Zo gewoon, maar toch heel bijzonder.

De keuze voor een groot gezin was er van kleins af aan bij mij. 6 weken geleden mochten mijn man en ik ons 8ste kindje verwelkomen. Een prachtig meisje! We zijn echt dolgelukkig met haar, en of het hierbij blijft, zien we wel.  Dat niet veel mensen kiezen voor een groot gezin, snap ik. Er zijn héel veel redenen waarom er gezinnen zijn met 1, 2 of 3 kinderen. Je hoort het wel steeds vaker, gezinnen met meer kinderen of samengestelde gezinnen.  Maar een groot gezin van dezelfde vader en moeder een stuk minder. Toch voelde dit goed. Samen konden wij dit, wilden we dit en zijn we erg gelukkig met ons gezin.  Lang niet iedereen kan zich een voorstelling maken, en zijn programma's zoals ' een huis vol' leuk om even een idee te krijgen hoe het is.  We zijn meermalen gevraagd om mee te doen, maar dat is niets voor ons. We vinden het wel leuk om naar te kijken. Veel herkenning bij veel gezinnen.   

Waarom we hier niet aan mee wilden doen, is meer omdat er vaak momenten van sensatie uit worden gehaald. Dat zijn ook wel de momenten waar vele mensen een mening over gaan vormen als ze hiernaar hebben gekeken. Zo werkt dat bij een programma. Je ziet een heel klein stukje, maar niet van wat er is gebeurt, of ervoor is geweest. Natuurlijk hebben wij weleens met een fronsende wenkbrauw gekeken naar de filmpjes, enorm moeten lachen, en soms een traantje meegepinkt. Ergens voel je je verbonden. Je herkent veel. Vele kinderen, genoeg zorgen, genoeg momenten te genieten. Je realiseert je wat deze mensen hebben gedaan. Zichzelf een stukje bloot gegeven om anderen te laten zien wat een groot gezin voor hun betekend. Heel bijzonder om een kijkje te mogen hebben in hun leven. 

Ons jongste meisje is nu 6 weken. De tijd vliegt, dat merkte ik toen ik mijn laatste blog bekeek. Vlak daarna is ze geboren... 

De bevalling die op het allerlaatst werd ingeleid met 38 weken door een te hoge bloeddruk. Het moment van weeën tot geboorte duurde maar iets van een half uur, wellicht zelfs minder. In het overdrachtsformulier van ziekenhuis naar kraamhulp zijn foutjes gemaakt, tijdstippen kloppen niet, namen van de verloskundige staan er niet bij. Dingen die ik alweer ben vergeten. Een bevalling die toch weer anders is gelopen dan we hadden gehoopt. Omdat er sprake was van blijven in het ziekenhuis, hebben de kinderen ons opgezocht in het ziekenhuis. Ze waren zo lief, zo trots! Zulke momenten vergeet je niet meer. Thuis hebben we de eerste week heerlijk rustig aan gedaan. Alle kinderen konden even wennen aan hun nieuwe zusje, het was ook nog eens vakantie. Zelf nog herstellende, ons meisje die veels te veel afviel, opstartproblemen met de borstvoeding. Die week was erg intensief,  vermoeiend, maar ook bijzonder. Die allereerste momentjes, bijzondere herinneringen gemaakt. Na een week begon gelijk het gewone leven weer. Mijn man had te weinig dagen om langer thuis te blijven.  Maar toch, mijn gedachte was de eerste tijd alles op 't gemakje, elk momentje om even stil te staan bij dit wondertje. Toch bestonden de dagen vooral uit voeden, racen naar scholen, voeden, huishouden, voeden, met de kleinsten spelen, voeden, verzorgen,  voeden. Vooral heel veel voeden. En nu zijn we weken verder. 

Ook deze dame krijgt borstvoeding. Dit hoop ik minstens een half jaar vol te houden, net als bij de anderen.  Het kost veel tijd en energie, soms voor mijn gevoel alleen maar voeden. Ik lees verhalen van anderen die het net zo ervaren, hoe fijn is het om je ervaringen te kunnen delen. Ondanks alles had ik deze periode niet willen missen, de tijd gaat al vreselijk snel voorbij.  Borstvoeding, dragen, samen slapen, de 3 belangrijkste dingen voor mij op dit moment om het vol te houden. Ik weet niet hoe ik het had kunnen doen zonder.  20 jaar geleden deed ik dit ook, de tijden zijn enorm veranderd.  Wat toen nog bijzonder was, is nu zoveel gewoner. Zo fijn om de ervaringen nu te kunnen delen met nieuwe gezinnen.  Ik weet hoe bijzonder het is om een klein wondertje te mogen krijgen, hoe druk het in het begin kan zijn, hoe onzeker je kan worden als er iets is of gebeurd, of je weet 't even niet meer.  Zelfs ik heb dat weleens. Dat is echt heel normaal. Hoe fijn kan het zijn om met anders moeders, erover te praten? Tegenwoordig zijn er heel veel groepen op fb voor te vinden. Geweldig! Voor anderen kan het lijken dat je genoeg ervaring hebt na veel kinderen. Maar heel eerlijk, elk momentje met je pasgeboren baby,  is heel bijzonder. Natuurlijk herken je vaak een hoop uit de vorigere zwangerschappen of de eerste periode van je baby's. Elke keer weer, elk nieuw dingetje.  We maken heel wat mee, wat niet altijd met een pen te beschrijven valt, of wat op tv wordt uitgezonden zoals je het zou hebben gedaan. Voor nu is het bij ons erg druk, genieten we van elk bijzonder momentje die er is, delen we onze ervaringen. 

Het klinkt soms zo gewoon, maar toch blijft het heel bijzonder...