3 bevallingen, 3x anders

Ik hoor heel vaak van vrouwen dat ze van die nare verhalen horen over hoe pijnlijk bevallen is enzo en hierdoor compleet in de stress raken en opzien tegen hun eigen bevalling. Of moeders die een zware eerste bevalling achter de rug hebben en zelfs getwijfeld hebben over een tweede omdat ze bang zijn voor wederom een pijnlijke zware bevalling.

Ik heb het nu 3x mee gemaakt en ze waren alle 3 anders. Hier mijn ervaringen.

1. Bij mijn eerste was ik net de dag ervoor nog voor controle bij de verloskundige geweest. Helemaal niets aan de hand. Ze was nog niet ingedaald en van ontsluiting was helemaal nog geen sprake. 

Gezien we op dat moment een eigen café hadden en we pas om 16:00 uur open gingen kon ik lekker uitslapen. Ik werd vrij vroeg wakker en keek op de klok 7:30 uur. Ik dacht ik draai me nog een keer lekker om.

Fout gedacht. Ik had ineens een nat bed. Ik stootte mijn man en en zei dat hij de verloskundige moest bellen. Als antwoord kreeg ik we zijn gisteren toch geweest, we hebben geen afspraak. Hey heb je in bed geplast? Gevolgd door een hele rare sprong uit bed. 

In plaats van de verloskundige te bellen haalde hij een dweil en liep me continu al dweilend achter na. Om gek van te worden. Omdat ik geen kraamverband had (lag nog bij mijn ouders) heb ik hem maar naar de winkel gestuurd om maandverband te halen en heb ik de verloskundige maar gebeld.

Dat was een kort bezoekje. Ik werd naar het ziekenhuis gestuurd en de bevalling zou onder begeleiding van een gynaecoloog en kinderarts gebeuren omdat ik nog maar 35 weken was.

Eenmaal in het ziekenhuis werd ik naar de kamer gebracht en kreeg ik banden om om alles goed in de gaten te houden. De verloskundige keek hoeveel ontsluiting ik had en ging vervolgens weer weg. Ik heb haar vervolgens niet weer gezien. Alleen een verpleegkundige kwam af en toe checken hoe het met mij ging.

Eerst leek het allemaal goed te gaan. De weeën kwamen steeds sneller en werden sterker, maar ineens namen ze weer af. Mijn man is met de verloskundige gaan praten en haar antwoord was dat dat kon. De vliezen konden weer dicht groeien en dan zou het vruchtwater weer aanvullen. Later hoorde ik dat dit dus niet kan en dat als de vliezen zoals bij mij echt gebroken zijn en al het vruchtwater weg is de baby binnen, toen nog, 24 uur geboren moet worden.

Om 16:30 uur ongeveer werd ze afgelost door de avondploeg. Om 17:00 uur kwam de "nieuwe" verloskundige om zich voor te stellen en te kijken of er iets veranderd was. Ik bleek inmiddels al wel meer ontsluiting te hebben, maar nog niet voldoende. En met afnemende weeën zou dit ook niet beter worden. Gelukkig voor mij pakte deze wel door. Eerst geprobeerd mijn blaas leeg te maken. Dit had niet voldoende effect, dus werd er contact opgenomen met de gynaecoloog en werd ik aan het infuus gelegd. Nog geen uur later had ik mijn meisje in mijn armen. Kayleigh was 5 weken te vroeg en was dus ook behoorlijk klein. 44 cm en 2320 gram. Maar dat heeft ze heel snel ingehaald.

2. De tweede is een totaal ander verhaal. Ik kreeg met 31 weken voor het eerst weeën. In het ziekenhuis werd ik aan de weeënremmers gelegd, wat wel een raar idee is als je bedenkt dat ik bij de eerste juist opwekkers kreeg, in de hoop de bevalling uit te kunnen stellen tot 32 weken zodat ik in elk geval niet naar Zwolle hoefde.

31 weken werd 32 weken en de weeënremmers mochten eruit. Omdat er geen tekenen van weeën meer waren mocht ik naar huis als ik beloofde meteen te bellen als ik iets voelde. Ik was heel blij weer naar huis te mogen. Lekker in mijn eigen bed bij mijn gezinnetje. Ik miste mijn meisje.

32 weken werd 35.6 weken. 's Avonds kreeg ik last van harde buiken. Gezien ik dat wel vaker had gehad en het volgens de gyn heel normaal was besloot ik nog even te wachten. Toen had na 2 uur nog niet minder werd, maar juist erger en vaker besloot ik toch maar te bellen. Een heel verstandig besluit, want in het ziekenhuis bleek ik al 5 cm ontsluiting te hebben.

Maar na een paar uur leek de geschiedenis zich te herhalen. De weeën namen af. Dit keer werd er meteen door gepakt. Eerst werden mijn vliezen gebroken, daarna de blaas leeg gemaakt om mij vervolgens, na eerder remmers te hebben gehad, aan de opwekkers te leggen.

Ik waarschuwde dat het de vorige keer heel snel ging nadat ik de opwekkers had gekregen, maar dat werd weg gewuifd.Maar ik kreeg gelijk. Na ongeveer een kwartier op de bel gedrukt omdat ik het niet meer hield. De verpleegster kwam binnen en zei mij op de zij te gaan liggen en te puffen. Ik pufte me suf, maar het hielp niet. En toen ik haar vertelde dat ik de bovenkant van het hoofdje al met mijn hand kon voelen besloot ze toch maar de verloskundige te bellen. 

Ze had de telefoon nog niet in de hand toen ik haar vertelde dat het al te laat was. Darren lag al bij mijn voeten. En het engste, hij huilde niet. De verpleegkundige pakte hem op en maakte zijn luchtwegen vrij. Eindelijk er kwam geluid uit. Nog nooit ben ik zo blij geweest dat ik een baby hoorde huilen.

Hij heeft nog een week in het ziekenhuis gelegen, waar hij de bijnaam raketje kreeg. Op de verslagen staat ook, gelanceerd, uitdrijving 1 minuut. Ook Darren was klein. 46 cm en 2225 gram, maar als hij zo blijft groeien kijkt hij ons straks allemaal over het hoofd. Zoals het er nu uitziet wordt hij ongeveer 1.90 m.

3. Omdat bij de eerste 2 het zwanger worden en blijven, 5 miskramen voor de eerste en 2 ki behandeling om zwanger te raken van de tweede, hadden we zoiets van hier laten we het bij. Maar het lot dacht daar anders over. Ruim 3 jaar later bleek ik spontaan ongepland, zelfs met gebruik van de pil, zwanger van de derde.

Ik kwam wederom onder behandeling van de gyn omdat er werd verwacht dat ook deze wel te vroeg geboren zou worden. Met 34 weken, die wekelijks waren aan het eind ivm een groeiachterstand, grapte de gyn nog tot volgende week in de verloskamers. Zowel de eerste als de tweede zijn namelijk in de 35ste week geboren. Maar dit dametje dacht er anders over. Niks 35 weken.

Na 37,5 weken begon ik harde buiken te krijgen die, ondanks dat ze zeggen dat het niet mag, soms behoorlijk pijnlijk konden zijn. Maar echt doorzetten deden ze niet. Na een week besloot de mijn gynaecoloog de bevalling maar op te gaan wekken, gezien de wallen onder mijn ogen ergens op mijn knieën hingen. Ik had wel 2 cm ontsluiting dus het was mogelijk. Er werd een afspraak gemaakt en ik moest me op 13 november om 7:30 melden. Ik was precies 39 weken.

Zo gezegd zo gedaan. Eerst werd ik nog een uurtje aan de monitor gelegd om te kijken of er nog niets veranderd was in de frequentie van de harde buiken/weeën. Maar helaas. Weer de blaas geleegd. Weer een uurtje afwachten. Weer niets. Vliezen breken, uurtje wachten en maar weer hopen. In elk geval hielp dit om de ontsluiting wat verder te krijgen, maar nog niet voldoende. Dus maar weer weeënopwekkers. Nu bleven ze wel in de buurt omdat ze al van de gynaecoloog hadden gehoord dat het dan heel snel kan gaan bij mij. En ja hoor. Na 10 minuten al gebeld omdat ik in een weeënstorm terecht was gekomen. Ze waren zo heftig en kwamen zo snel dat ik geen tijd had ze op te vangen. De verpleegster kwam binnen en vroeg nog of ik een grapje maakte, maar toen ze mijn gezicht zag liep ze meteen naar buiten en kwam terug met een infuus en de verloskundige. Ze vroeg of ik de pijnstillers wilde, en toen ik toestemde heeft ze me het infuus aangesloten. Na ongeveer 10 minuten werd het infuus weer uitgezet omdat ik bijna mocht persen. Weer 5 minuten later kreeg ik groen licht en nog geen 5 minuten later had ik mijn dochtertje in mijn armen. Onze kleine McKensey was echt klein voor 39 weken. 47 cm en 2585 gram. Ze moest nog 2 daagjes blijven te controle en mocht toen gelukkig met ons mee naar huis. Ze is nu bijna 3 maand en haar gewicht is bijna verdubbeld. Ze doet het dus heel goed.

Zo blijkt maar weer dat elke bevalling anders is. De eerste duurde vergeleken met de andere 2 behoorlijk lang. Ruim 13 uur uiteindelijk. Vooral het persen duurde lang gezien ze nog niet was ingedaald. De tweede was het makkelijkst en wat betreft het persen het snelst (1x persen). De derde was het snelst als gehele bevalling. Nog geen 4 uur. Maar deze was wel het pijnlijkst en ook de enige waarbij ik pijnstilling nodig heb gehad. De enige overeenkomst tussen mijn bevallingen zijn de weeënopwekkers.

Ik hoop dat mijn verhaal aanstaande moeders en moeders die een zware eerste bevalling hebben gehad en nu voor de tweede keer moeten een hart onder de riem is. Wat voor verhalen je ook hebt gehoord het wil niet zeggen dat het bij jou ook gebeurd. En als je nare ervaringen hebt gehad is dat geen garantie dat het de volgende keer weer zo is. Een ding uit de verhalen, ten minste dat is mijn ervaring, klopt wel. Hoe zwaar of makkelijk je bevalling ook is geweest, op het moment dat je je kindje in je armen krijgt maakt dat allemaal niets meer uit. Dan is alles, in eerste instantie, vergeten.