1 jaar!

Hoera! Op 23 april is mijn jongste boefje alweer 1 geworden. Wat gaat de tijd toch snel. Klinkt heel cliché. Ik weet het. Elke keer als ik zeg "Wat gaat de tijd toch snel" of "Time flies" voel ik  me een oud wijf. Gek, hoe tijd werkt. Als je een tiener bent lijkt de tijd voor bij te kruipen ( vooral als je op school zit) maar hoe ouder je wordt hoe sneller de tijd lijkt te gaan. Helemaal als je moeder bent. En helemáál helemaal als je moeder van twee bent.

Zo betratpte ik mijzelf erop onbewust terug te blikken op de bevalling en de laatste weken van de zwangerschap. Niet chronoligisch, de hele dag kwamen er flarden van die tijd naar  naar boven.  De twijfel of ik wel net zoveel van mijn tweede kindje zou gaan houden als van mijn eerste. Zou het echt waar zijn wat ze zeggen, dat er plaats is voor meerdere kinderen in je hart? De liefde die ik voor mijn eerste kindje voelde was zo puur, zo echt, zo mooi. Dat kan je toch niet nog een keer voelen?

De eerste wee die ik voelde. En hoe ik niet kon geloven dat "het"al begonnen was. Ik was pas een week later uitgerekend en omdat ik van mijn eerste pas met 42 weken beviel had de Verloskundige mij verzekerd dat ik voorlopig nog niet zou gaan bevallen. Het duurde dus ook wel een tijdje voordat ik de Verloskundige opbelde en voorzichtig zei dat ik misschien wel al weeën had. Toen ze eenmaal arriveerde had ik al 7 cm onstluiting. En nog geen 1,5 uur later werd mijn kleine mannetje geboren. Hoera! Riep ik letterlijk. Hoera! Hij is er!

En nu, een jaar later roep ik weer Hoera! Hoera! Hij is 1 jaar! En wat hou ik van hem! Zo ontzettend veel!