40 weken zwanger: ‘je kindje wordt 5.1 kg geschat’

Mijn zwangerschap verliep bijzonder goed: ik was in het begin wel wat misselijk maar na 10-11 weken was dit gelukkig voorbij. Ik vond het heerlijk om mijn meisje bij me te dragen en dagelijks haar liefdevolle doch harde trapjes in mijn buik te voelen. 

Na een maand of 6/7 werd mijn buik rap groter en groter. De opmerkingen die erover werden gemaakt kun je misschien al raden, ‘goh, weet je zeker dat het er geen twee zijn?’ ‘pfoe, ik wens je succes bij de bevalling’, ‘is het normaal, zó’n grote buik?’. Ach, ik liet die opmerkingen een beetje gaan tot ik ook zelf ongemak begon te ervaren. 

Ik kreeg last van veel harde buiken. Eigenlijk constant. Mijn buik voelde continu alsof hij op klappen stond. Ik weet het aan de laatste loodjes, maar ergens voelde het niet helemaal normaal. Toch waggelde ik door tot ik de 40 weken passeerde. Ik had samen met mijn partner op deze dag een verkennend gesprek met een gynaecoloog in het ziekenhuis over inleiden. 

Ik zag eigenlijk al, door hoe hij naar mij keek, dat hij ook wat van de grootte van mijn buik vond. ‘Ik wil graag een echo maken, ik vind je buik eigenlijk wel erg groot’. Op dat moment was er nog niet echt paniek, meer een soort bevestiging op wat ik al die tijd ook al vond. We liepen na het gesprek direct naar de echokamer waar de gynaecoloog vrij snel constateerde dat ik (veel) te veel vruchtwater had. Polyhydramniom, genaamd.. Er vanaf toen belandde we in een soort mini medische molen: want wat is de oorzaak? Die kon uiteenlopen van ernstig (afwijkingen bij de baby) tot niets aan de hand. 

Ik kan je vertellen: dit allemaal horen met 40 weken is niet bepaald een pretje. De volgende dag volgen meer onderzoeken, waaronder een suikertest en een GUO (uitgebreide medische echo) met een gespecialiseerde gynaecoloog. 

Wordt vervolgd..