Van broedmachine naar mens

Een jaar geleden had ik de punctie, even later de terugplaatsing en weer een aantal dagen later de positieve test. Eén jaar, één heel jaar is er voorbij. Ergens voelt het als gisteren toen ik die 2 streepjes zag, die blijdschap is nog heel vers, (de zwangerschap ook hoor ;)), maar het hele traject, van begin tot eind, bijna 3 jaar lang frustraties, tranen, hormonen, nog meer tranen en nog meer hormonen voelt alsof het nooit gebeurd is. Alsof ik alles wat er gebeurd is, in een serie heb gezien en ondertussen op de normale manier zwanger ben geraakt. Het waren vooral de mensen om mij heen die mij tijdens mijn zwangerschap er vaak op wezen dat deze baby écht een wondertje is.

Maar nu Teddie er is en ik mn ‘normale leven’ kan oppakken, weliswaar met een kind meer, is dat toch even zoeken. Want wat is ook alweer mijn normale leven, buiten het moeder zijn, de bezoekjes aan de kringloop en uren scrollen op Vinted om? Ik ben zó lang obsessief bezig geweest met zwanger worden, van cyclus naar cyclus, van test naar test en van pil naar echo naar spuit; ik was meer broedmachine dan mens voor een lange tijd. Het is dus tijd dat deze broedmachine weer langzaamaan in een mens veranderd, zo’n ‘picture perfect’ moeder Theresa. Zo’n moeder die zingend opstaat en sochtends brood bakt en gezellige uitstapjes maakt met haar 3 perfect luisterende kinderen, die savonds met het hele gezin aan tafel zit voor een, zelf gekookte, gezonde maaltijd en na het hele avondritueel gezellig met haar man op de bank ploft in een schoon huis…. Want daar droomde je toch van? Daar heb je toch al die jaren zoveel moeite voor gedaan?

De kans op zwanger worden was klein, maar de kans om die perfecte moeder Theresa te worden is nog kleiner. Het aller lastigste van IVF vind ik dat stemmetje in je hoofd, die op repeat zegt: Jij wou dit zó graag dus klagen kan niet. Die begint al vroeg in je zwangerschap, na je eerste keer kotsen bijvoorbeeld, na je zoveelste slapeloze nacht en bij het halen van de krukken omdat je bekken besloten er mee op te houden. Ik heb tegen zoveel mensen gezegd ‘tsja, dit is wat ik zo graag wilde, dus klagen mag ik niet’. Wat eigenlijk stom is, want óók die lang verwachtte IVF baby’s wil je gewoon achter het behang plakken wanneer ze je niet laten slapen hoor en óók IVF baby’s komen zonder gebruiksaanwijzing en doe je maar wat. Ookal wilde ik zo graag die 3e, het blijft hard werken met 3 kinderen. Dus van broedmachine naar moeder Theresa word hem niet, laten we beginnen bij weer ‘gewoon mens’. Zielsgelukkig, gewoon mens, dat dan wel.