1 mei 2020, mijn bevallingsverhaal

28 april 2020

Happy Birthday, ik blaas vandaag 27 kaarsjes uit. Vandaag is de uitgerekende datum van mijn tweede kindje. Zou ze vandaag komen? 

Al vanaf 32 weken zwangerschap zit ik thuis met ‘verlof’ ik heb erg veel last van flinke voorweeën en rust is het enige medicijn. Ik ben zelf wat huiverig voor mijn bloeddruk die in mijn eerste zwangerschap aan het einde omhoog schoot. Dus rust, rust, rust.. maar dat is nog niet zo makkelijk met een nieuwsgierige kleuter die ook ontzettend ongeduldig is wanneer ze nu eindelijk haar zusje eens mag ontmoeten!?

Om 17:00 uur vind ik mijn buik verdacht stil, ik ga wat dieper nadenken wanneer ik het baby’tje nou eigenlijk voor het laatst echt heb gevoeld.. en ik weet het niet.. het laatste schopje wat ik me kon herinneren van de dag was echt ‘s ochtends.. ik raak in paniek! We bellen de verloskundige en mogen meteen komen gelukkig.. met de Doppler vind ze heel snel de hartslag, geen gekke dingen of onregelmatigheden te vinden, maar we moeten nog wel even naar het ziekenhuis voor een check. Het CTG is gelukkig ook goed en als we daar zijn komt onze eigen (poliklinische) verloskundige ineens binnen.. ze was al in het ziekenhuis voor een andere bevalling en besloot bij ons binnen te lopen om mee te kijken, echt heel fijn! Omdat vandaag mijn uitgerekende datum is en het kindje het duidelijk goed doet op het CTG besluiten we meteen te strippen, in de hoop dat ze zich in de komende uren gaat melden. Op wat menstruatie achtige krampen na, zet er niets door die nacht.. helaas. Mijn kinderen komen niet graag uit zichzelf, lijkt het wel.. De nacht gaat door.. het kindje gaat nu officieel geen verjaardag met mij delen. Het blijft rustig, maar dan als ik naar de wc ga om 04.00 uur (heel normale tijd als je 40 weken zwanger bent 🙈) verlies ik vruchtwater.. het is geen hele plas.. dus ik ga al snel twijfelen of het wel echt vruchtwater was.. om 8 uur verwittig ik de verloskundige die in de loop van de ochtend bij ons thuis langs komt.. het lijkt een hoge vliesscheur te zijn, ik verlies wel degelijk vruchtwater, maar het zijn maar hele kleine beetjes.. het antwoord op mijn vraag wat nu? Luid.. we wachten het af.. dus dat doen we. Als ze niet komt worden we op 30 april verwacht in het ziekenhuis om 09.00 uur, het is erg druk in het ziekenhuis dus het woord inleiding wordt nog even stil gehouden..

30 april 2020

We melden ons om 9 uur, het CTG is weer prima.. ik heb al 2/3 cm ontsluiting. Fijn, dan heb ik toch niet helemaal voor niets al 8 weken voorweeën! Maar we krijgen de mededeling dat de inleiding niet vandaag kan plaatsvinden, de verloskamers liggen vol en ze hebben echt een kamer nodig voor spoedgevallen, wat echt begrijpelijk is, maar wel een domper! Mijn vliezen zijn al meer dan 24 uur gebroken, het kindje doet het goed maar hoe langer deze verbinding open is, hoe meer kans er is op infectie voor mijn kindje. Dat vind ik best spannend. Teneergeslagen gaan we naar huis en hopen we dat het zelf op gang komt, want dan zijn we gewoon Hardstikke welkom in het ziekenhuis. Maar nee, na al die onrustige weken, blijft mijn buik nu rustig.. zelfs niet de krampen die ik al deze weken gewend ben geweest..

1 mei 2020

Om 8 uur moeten we ons wéér melden.. dit keer kunnen ze ons niet weg sturen. Mijn vliezen zijn langer dan 48 uur gebroken en vandaag moet ons meisje dus echt geboren worden! Op weg naar het ziekenhuis zien we een regenboog boven het ziekenhuis, wauw! Dit is onze dag! She’s a rainbow - The Rolling Stones.. ons nummer. Het nummer wat Leon heeft getatoeëerd op zijn borst, het nummer waarop mijn vader mij weg gaf op de bruiloft, het nummer waarbij ik altijd aan ons meisje zal moeten denken. 

Bij aankomst worden we vriendelijk ontvangen, ik wordt weer aangesloten aan het CTG en we starten al snel met een oxitocine infuus.. ik vraag om een skippybal, want dat heeft me mijn vorige bevalling veel geholpen door de weeën heen.. het is 10:00 uur terwijl ik mijn moeder nog even app of ze mijn beddengoed wil uitwassen en opschudden voor ik thuis kom (belachelijk, want ik moest minstens 24 uur blijven in het ziekenhuis) krijg ik mijn eerste goede wee en ik weet meteen dat het begonnen is.. ik kleed me om in mijn ‘bevalshirt’ en een lekkere legging zodat ik helemaal klaar ben om te bevallen, met hulp van Leon verplaats ik me naar het toilet wanneer PANG mijn vliezen centraal breken, nu is het geen twijfelgeval meer, de legging kan weer uit. 

Net als mijn eerste bevalling heb ik erg weinig pauzes tussen mijn weeën.. om 11 uur zou ik weer gecontroleerd worden, maar de verpleegkundige heeft het druk dus het loopt iets uit. Ik voel mijn weeën steeds lager en ik zie in mijn ooghoeken de verpleegkundige alles al uitpakken en klaarleggen. Er worden al kruiken in het wiegje gelegd, dit gaat snel! Om iets voor 12 vraag ik of ik asjeblieft NU gecontroleerd kan worden, want anders is het niet meer nodig zeg ik. 6cm meet de verloskundige, ze gaat nog even ergens anders heen en als er iets is moeten we meteen bellen. Ik zeg haar in de buurt te blijven want na die 6 ging het bij de eerste heel rap en ik vermoed dat het nu niet anders gaat..

Nog geen 5 min later heb ik persdrang, ik neem plaats in bed en probeer de weeën zoveel mogelijk weg te zuchten. Nogmaals controle zegt 8 cm en 5 min later alleen nog een randje.. mijn lichaam houd het niet meer, het kindje wil er UIT! hoeveel ik ook mee zucht, de spieren in mijn baarmoeder winnen.. na 3 keer flink persen is ze geboren, mijn tweede dochter! Zo anders als haar grote zus, maar net zo perfect! Helemaal onder de huidsmeer nog.. 

en dan gaan ze kijken of er nog gehecht moet worden.. er komt een verloskundige bij en nog één.. ze vragen toch de gynaecoloog er nog even bij.. dit is niet goed.. totaal ruptuur.. ik moet gehecht worden op de OK.. een snelle bevalling is dus ook niet alles