Zijn bijzondere brein

De dag van J.’s eerste operatie zal ik nooit vergeten. De hele dag hadden we gewacht en gehoopt dat hij aan de beurt zou zijn voor de operatie. Zoals je eerder hebt kunnen lezen stond hij op een spoedwachtlijst, en moesten we afwachten wanneer hij geopereerd zou kunnen worden, omdat kinderneurochirurgie een druk specialisme is. Het was op een vrijdag, en dat maakte het extra spannend. Als hij die dag niet geopereerd zou worden, dan zou het waarschijnlijk pas na het weekend worden, en dat was enorm spannend en onwenselijk aangezien J. erg hard achteruit ging. Aan het eind van de middag gingen we van de NICU naar huis, de hoop op een operatie die dag hadden we opgegeven, het was al te laat op de dag.. Mijn man ging eten opwarmen in de keuken beneden en ik ging boven kolven (doe je ooit iets anders als NICU mama 😅). Ik had mijn kolf nog niet aangezet of ik werd gebeld door een onbekend nummer; en dat betekende: het ziekenhuis belt. De neonatoloog was aan de lijn en zei: “we zijn net gebeld dat J. nú voor OK mag, hij is hier over een kwartier weg, dus als je hem nog wil zien moet je nú komen”. Nu moet je het volgende weten over J.’s operatie; hij kreeg een rickham drain, dat is voor neurochirurgen een redelijke routine klus. Alleen, J. heeft een heel bijzonder brein, wat maakte dat de uitkomst heel onvoorspelbaar was. We wisten dat hij tijdens de operatie zou kunnen overlijden, dus: JA we wilden hem zien. We raceten naar het ziekenhuis, ik in de rolstoel (bellend met familie en vrienden) en mijn man duwde mij. 

Op de afdeling waren ze druk bezig om hem over te leggen in een transportcouveuse. Ik zong liedje voor hem, legde nog een doekje met mijn geur bij hem, en fluisterde in zin oor. Als je min eerdere posts hebt gelezen weet je dat ik een hele lieve anesthesist had tijdens min keizersnede. Nou, 3 keer raden wie er door de deur kwam lopen om J. op te halen: diezelfde anesthesist dus. Ik vloog haar (letterlijk) om de hals, en als je mij een beetje kent weet je dat dat niet per se mijn ding is. Maar het was zo fijn om op zo'n spannend moment een enigszins vertrouwd gezicht te zien. De neonatoloog stond er bij te lachen, die had zoiets denk ik ook nog nooit meegemaakt. We mochten met J. meelopen tot vlak voor de operatiekamer, en toen kon het lange wachten beginnen. We probeerden de tijd wat te doden, en we wisten dat de operatie ongeveer anderhalf ur zou duren. Na 2 ur waren we nog niet gebeld.. en toen werden we toch wel onrustig. Drie kwartier later was ik het zat, ik wilde weten water aan de hand was. We liepen de gang van de NICU op, en daar schoot ik de eerste verpleegkundige aan die ik tegen kwam en zei "hebben jullie al its van J. gehoord", waarop zij zei: "hoe bedoel je, die ligt hier al bijna een uur terug op de afdeling".

Wat bleek: ze waren ons vergeten te bellen. Ons dappere jongetje had de operatie overleefd, en lag allang op ons te wachten. We zijn erheen gevlogen, en wat waren we blij en dankbaar om hem te zien. Direct die avond werd de rickham drain aangeprikt (voor de functie van een rickham drain verwijs ik je graag door naar de website van het WKZ, daar staat een duidelike uitleg). Weer een spannend moment waar veel bij mis kon gaan. Maar gelukkig kwam de verpleegkundige ons al snel halen. Ze had de buisjes met vocht meegenomen, zodat we zelf konden zien dat het goed helder it zag; maar ook hoeveel ze hadden afgenomen.

Het was goed gegaan, de eerst hobbel van een lange weg was genomen..