11 maart 2016; mijn bevallingsverhaal

Het is 22 februari 2016, ik heb een van mijn laatste controles bij de verloskundige. Ik ben 38 weken zwanger van mijn eerste kindje, de papa van dit baby’tje is voor zijn werk nog op zee en komt volgende week pas terug. We doen alle standaard checks, vorige week was mijn moeder mee naar de controle en was mijn bloeddruk iets aan de hoge kant, maar dit kwam vast door het kletsen.. vandaag ben ik dus alleen gekomen.. Ilse, heb je thuis een tasje klaar staan? Je moet echt even door naar het ziekenhuis.. je bloeddruk is weer wat gestegen.

Ik ga naar huis; waar mijn moeder is en vertel haar dat ik naar het ziekenhuis moet.. gelukkig was zij er bij! We vertrekken en zodra ik aan het CTG lig zien we al lichte weeën activiteit.. ik voelde ook wel iets, maar vond het nog niet noemenswaardig. De controles voor mijn bloeddruk zijn voor nu goed, maar er wordt me aangeraden zo snel mogelijk de vader naar huis te krijgen, want de verloskundige denkt niet dat de baby nog een week blijft zitten.. ik krijg bedrust voorgeschreven en wordt nauwlettend in de gaten gehouden. 

29 februari 2016

Ik ben 39 weken zwanger en er is nog niets aan de hand. Mijn buik is rustig. Ondertussen is mijn moeder een week bij mij in huis gekomen.. mocht de bevalling toch beginnen dan ben ik in ieder geval niet alleen. Vandaag komt de papa thuis en ik heb al heel de zwangerschap het gevoel dat ik ga bevallen op 29 februari! Dit kindje heeft ons al zo verrast, ze besluit vast te komen op een schrikkeldag. Maar nee, de buik blijft ook vandaag rustig. Als ik niet meer ‘alleen’ thuis ben lijkt er een last van mijn schouders te vallen, ik durf me weer wat te bewegen (i.v.m. De te hoge bloeddruk).

7 maart 2016

Vandaag is de uitgerekende datum en nog steeds HÈ-LE-MAAL niets.. het begint nu een beetje frustrerend te worden.. bij 38 weken gaven ze me geen week meer en kijk ons nou zitten 2 weken later! En ja, ook vandaag blijft het rustig, de dagen gaan gewoon voorbij en alles gaat z’n gangetje.

9/10 maart 2016

Rond etenstijd ben ik misselijk, ik eet niet al te veel in de hoop dat het gevoel wel weg trekt.. voor ik naar bed ga blijft het gevoel aanhouden en ik voel me er heel onprettig bij, toch besluit ik ‘gewoon’ te gaan slapen, tot ik op 10 maart om 5 uur ‘s morgens wakker wordt met dat zelfde akelige gevoel.. ik besluit de verloskundige te bellen. Ze legt me uit dat dit gevoel gekoppeld kan worden aan mijn te hoge bloeddruk en dat ik rekening moet houden met pre-eclampsie .. we moeten ons komen melden in het ziekenhuis. Ik krijg weer een CTG en bloed en urine onderzoek. Ik ben in middels 40+3 weken zwanger. Er wordt al vrij snel bekend dat ik moet blijven en dat we de bevalling gaan inleiden. Ik wordt eind van de middag naar de poli gebracht waar ik een ballonnetje krijg om mijn ontsluiting wat op gang te helpen, oeh wat is dat vervelend zeg!  Verder heb ik weer strikte bedrust gekregen en cafeïne is uit den boze. Om 19:30 ga ik naar het toilet en verlies he tot mijn schrik mijn ballonnetje! Ik bel de verpleegster, want dit is vast niet goed zo snel! Maar het betekend dus dat ik inmiddels al op 3cm ontsluiting zit, wist ik veel.. ik heb dit nog nooit meegemaakt! Misschien begint vannacht de bevalling wel vanzelf?

11 maart 2016

Mijn nacht is wederom rustig verlopen, geslapen heb ik niet.. ik ben zo zenuwachtig! Vandaag ga ik mijn kindje ontmoeten! Om 07:30 heb ik 3cm ontsluiting,  mijn vliezen worden kunstmatig gebroken, wat is dat gek zeg! Met een soort lange haaknaald breken ze de vliezen en een golf warm vruchtwater volgt. We wachten het nog een uurtje af. Als het vanzelf begint is het gunstig, anders wordt er een oxitocine infuus gestart. Maar dit kindje zit nog heerlijk in mijn buik blijkbaar, geen beweging in te krijgen! 

Om 08:30 heb ik nog geen krampje gehad, we starten het infuus die elke 20 min hoger wordt gezet. Lachend klets ik wat met de verpleegkundige en zeg doodleuk, oh nou als dit het is kan ik dat nog wel even volhouden! Tot om 10:30 eindelijk mijn dosis op de juiste hoeveelheid zit.. ik krijg mijn eerste echte wee! En woow ik krijg géén pauzes meer! Dit houd ik niet vol, ik raak in paniek en weet in één klap niks meer van mijn puf-cursus! Ik mag van de verpleegkundige niet uit bed, omdat ik aan het infuus en ctg lig, maar ik weet mezelf geen houding te geven.. ik voel m’n weeën overal.. benen, rug, buik..

De verloskundige komt binnen en we gaan samen op zoek naar mijn rust, want dit gaat zo niet! Yes! Ik mag uit bed, krijg een skippybal en ken al mijn ademhalingsoefeningen weer. Dit gaat goed, het doet pijn.. maar ik ben de pijn de baas! Dit kan ik! 

Om 14.00 uur wordt mijn ontsluiting weer gemeten, 6 cm. Nog 4 te gaan.. pfff blaas ik uit.. de verloskundige vraagt of het tegen valt? Ja nog 4 cm zeg ik! 1cm per uur toch? Maar dit trek ik geen 4 uur meer! Noouu.. zegt ze, ik denk dat je er wat sneller zult zijn.. en ze had gelijk. Binnen een half uur voel ik persdrang.. zo erg dat ik het gewoon niet kan tegen houden, hoe ik daar ook mijn best voor doe. Bizar hoe sterk je lichaam dan is en wat een oergevoel is dat! Terug op bed, we gaan de laatste fase in! Volledige ontsluiting. 

Met hulp van de verloskundige en een verpleegkundige aan mijn zijde begin in te persen.. en persen.. maar iedere keer dat ik ze voel zakken, voel ik ze net zo hard weer terug in positie gaan.. dit is echt frustrerend, er zit gewoon geen vooruitgang in! Ik zie op de klok dat ik al 3 kwartier bezig ben en vraag de verpleegkundige wanhopig hoe lang ik nog moet voor ik hulp krijg.. over een kwartier komt de gynaecoloog er bij.. dus geef ALLES wat je hebt, dan kun je het zelf! Nou en dat alles heb ik gegeven! Maar steeds.. zakte ze weer terug.. inmiddels heeft het baby’tje het ook zwaar, ze zit al een uur klem in het geboortekanaal. Ik krijg wat extra zuurstof toegediend om haar er door te helpen en alles wordt nu best wel spannend.. 

11 maart 2016 15:50uur

De gynaecoloog komt binnen, we maken er niet veel woorden aan vuil. Het wordt een vacuümpomp, alles wordt klaargezet. Ik wordt verdoofd en geknipt en om 16.04 uur wordt onze dochter geboren. Het cupje schiet van haar hoofd af en de bloedspetters vliegen tot aan het plafond! Dit was vast niet de mooiste bevalling in de geschiedenis, maar het maakt allemaal niets uit. Want ik heb het mooiste en liefste meisje in mijn armen.. eindelijk!

Hoi Lieve Sanne

Wat ben jij welkom