Zó geliefd

14 oktober 2020..

Een dag die mijn leven op z'n kop zette. Ik was toen 5 weken en 1 dag zwanger van jou. 

Ons lieve kruimeltje, waar we al zó naar uitgekeken.. 

Sinds januari 2020 werd duidelijk dat we een beetje hulp nodig hebben van de medische wereld om zwanger te kunnen worden. 

Na wat onderzoeken kregen we groen licht. In maart zou ik beginnen met de eerste hormonen.. 

Maar helaas kwam corona om de hoek kijken en zette ik pas in augustus (5 maanden later) mijn eerste spuit. Het ging mij goed af. Keek zelfs uit na iedere injectie, deze bracht ons namelijk stapje voor stapje dichterbij ons gewenste kleintje ♡

In september stond de punctie gepland.  Wij lopen dan bij het UMC in Utrecht.  De plek waar ik mijn lieve moeder is komen te overlijden nadat ze kort ziek was geweest.  Het voelde goed voor mij om op die plek te zijn, zo voelde ze toch heel dichtbij. De punctie mocht met een roesje, het was gelukkig allemaal zo voorbij.  De opbrengst was niet veel, 3 eitjes máár de kwaliteit was goed!! En dat is ook iets wat meetelt.

Drie dagen later kregen we hét verlossende telefoontje; 'Jullie mogen vanmiddag komen voor de terugplaatsing'.

WAUW! Wat een geweldige golf vol van liefde ging er toen door ons heen. In ieder geval was er een embryo goed doorgegroeid en later die middag was het zover..

De terugplaatsing ging goed, wat wel ontzettend jammer was, is dat mijn man hier niet bij mocht zijn, maar gelukkig lang leve de technologie van deze tijd, konden we toch videobellen. 

Relaxed liep ik naar boven en werd al vrijwel direct geroepen.  4 man sterk stond er in die kamer en de welbekende stoel met stijgbeugels zeg ik altijd maar. 

De arts, verpleegkundige, laborant én een stagiare waren er bij. Ach ja, wanneer je in dit traject zit maakt het je niet meer uit; een kijkdoos word het vanzelf wel... A fijn, er werd mij eerst verteld dat er twee van de drie embryo's zijn ontstaan en dat ik er eentje kreeg teruggeplaatst.  De andere zouden ze laten doorgroeien en hopen dat deze de vriezer kon halen. Ze hadden mij van te voren verteld dat mijn blaas vol moest zijn.. Dit was toch niet helemal gelukt (moeilijke drinker hier).. Dus werd er met geweld met het echo apparaat vol op mijn onderbuik gedrukt om de boel in beeld te krijgen..  Zie je het voor je? Liggend, met één hand m'n telefoon vast, de andere had ik om de armsteun van de stoel gekruld, ondertussen kwam de laborant binnen met het welbekende rietje met daarin ons boontje ♡ Op een gegeven moment zei de arts; draai je hoofd maar naar links en ineens zag ik het; een piepklein wit lichtgevend puntje.  Ons kleine sterke embryo zat in mijn buik.  

Het was gelukt! Vanaf dat moment was ik PUPO ♡ Pregnant Unilever Proven Otherwise. Zó bijzonder..

Toen begonnen de wachtweken. Twee weken voordat je mag testen of de kleine is blijven zitten. De dag van de testdag was onzeker, zagen we nou wel of geen streepje.. Ik ben toen naar een echoscopiste in de buurt geweest, zijn werkt zelf in de fertiliteit. En ja hoor; op de echo foto hierboven zie je ons boontje. 0.2mm lang, ook kon ze laten zien dat er bloed en zuurstof naartoe werd vervoerd. Voor nu was dit een goed teken. Met een voorzichtige goedkeuring en wat opgelucht gingen we de volgende week in...

Een week later, dezelfde dag kreeg ik uit het niets buikpijn, het kwam en het ging.. Dit voelde níet goed! Het bleef de hele middag aanhouden en aan het einde van de middag voelde ik letterlijk iets uit mij gaan...

Ik had het ziekenhuis gebeld maar ze wilden toch dat ik zou komen rond de 6 weken, een weekje later.. Wie weet had dit gewoon nog met de innesstelling te maken.. Een week later kregen we het bericht waarvan ik al die tijd in mijn achterhoofd al rekening mee had gehouden.. Tijdens de echo op de fertiliteit afdeling was te zien dat mijn buik leeg was.... Ons geliefde kleintje was voor even blijven zitten en is daarna gaan fladderen... Met 5 weken en 1 dag zijn we je verloren, hoe klein je ook was, je hoort bij ons en zult altijd ons eerste echte wondertje zijn ♡ .. 

Hiermee kwam ICSI 1 aan z'n einde en was het tijd om even op adempauze te komen samen...

Maar, we blijven door strijden voor onze grootste wens ♡