alleen je hoofdje nog geboren te worden. We wachten op de laatste perswee, die laat even op zich wachten. Iedereen in de kamer is relax en het gaat zeer voorspoedig. Dan de laatste perswee, met alle kracht die ik nog in me heb duw ik en word je geboren. En dan is het stil......... oorverdovend stil....... ik zeg tegen Ricardo; ze huilt niet'. 'Nee' zegt hij. De verloskundige en gynaecologen die er bij zijn masseren je in de hoop dat je dan van je laat horen. Helaas gebeurd dit niet, ze knippen de navelstreng door en gaan met je aan de slag op de commode op de kamer. Ik hang nog over de rand van het bed in een of andere roes. Als ik omgedraaid ben hoor ik; 1, 2, 3... 1, 2, 3..... de kamer staat ineens vol met artsen en nog steeds is er geen gehuil, de reanimatie is gestart. Ik krijg te horen dat je een slechte start hebt en dat ze je op gang moeten helpen. Al snel nemen ze jou mee naar een andere kamer en ricardo gaat mee. De artsen snappen er niks van en staan voor een raadsel. Ondertussen ben ik nog in gevecht met de placenta, die wil maar niet komen. Ze vragen me om nog eens te persen..helaas hij komt niet los. Dan geven ze me nog wat medicatie maar ook dat helpt niet. Ondertussen feliciteren ze me en vragen ze hoe je eigenlijk heet. Loa..... Loa van Hasselt... ze vinden het allemaal een prachtige naam. Ik word na een tijdje klaargemaakt voor de O.K. mijn placenta moet helaas onder narcose worden verwijderd. Af en toe krijg ik een update over jou en komen ze checken hoe het met mij is. Ik krijg een katheter en dan word ik naar de O.K. gebracht. Ze rijden me eerst de kamer binnen zodat ik jou nog even kan zien. Je bent er weer, je hebt een roze kleur..ze zijn nog wel vanalles met je aan het doen. Maar je papa is bij je dus alles komt goed. We horen dat ze je klaarmaken om naar Rotterdam te gaan. Okee mooi daar ben je op de beste plek waar je maar kan zijn na zo'n slechte start. Als ik terugkom van de O.K. zie ik je nog kort. Je ligt op een soort brancard met een soort couveuse erop, ik steek mijn hand door het gat en geef je een aai over je bol. De eerste aanraking met jou, mijn meisje. En daar vertrek je met spoed richting het Sophia kinderziekenhuis. Als ze bij mij wat moeder/kind bloed hebben afgenomen worden je papa en ik ook met spoed naar Rotterdam gebracht rond 0.50 uur. Ze willen zorgen dan we zo snel mogelijk bij jou zijn. Ondertussen zijn niek, papa en mama ook gearriveerd in Breda om onze auto richting Rotterdam te brengen. In de ambulance maken we nog een foto, lachend zelfs. Totaal niet in de gaten hoe zorgelijk jouw situatie is. Door twee gezellige ambulance broeders worden we naar onze kamer in het ziekenhuis gebracht. Daar wachten we op niek, papa en mama. We kletsen daar wat en ik zit nog in een soort roes. Rond 2.45 mogen we jou zien. En dan lig je daar aan allerlei toeters en bellen in een bedje met een koelpakje aan en draadjes in je hoofdje. Wow, wat ben je prachtig, ons kleine meisje. Die slangen en piepjes doen ons niet zoveel, het enige wat we zien ben jij. Onze mooie, dappere dochter. Je ligt op IC neonatologie. Je hebt een kamertje voor jezelf. We krijgen wat uitleg van de dienstdoende verpleegkundige. Ik zit nog in een rolstoel en ik vraag aan de verpleegkundige of we je aan mogen raken. Dat mag gelukkig. Ik hield je voetje vast en Ricardo je handje. We mogen allemaal bij jou en blijven ook een tijdje bij je. Opa, oma en ome Niek zijn erg trots op ons en natuurlijk ook op jou. Oma heeft je voetjes ook nog even vastgehouden en ze vertelde hoe mooi ze je vond. Jij reageerde niet echt op ons. Omdat rust heel belangrijk is voor jou houden we het bezoek niet te lang. Rond 5.00 gaan we terug naar onze kamer om wat rust te pakken. Niek, papa en mama gingen weer richting zundert. Het lukte me om een uurtje te slapen. Jeetje in wat voor rollercoaster zijn wij beland zeg.