41 weken zwanger en nog steeds aan het wachten...

40 weken en 6 dagen zwanger. We zitten samen bij de verloskundige voor een controle. De uitgerekende datum is stilletjes voorbijgegaan en sindsdien is er nog niets gebeurd, dus ik wil haar vragen naar de mogelijkheden om te strippen. Terwijl we kletsen, meet ze alvast mijn bloeddruk. "Oei, dat is hoog". Hoog? Bij de vorige keer was het juist aan de lage kant, hoe kan dit nou? "Ik meet het straks nog wel een keer". Ik was vast nog een beetje buiten adem van de wandeling. Bij de volgende meting probeer ik te kalmeren en let ik op mijn ademhaling. "Nog steeds hoog...". Ik zie haar twijfelen. "Het spijt me, maar ik moet je verwijzen naar het ziekenhuis". Ze kijkt me meelevend aan. "Ik zie dat het je raakt". En inderdaad, opeens stromen de tranen over mijn wangen? Het ziekenhuis? Het bed staat al weken klaar in de woonkamer en ik had ook een badje geleend om de weeën in op te vangen. Ik schrik van mijn eigen reactie. Ik wist toch dat het ziekenhuis altijd nog een mogelijkheid zou zijn, dit valt nou eenmaal niet te plannen. Toch had ik er zo laat in de zwangerschap niet meer op gerekend. We moeten de volgende dag naar het ziekenhuis en waarschijnlijk word ik dan ingeleid. 

In shock rijden we terug naar huis. Thuis check ik nog even de ziekenhuistas en doe er wat extra kleren in, want de verloskundige heeft ons gewaarschuwd dat we misschien meteen een paar dagen moeten blijven. We zijn beide nog een beetje geschrokken, maar leggen ons uiteindelijk bij het besluit neer. Een hoge bloeddruk kan gevaarlijk zijn, dan is het misschien ook maar goed dat we alvast in het ziekenhuis zijn. Het is niet anders. 

De volgende dag rijden we vol gezonde spanning naar het ziekenhuis toe. Zou dit ons laatste ritje zijn met z'n tweeën? Zouden we thuis gaan komen met een baby? In het ziekenhuis worden allerlei controles uitgevoerd en mogen we daarna praten met de gynaecoloog. Het lijkt haar inderdaad een goed idee om de bevalling te gaan inleiden... maar dan wel over een paar dagen. Eerder kunnen we helaas niet terecht in het ziekenhuis. Daarbij moet er eerst een ballonnetje geplaatst worden, zodat ik al een beetje ontsluiting krijg. 

Enigszins teleurgesteld rijden we weer naar huis en begint het eindeloze wachten weer. De volgende ochtend moet ik om 6 uur bellen om te vragen of ik terecht kan voor het plaatsen van een ballonnetje. Helaas, de afdeling ligt al vol. Morgen weer proberen. Pfff... dit is niet wat ik had verwacht. Die avond word ik opeens wakker met een gevoel van kramp, alsof ik ongesteld moet worden. Zou dit het zijn? De krampen komen en gaan. Het is niet pijnlijk, maar wel vervelend genoeg om me de rest van de nacht wakker te houden. Al komt dit waarschijnlijk ook door mijn enthousiasme, eindelijk gebeurt er iets!