37 weken en 2 dagen.

37 weken echo

Daar zat ik dan te wachten tot de echoscopist klaar was. Voor het eerst was mijn man niet mee vanwege cursus. Mijn moeder zat nu mee te wachten. Het liep verschrikkelijk uit en de stomme grapjes wat als je moet blijven gingen de tafel over. Toen ik daar eindelijk lag was het al snel duidelijk. Ik had te weinig vruchtwater. Ik werd aan de ecg gelegd. In combinatie met een te hoge bloeddruk betekende dat ik morgen terug moest komen om ingeleid te worden. Het was niet meer veilig voor mijn kindje. Ik zou vrijdag mama worden.

Manlief werd snel gebeld dat hij terug moest komen. Sochtends zeiden we nog tegen elkaar alleen bellen bij spoed, nou daar hing ik aan de telefoon.

Donderdag 17.00 uur stonden we bij de balie op de verloskunde afdeling. Ik werd naar een kamer gebracht waar nog 2 andere dames lagen. Daarna werd ik opgehaald om het ballonnetje te laten plaatsen. Het zat er net in of de krampen, net als hevige menstruatie, schoten er in. Na een uur zakte de pijn en om 22.00 uur moest manlief weg. Verschrikkelijk vond ik dat. Voelde mij zo alleen. Ik heb geprobeerd te slapen, maar de verlichting op de gang is zo vel dat ik meerdere malen wakker ben geweest.

Om 7 uur komen ze je wakker maken en om 8 uur krijg je ontbijt. Om 10 uur controle. Ik had 2 centimeter en mocht naar de bevalkamer. Daar heb ik snel nog gedoucht en toen was mijn vent er gelukkig ook weer. Het infuus werd gezet en de weeën opwekkers aangezet.

Al snel begonnen de weeën. We speelden een bord spel, maar bij spelletje 2 kon ik mij niet meer concentreren. Hij kon goed de weeën mee volgen op de monitor. Hij kon korte hoge pieken zien en lange lagere. Die laatste waren het ergst. Ze kwamen vrij snel na elkaar en om 13.00 uur had ik aandrang, maar zat pas op de helft. Ik moest gewoon naar het toilet. Omdat de weeën zo op elkaar zaten en ik pas op de helft zat heb ik om het remifentanil pompje gevraagd. Achteraf vette spijt van. Ik kon mijn ogen niet meer open houden door de pomp en was totaal van de wereld afgesloten. Om 17.00 zat ik op 10cm en werd de dokter er bij gehaald. Ik werd afgekoppeld en vanaf dat moment kwamen de persweeen. Wat een andere gewaarwording is dat. Mijn hemel wat gebeurt er ging er door mij heen. Ik mocht nog niet persen ze waren nog niet klaar. Perswee twee kwam en daar was haar hoofdje al. Zo veel kracht dat de spetters tegen de muur zaten. Ik moest helaas weer door ademen. De navelstreng zat om haar hoofdje zo strak vast dat die ter plekke doorgeknipt moest worden. Paniek steeg door de kamer. De kinderarts werd er bij gehaald. Binnen 5 minuten stond de kamer vol met verpleging en doktoren. Ik moest nog 1 keer persen en toen was mijn mooie paarse baby geboren. 1 seconde werd ze op mijn buik gelegd. Een slappe vaatdoek was er niks mij. Ze ging het speciale bedje in. Kreeg zuurstof toegedient en toen ze zeker wisten dat het gevaar geweken was mocht ik haar vast houden. Ze zou nog even naar de neonatologie moeten voor controle. Mijn man, papa, ging mee en ik werd nog even gecontroleerd. Op een klein scheurtje na was ik in orde. En mocht daarna ook naar de neonatologie afdeling.

De borstvoeding ging nog niet. Mijn meisje had een chock en kreeg een spuitje voeding. Wij kregen een nieuwe kamer en moesten haar alleen op de afdeling achter laten. Nadat ik gedoucht had werd onze dochter om 22 uur bij ons gebracht. Alles werkte goed. Ze had weer kleur en had goed gehuild. Ze had nog wel veel slijm wat ze uitspuugde en voeden ging ook nog niet. Ze fladderde een beetje, wat een lage glucose kan zijn en kreeg daardoor bijvoeding. Kindjes die vroeger geboren zijn hebben dat wel vaker werd ons verteld. Met 3015 gram en 45cm was ze alles behalve groot, maar wel ons perfecte meisje. Nikita.