Zwak zijn is niet erg.

Ik zag deze tekst vandaag voorbij op via de stories. Een hele mooie tekst vind ik zelf. Niet dat ik mijzelf de afgelopen weken nou zo sterk gevoeld heb. Zeker niet, de afgelopen weken, maanden heb ik mij zelfs nog nooit zo slecht gevoeld.

Doordat Vince zo veel huilde, overdag maar ook ‘s nachts kreeg ik geen rust. Ik was elke dag moe, huilde veel (dit waren niet alleen kraamtranen), en schreeuwde uit frustratie naar mijn kinderen.

Ik was moe, zo moe dat ik uiteindelijk niet meer kon. Mijn lichaam was op. Helemaal op. Ik kon niet meer slapen, eten en bijna niet drinken. Mijn lichaam ging over in de overlevingsstand. Vince heeft bijna 14 dagen in het ziekenhuis gelegen en mijn lichaam heeft er 4 dagen over gedaan voordat ik kon slapen. Meer dan 7 dagen voordat ik weer normaal kon eten. En nu kunnen we weer. 

En ja, het is nog steeds zwaar want de nachten gaan niet altijd even lekker maar wat hou ik veel van mijn kinderen. 

Zit er een clou in dit verhaal? Niet perse denk ik. Wat wil ik ermee bereiken? Dat je zwakte tonen zó belangrijk is. Is het niet voor jezelf, dan voor je omgeving. Zwak zijn is niet erg.