37 weken

We hebben een wondertje meegekregen vanuit Marrakech, namelijk onze kleine jongen. Nadat ik vanaf mijn 18de al heb gehoord dat überhaupt zwanger worden een uitdaging zal zijn, had ik nooit gedacht zwanger te zijn op moment dat ik klaagde over pijnlijke borsten. Het is maar goed dat mijn beste vriendin door is gegaan over dat ik nu toch echt een test moest gaan doen, haha! Waar zo’n geweldige reis vanaf Marrakech en door de Sahara al niet voor kan zorgen. De werkelijke 1001 nacht met prachtige sterrenhemel 🌌 en een wonder!

Zo nuchter dat ik ben heb ik de hele zwangerschap dag voor dag bekeken. Eigenlijk liep alles ook vrij soepel en voelde ik mij gelukkig goed. Wel moest ik elke dag een bloedverdunnendmiddel inspuiten gezien mijn verleden met trombose. Daarentegen hadden mijn vriend en ik met veel geluk een mooi huis gekocht, al heeft uiteindelijk het huis klaarmaken mij toch wel de laatste drie maanden van mijn zwangerschap flink bezig gehouden.

Toen ik dan eindelijk met verlof ging wilde ik nog 1 weekje even de laatste dingen knallen en daarna ga dik bedacht elke dag heerlijk lang uit te slapen. Op de laatste dag van die week heb ik mijzelf toch maar eens gedwongen om eindelijk de ziekenhuistas klaar te zetten.. nooit gedacht dat ik die de volgende ochtend alweer nodig had!

Onze kleine vent vond 37 weken precies een mooi moment om hoi te komen zeggen. 

In de nacht sliep ik niet zo lekker en mijn rug deed zeer, ik ben uiteindelijk onder de warme douche gaan staan en dan was het prima. Ik heb zelfs mijn vriend nog naar zijn werk gestuurd aangezien deze klachten gewoon oefenweeën waren. Het voelde als iets dat klopte aangezien alles al zo soepel was verlopen. Ik had mijzelf volledig overtuigd dat het nog niet echt ging gebeuren, ik had dan ook nog drie weken uitslapen gepland dus het klopte niet. Toen ik dan toch maar eens de minuten ging bijhouden moest ik al binnen een half uur naar het ziekenhuis.. mijn vriend was net op de klus aangekomen en moest een uur terug gaan rijden. Zo gek als dat ik ben had ik zo nog zelf in de auto kunnen stappen, tot ik dacht dat mijn vriend die natuurlijk straks nodig had om naar ons toe te komen. Zo belde ik mijn ouders om 07.30uur wakker met de vraag of ze druk waren. Mijn vader moest die dag werken dus moest zich bijna gaan klaarmaken, toen hij hoorde dat ik pijn had en hij besefte wat dat betekende zijn mijn ouders met scheurende banden aan komen rijden om mij naar het ziekenhuis te brengen.

Mijn vriend was nog onderweg, waarop mijn moeder gelijk besprak met het personeel dat zij bij mij zou blijven, tot ze kon wisselen met mijn vriend. In het ziekenhuis zat ik al op de 7-8cm, al waren mijn vliezen nog niet gebroken. Toen mijn vriend er was kon het eigenlijk echt beginnen, mijn vliezen werden gebroken en ik mocht gelukkig onder de warme douche staan om de rugweeën op te vangen. Binnen no time waren daar de persweeën en om 12.10 uur is onze Jason geboren.