(1/4) ‘Morgen ochtend is daar eventueel nog plek voor.’

‘Het is bijna een jaar later nu ik beslis jouw documenten van rondom je geboorte uit de schuur te halen. Ik heb deze papieren na je ontslag in een map gedaan en samen met alle kabels, kapjes en andere attributen die je hebt gedragen in een box gedaan. Bijna een jaar later. Één jaar.’

Mijn zwangerschap begon voorspoedig. Weinig kwaaltjes, misselijkheid of vermoeidheid. We keken uit naar elke echo en kwamen altijd helemaal in de wolken terug thuis. De verloskundige keek bij elke controle altijd even of het goed ging met onze ‘guppy’. Ondanks dat hij zich altijd wilde verstoppen voor de camera, constateerden we nooit iets vreemds. We maakten een afspraak voor de 20 weken echo bij de Star en het wachten hier op kon beginnen.

“Die benen, die heeft ze nu toch al 4 keer gemeten?” De 20-weken echo duurde lang. Te lang naar mijn zin. Nadat ze alles had gezien en had ingevuld overhandigde ze ons de envelop waarin ze het geslacht had opgeschreven. Hierna begon ze: “Hm, alles lijkt in orde maar de beentjes zijn toch wat aan de korte kant. Jullie zijn ook niet zo lang maar toch wil ik graag dat jullie voor een second opinion langs het Erasmus gaan.” “Korte beentjes? Second opinion? Wat betekent dit?” vroegen we. Daar wilde ze op dat moment niks over zeggen, we moesten de resultaten van het Erasmus afwachten. Voordat we terug de auto in stapten had ik natuurlijk het halve internet al afgelezen.

Bijna een week later konden we terecht in het Erasmus. Toen we de kamer binnen kwamen was de toon gelijk gezet; “Goedemorgen, u komt voor een tweede 20-weken echo omdat de dijbenen van uw kindje wat aan de kleine kant lijken.” “Ja dat klopt.” “Heeft u hier zelf al wat over opgezocht op internet mevrouw?” “Ja, ik kom regelmatig uit op artikelen over het syndroom van Down.” “Dit klopt inderdaad, dit is daar een kenmerkend symptoom van, gaat u maar liggen dan kijk ik er ook nog even naar.”

Daar lig je dan; hyperventilerend en in een soort van paniek op tafel terwijl meneer de echo maakt. Ik probeerde te focussen op hetgeen wat ik op beeld zag maar alles ging als een soort van waas voorbij. Een kleine 45 minuten later had hij alles gemeten en kon ik van tafel. “Ik heb de dijbenen ook te klein gemeten en ik raad u aan om een vruchtwaterpunctie te laten doen. Morgen ochtend is daar eventueel nog plek voor.”

Zo, back to reality. Als donderslag bij heldere hemel vergingen mijn tot nu toe positieve ervaringen van deze zwangerschap. Want ondanks dat je weet dat de kans er altijd is, kun je je op zulke berichten nooit voorbereiden.

(1/4)