18 en (gewenst) zwanger en de inzichten van nu, ruim 28 jaar later

Hoewel ik met mijn 17 jaar nog op het VWO zat, wist ik heel zeker dat ik graag jong moeder wilde worden. Ik woonde al op mezelf met mijn vriend en we besloten dat ik met de pil zou stoppen, niet echt een logische stap wellicht als je voor je eindexamen zit, maar goed. Waar die grote wens vandaan kwam, daar kom ik langzaamaan achter, maar dat is meer iets voor een volgende blog.

Anyway, ik was direct zwanger, wat ik totaal niet had verwacht, want ik had me voorbereid op enkele maanden proberen, zo snel zou het wel niet gaan. Ik was er wel heel gelukkig mee toen de zwangerschapstest positief was! Ik vond het prachtig, in al mijn naïviteit. Gelukkig heb ik mijn examen wel positief af kunnen sluiten en ben ik gewoon geslaagd. Al hadden mijn cijfers uiteindelijk wel hoger kunnen zijn dan ze nu waren, ik was toch een beetje afgeleid en met hele andere dingen bezig.

De eerste drie maanden van de zwangerschap was ik erg misselijk. Daardoor viel ik 5 kg af, maar uiteindelijk kwam ik toch 11 kg aan. Omdat er in mijn familie en in die van de vader enkele lichamelijke en geestelijke afwijkingen voorkwamen, sprak ik met mijn huisarts over eventuele testen die zouden kunnen worden gedaan. Hij zei letterlijk: "Als je beslist dat je wilt gaan testen, dan moet je nu al 100% zeker weten dat je het kindje weg laat halen als er iets mee aan de hand is." Belachelijk natuurlijk, maar ja, ik was 17 en naïef, dus met al die hormonen in mijn lijf besloot ik ter plekke om niet te laten testen. 

Gelukkig werd mijn eerste zoon gezond geboren, wel duurde de bevalling vreselijk lang. Ik zat bij mijn ouders op een bankje op de spelcomputer te spelen toen de eerste echte wee kwam. Voorweeën had ik al veel gehad, maar dit was echt anders. Dit was op 31 december om half 1 in de middag. Toen dacht ik nog, zal het kindje dit jaar nog worden geboren of pas volgend jaar? Nou, het werd volgend jaar en wel pas op 2 januari om 12 voor 3 in de middag! Een bevalling van zo'n 50 uur dus...

Onlangs heb ik met behulp van een opleiding mijn eigen geboorteverhaal in kaart gebracht en ook dat van mijn beide zoons. Wat een herkenning en inzichten levert dat op! Ook kan ik nu langzaam aan andere mensen hiermee gaan helpen. Omdat bepaalde onbewuste patronen in je leven nu terug te leiden zijn naar de zwangerschap van je moeder, je geboorte en je eerste levensjaar/levensjaren. Hierdoor ben ik o.a. gaan inzien waarom de geboorte van mijn oudste zo lang duurde. Echt een hele bijzondere ervaring, die ik iedereen gun.