26 echo’s en een inleiding

Ik had in de vorige blog al geschreven over de slechte bevalling van dochter 1. Na 1,5 jaar was ik zwanger van de 2e.

Zoals gebruikelijk ga je weer voor de 12-weken prik en verwachtte, net als bij de eerste, hier niks meer van te horen. Helaas was dit niet het geval.

Vanuit het niks ontving ik een transfusiekaart waar ik totaal niks van snapte. De huisarts kon me hier niks zinnigs over vertellen wat dit inhield voor de zwangerschap. Later kreeg ik dus een brief op de mat dat mijn man zijn bloed moest laten testen, want er waren antistoffen bij mij aangetroffen. Nu zal ik proberen uit te leggen wat er aan de hand was:

Bloed bestaat niet alleen uit je bloedgroep, maar is per bloedgroep ook nog eens onderverdeeld in verschillende letters (ingrediënten zoals ik het altijd noem) wat jouw bloed in principe uniek maakt. Bij een bloedtransfusie is het dus vrij gewoon dat je lichaamsvreemde dingen binnen krijgt en daar reageert je lichaam op door antistoffen aan te maken (alsof je een vaccinatie krijgt). Ik kreeg dus bloed van een ander binnen dat anders was dan mijn eigen bloed (wel zelfde bloedgroep) en daar heb ik antistoffen op aangemaakt. De zogenaamde ‘irregulaire erytrocytenantistoffen’!

Daarop moesten ze dus bij mijn man kijken of hij de positieve stoffen van mijn antistoffen toevallig ook heeft. En bingo! Dat had hij dus.

Wat had dit te betekenen? Dat ik het kindje in mijn buik aanval. Ik breek het bloed af van de kleine waardoor ik onder strenge controle kom te staan.

Ik ga over van verloskunde naar gynaecoloog en ben er kind aan huis. Elke week bloedwaarden prikken en elke week kijken ze met een echoapparaat naar de hersenslagader van de kleine en meten zo de bloeddruk van de kleine. Vreemd genoeg is deze zwangerschap lichamelijk totaal niet zwaar en had geen enkele klacht gelukkig. 

In het ziekenhuis is gelukkig ook een gratis kinderopvang waar ik mijn dreumes kan laten spelen en ik zelf rustig op controle kan. De gynaecoloog kende me op den duur zo goed, dat ze gewoon naar me knikte als ik aan de beurt was. Als ik eens bij haar collega was, sprak ze me op de gang alsnog aan en vroeg ze hoe de waarden waren. Het was een fantastisch team ❤️.

Met 37 weken was de rek eruit en werd er voor na het weekend de inleiding gepland, want ze moest nu wel echt geboren worden. Het was niet meer goed bij mij. Normaal zouden ze op zondag beginnen, maar omdat er voor mij speciaal aangepast bloed aangerukt moest worden, werd het een dag verschoven. Maandagavond mocht ik me melden en kreeg ik de ballon. 

Die nacht had ik erg veel krampen en dacht echt wel dat er wat gebeurde. De volgende ochtend aan de ctg en werd er getoucheerd door een arts in opleiding die nog na koest vragen wat ze moest voelen...ze kwam tot de conclusie: niet inleidbaar, ik mocht weer naar huis! Dus ik manlief bellen, doe maar rustig aan, geen baby vandaag.

Hier stak de gynaecoloog een stokje voor en kreeg direct een nieuwe ballon. Ik kwam bij de klinisch verloskundige en ik mocht haar gelijk! Bril op het puntje van de neus en ze ging voortvarend te werk. “Zo, zal ik eventjes lekker rommelen daar, ga ik met het ballonnetje alles even naar voren halen en ga ik je strippen”. Maar de ballon floepte eruit en ze vroeg verbaasd: wie zei dat je niet inleidbaar was!? Hup paf gelijk je vliezen maar breken, je gaat straks bevallen meid!

Snel mijn man maar bellen dat de baby TOCH gaat komen vandaag. En ik word aan het infuus gelegd. Dit was een droombevalling. Na 2 uurtjes weeën, een vk die haar vak meer dan verstaat en paracetamol als aangeboden pijnstilling...mocht ik persen en na een paar minuten, wanneer het hoofdje staat, stoot de vk mijn man aan en roept: mouwen omhoog en vangen!

Onze 2e dochter is geboren! Helaas begint de strijd voor haar nu echt.

Hoe de nasleep van de antistoffen zijn, vertel ik in een volgende blog, want anders wordt het wat een te lang verhaal.