Zijn Bijzondere Brein

27 april 2019, Koningsdag. Alle vlaggen hingen uit, want J. mocht naar huis. Niet normaal zo spannend, dat kleine “zieke” mannetje zat voor het eerst in de Maxi Cosi onderweg naar zijn eigen huis..! Ons huis! En wat was het vreemd om thuis te komen. Ik was er 8 weken niet geweest. Je herkent het misschien wel dat je als je op vakantie bent geweest, en thuis weer in je eigen spiegel kijkt, dat je dan ziet hoe bruin je bent geworden? Dat had ik, maar dan met m’n gewicht. Ineens zag ik hoe dun ik was. Weken van stress, maar ook het vele kolven hadden ervoor gezorgd dat ik nog maar 54 kilo woog, voor mijn lengte veel te weinig. Ik kwam er thuis pas achter dat ik heel erg overproductie had, ik kolfde 2 liter per dag, veel te veel, zeker voor zo’n klein baby’tje. Maar ja, wist ik veel? 

Gelukkig waren we verzekerd voor uitgestelde kraamzorg, en daar kwam onze doorgewinterde kraamverzorgster (die toevallig ook lactatiekundige bleek) op de tweede dag dat we thuis waren. Wat was dat fijn! Zij bekeek J. met een andere bril, zij had niet al die weken zorgen en ziekenhuis doorgemaakt. En zij was de eerste die zei: “ik zie eigenlijk een hele normale baby, hij gedraagt zich heel gewoon, zullen we hem ook zo behandelen?” En zo hielp ze me in 5 dagen af van m’n overproductie en borstontsteking, kreeg ze J. in 5 dagen van de sonde af, en volledig aan de borst, en maakte ze ons bekwaam in “hoe zorgen we zelf voor onze baby nadat we volledig gehospitaliseerd zijn”. Wat een fantastische vrouw! We moesten na een week met J. op controle in het WKZ, waar hij met vlag en wimpel slaagde voor de gehoortest. Nog zo’n mooie verrassing. En toen was de kraamzorg weg, waren we het ziekenhuis uit, en stonden we aan de start van ons leven met een “normale baby” met een bijzonder brein. 🧠