Veel te vroeg.. maar zo welkom!

Zwangerschapsvergiftiging? Wat is dat nou? Tot op de dag dat ik werd opgenomen in het ziekenhuis wist ik niet wat deze medische term betekende. Hoe het allemaal begon ? Lees graag verder in mijn blog!

Ik kan me alles nog zo goed herinneren. Op 29 april 2019 had ik mijn reguliere verloskundige afspraak in Amsterdam. Ook deze afspraak zal heel goed gaan dacht ik. Ik genoot intens van mijn zwangerschap! Mijn buikje dat heel bescheiden was en mooi groeide, de mooie voorbereidingen voor de kinderkamer en het uitzicht naar mijn zwangerschapsverlof! Alles paste perfect in mijn droom van zwanger zijn en toekomstige mama worden.

'Je bloeddruk is aan de hoge kant' ‘Ik wil even naar de omvang van je buik gaan voelen’ zei de verloskundige. 'Is er iets aan de hand dan?' En nog steeds maakte ik me nog niet zorgen.. Wat kon er zijn? De verloskundige kon nog niet veel zeggen. Ik moest even naar de WC om een plasje te doen en urine in een potje doen. Deze ging de verloskundige meten met een strip en zei dat ik eiwitten in mijn urine had. ‘Je moet nu naar het ziekenhuis’ zei ze. ‘Ik denk dat je een zwangerschapsvergiftiging hebt!’

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis ging het allemaal zo snel. CTG scan en weer een urine potje. Wat is dat nou zwangerschapsvergiftiging en wat kan er dan gebeuren? Hoe ernstig is dit? Al deze vragen spookten door mijn hoofd. Ik kreeg het antwoord na een uur van de gynaecoloog. ‘Ik vrees dat je hier moet blijven tot je bevalling’. ‘Huh, hoe dan, Ik heb nog 13 weken te gaan!’ ‘Ik moet werken en alles nog voorbereiden!’ ‘Mevrouw, u krijgt morgen een echo van de baby om te kijken hoe de groei is en pas daarna kunnen we meer zeggen’. Ondertussen moest ik in het ziekenhuis blijven, zodat mijn bloeddruk in de gaten gehouden kon worden.

Een echte rollercoaster: 30 april 2019 was de dag dat ik in de rollercoaster belandde. Ik kreeg de schok van mijn leven toen de echoscopiste zei dat de baby in mijn buik veel te klein was. De gynaecoloog was zelf ook enorm geschrokken van de groei. De hoge bloeddruk had ervoor gezorgd dat mijn kindje in mijn baarmoeder niet meer de benodigde voedingstoffen en zuurstof kreeg en hierdoor achterbleef met de groei. Ik kreeg de ergste mededeling; 'Wij denken dat je binnen nu en een paar dagen al zal bevallen'. Ik werd stil en begon alleen maar te huilen. 'Gaat mijn kindje dit overleven'. Ik kon alleen maar deze vraag stellen. Zo angstig en onzeker had ik mij nooit eerder in mijn leven gevoeld. Alles ging zo snel, alles werd zo snel voor mij geregeld. Ook de overplaatsing naar een academisch ziekenhuis. Ik moest opgenomen worden in een academisch ziekenhuis, omdat ik onder de 30 weken zou gaan bevallen. Wilhelmina Kinderziekenhuis, daar lag ik dan. In mijn mooie Utrecht. Utrecht de stad waar ik zelf ook ben geboren en opgegroeid. Het voelde angstig. Deze angst bezorgde mijn lieve man die mij in deze onzekere tijd zo hard gesteund heeft en mij zoveel onzekerheid. De gedachte dat ik in Utrecht en dichtbij mijn familie was voelde goed. Ik kreeg iedere dag bezoek en dat voelde zo fijn! Ondanks deze onzekere periode wisten we positief te blijven en zeiden tegen elkaar dat we dit ook zouden overwinnen.

Iedere dag lag ik aan de CTG scan een aantal uur per dag. Mijn bloeddruk was zo hoog dat ik enorme hoofdpijn had. Mijn kindje groeide niet meer in mijn buik wat mij zo'n ontzettend schuldgevoel gaf. Lag het aan mij en moest ik meer op mezelf letten tijdens mijn zwangerschap? 'Je kan er niks aan doen, zwangerschapsvergiftiging krijg je gewoon' kreeg ik als antwoord van de gynaecoloog. Ik had gewoon dikke pech. 'Je kan een van deze dagen bevallen en je krijgt dan een keizersnede, want je baby is veel te klein om middels een normale bevalling op de wereld te komen' ‘Ach, kon het niet erger, het is al erg genoeg’

De bevalling: Op vrijdag 3 mei lag ik bijna 4 uur lang aan de CTG scan die afwijkend was. Ik kan me nog de blik van de gynaecoloog herinneren. Ze keek me geschokt aan. ‘Ik neem je nu mee naar de operatiekamer, jij wordt binnen een uur mama!’ Mijn liefste zus, mijn lieve man en mama. Iedereen om wie ik gaf zat in mijn kamer toen de arts mij deze mededeling gaf.

Tijdens de keizersnede heb ik alles gezien. Ook toen mijn kindje werd geboren. Daar was ie dan! Zo klein en zo kwetsbaar. Meteen nam de kinderarts hem over en zag ik dat er allerlei plakkertjes op zijn hele kleine lichaam werd geplakt. 885 gram. Zo klein is hij geboren. Met 28 weken en 1 dag. Het ergste vond ik van alles dat ik hem niet meteen bij me kon pakken. Ik had me mijn bevalling zo anders voorspeld. Op tijd bevallen, alles voorbereid hebben en in het ziekenhuis dicht bij huis bevallen. Misschien wel in bad? Niets van mijn bevalling is zo verlopen. 'Wil je borstvoeding of kunstvoeding geven' vroeg de verpleegkundige. Ik wilde borstvoeding geven, vooral omdat hij te klein geboren is. Ik was zo kapot dat ik na mijn heftige bevalling 7 keer op een dag om de 3 uur moest kolven om klein beetje moedermelk op te vangen. Alles voor mijn kleine mannetje, ondanks het kolven zo slopend was.

Prematurenavontuur: Daar lag hij dan. Op de afdeling Neonatologie. Mete Kaan stond op zijn naambordje. Mete, afkomstig van Metehan. Een strijder van de Turkse geschiedenis. Zo hebben we ons kindje genoemd. En wat voor een strijder is onze kleine Mete! Hij deed het vanaf zijn geboorte zo goed. Alle artsen waren zo tevreden over hem. 885 gram geboren en zelfstandig kunnen ademen. Kan je je dit voorstellen? Zijn longetjes waren nog zo onrijp, maar ons kleine mannetje was zo sterk dat hij niet aan de beademing hoefde. Alleen aan de flow, een pufje voor extra ondersteuning bij de ademhaling. Hij kreeg na een week (mijn moedermelk moest op gang komen) volledige moedermelk van mij en begon een aantal cc te krijgen. Afhankelijk van zijn gewicht werd de cc van de moedermelk verhoogd. Mijn man en ik verbleven in het Ronald MC Donalds huis, zodat we Mete Kaan snel konden bezoeken. We konden ook mijn familie snel bezoeken om te eten en te ontspannen. Iedere dag zat ik urenlang te buidelen met Mete Kaan. Ze legden hem op mijn borst voor lichaamscontact. Dit waren hele emotionele momenten. Hij was zo klein dat hij in mijn handpalm paste. Iedere keer wanneer ik hem bezocht was ik zo bang dat de artsen iets zouden zeggen dat er iets niet goed ging of dat er complicaties waren geweest. Mete Kaan had 10 dagen na zijn geboorte een infectie opgelopen en lag doodziek in zijn couveuse. Huilend en angstig zaten we dan urenlang naast hem te bidden. Wij waren mentaal zo zwak. Ik was lichamelijk uitgeput en amper hersteld van de keizersnede, maar alles ging door. Ik moest wel. Ik was tenslotte mama geworden.

Terug naar Amsterdam: Mete Kaan deed het zo goed dat de.specialisten van het WKZ 2.5 weken na de bevalling zeiden dat hij naar een streekziekenhuis mocht gaan. We waren zo opgelucht! We waren een stap dichtbij huis. De afdeling neonatologie in het OLVG ziekenhuis dicht bij ons thuis was helaas vol en moesten we een tussenstop maken in het AMC ziekenhuis in Amsterdam. Daar heeft hij ook nog eens 3 weken gelegen. Vervolgens werd hij overgeplaatst naar het OLVG ziekenhuis in Amsterdam West. Nog een stap dichtbij thuis. Mete Kaan was ondertussen gegroeid en kreeg ook geen flow voor zijn ademhaling meer. Het enige wat hij moest doen is groeien en bloeien. Urenlang bleven we in het ziekenhuis. Ik vond het zo moeilijk om thuis te slapen. Het is zo heftig dat je weet dat je kind in het ziekenhuis ligt en jij thuis bent. Je maakt je iedere seconde zorgen. Ik dacht iedere seconde aan hem en of ze wil goed voor hem zorgden en op tijd zijn voeding aan hem gaven. ‘Troosten ze hem wanneer hij huilt’. Het was heel moeilijk om deze gedachten los te laten. De verpleging van het ziekenhuis was heel vriendelijk. Ik mocht 24 uur per dag bellen om te vragen naar Mete Kaan. We werden echt heel goed behandeld in het OLVG ziekenhuis. In totaal heeft Mete Kaan 9 weken in 3 ziekenhuizen gelegen. Hij mocht 3 weken voor zijn uitgerekende datum naar huis. Eindelijk naar huis! Inmiddels hadden wij al zoveel ervaring hoe een premature baby te voeden en te verzorgen en had ik geen uitgestelde kraamzorg nodig. De dagen thuis voelde alsof ik opnieuw geboren was. Hij was nu zo dichtbij dat ik hem iedere moment kon zien en aanraken. De angst om hem te verliezen begon ik langzamerhand te verliezen, wat ongelooflijk moeilijk was natuurlijk. Ik ben de trotse mama. Mijn kleine dappere mannetje is van heel ver gekomen en heeft vele zware weken in het ziekenhuis doorgebracht. Ik ben er sterk van overtuigd dat deze ervaring hem heeft gemaakt hoe hij nu is. Premature kindjes zijn echt heel sterk en kunnen heel veel aan. Ik geloof erin dat alles wat er gebeurt in je leven, gebeurt met een reden. Mete Kaan moest dus eerder om de wereld komen om te laten zien hoe sterk en krachtig hij is. Mete Kaan is nu gecorrigeerd 17 maanden en functioneert als een kind van zijn eigen leeftijd. Hij is heel alert en maakt mij de allergelukkigste mama van de wereld. Lieve Mete Kaan, woorden schieten te kort hoeveel ik van jou hou! I love you to the moon and back! Liefs je mama. 

Heb jij ook een te vroege bevalling gehad ? Wat was de reden daarvoor en hoe was de prematurenavontuur van jouw kleintje ? Stuur graag een reactie! <3 Liefs.