Zijn bijzondere brein

Na de operatie zagen we dat J. duidelijk een stuk beter in z’n vel zat. Hij was minder prikkelbaar, en ging snel vooruit. Hij leerde al snel om zelf om te rollen, en kon zijn zware koppie steeds beter overeind houden. Het bleef heel onwerkelijk dat de baby die zich niet zou ontwikkelen zo vooruit ging. We durfden dan ook weinig te vertrouwen in dat hij vooruit zou blijven gaan. Dat vonden we erg moeilijk te geloven, en we wilden ook geen hoop hebben en dan weer teleurgesteld raken. Maar J. ontwikkelde rustig door. Het enige wat niet rustig was, was zijn slaap ritme. J. sliep nog steeds overdag bijna niet, en bleef ‘s nachts vaak elk uur wakker worden. Hij had een ontzettend behoefte aan nabijheid, en werd alleen rustig aan de borst. We probeerde van alles, een voorspelbaar ritme; meer prikkels (dat hielp sowieso niet); minder prikkels; kinderthuiszorg; meer borstvoeding overdag; meer eten overdag; etc, etc. Het hielp allemaal niet.

We kwamen nog regelmatig op controle in het ziekenhuis. In het begin was dat in 2 ziekenhuizen: Harderwijk en Utrecht, en dat betekende ziekenhuis in, ziekenhuis uit. De controles in Harderwijk vonden we fijn en persoonlijk, in Utrecht voelden we ons een nummertje. We hadden niet het idee dat het veel toevoegde dat we in beide ziekenhuizen kwamen. Ook werd er op een gegeven moment een oogonderzoek voorgesteld. Toen ik vroeg waar dat voor nodig was, was het antwoord iets in de trant van “dat doen we altijd zo”. Maar er was totaal geen zorg over J.’s zicht.. en je moet weten dat zo’n oogonderzoek voor baby’s behoorlijk naar en belastend is. Ik vond het toen wel mooi geweest en besloot met de kinderarts van Harderwijk te overleggen of dat hele “dubbele ziekenhuis” verhaal wel nodig was, zeker omdat het met J. eigenlijk heel goed ging. Zij was het met me eens, en dus sloten we het hoofdstuk Utrecht (voorlopig) af. Zo leerde ik langzaam maar zeker steeds beter navigeren in “zorg land” en leerde ik vertrouwen op mijn eigen gevoel. Dat was in het begin zeker niet makkelijk, maar ik leerde keer op keer dat hoe dichter ik bij mezelf bleef, hoe beter het ging! En die afspraak voor het oogonderzoek,.. die belde ik dus af 😉