Wennen aan het moederschap

Hi allemaal, 

Wat leuk dit, een soort Facebook speciaal voor moeders! 

Hebben jullie hier ook last van? De laatste tijd word ik zo overspoelt met gemengde emoties. Aan de ene kant ben ik zeker van het moederschap. Ik doe mijn best natuurlijk, ik vind het super leuk, Chloë is mega lief, en ze doet het super goed, en ik zou me geen moederloos leven voor kunnen stellen. Maar aan de andere kant heeft het ook onzekere kanten. Gaat het wel goed met Chloë, heb ik haar niet te warm in bed gelegd, wat kan ik het beste gebruiken voor haar, wat voor voeding is goed en gezond voor haar, noem maar op. Natuurlijk is elke moeder onzeker. Maar mijn onzekerheid komt toch ook wel een beetje ergens vandaan. 

Toen Chloë bijna 3 maanden was was er iets verschrikkelijks gebeurd. En op één of andere manier blijft dit maar door mijn hoofd heen spoken. Het was 2 dagen voordat ik weer moest werken. Half 9 in de avond en ik zat rustig met Chloë tv te kijken terwijl zij lekker dronk uit de borst. Tijdens het drinken was ze in slaap gevallen. Ze had geen boer gelaten. Ik legde haar in de box zodat ze daar verder kon slapen in haar baby nestje. 

Ze werd om half 12 wakker, drie uur later. Ze lachte naar me en ik liep naar haar toe en wilde aan haar luier ruiken. Ik kwam omhoog omdat ik vond dat ze een raar gorgelend geluid maakte. Ik keek haar aan en haar hoofd was rood en haar ogen wijd open en haar armpjes gespreid en trillend en haar handjes in vuistjes gebald. Ik zag gelijk dat het niet goed was en pakte haar gelijk op en voelde dat ze helemaal onder spanning stond en probeerde naar adem te halen. Ik had geleerd op BHV met de hand tussen de schouderbladen te slaan en dat deed ik ook bij Chloë. En drukte zachtjes maar wel met iets van kracht onder haar borstkastje om haar adem te laten halen want ze stikte in iets. Ze voelde helemaal hard aan van de spanning. Ondertussen riep ik om hulp. Ik was alleen thuis, mijn vriend was bij een vriend chillen. Maar we woonde in een gehorig huis. Dus de buren konden mij horen. Chloë liep inmiddels al blauw aan. En ze werd ook slap in mijn armen. Ik zag echt letterlijk mijn leven voorbij flitsen en dacht: nee dit gaat mij echt niet gebeuren. 

Ik rende naar de buurvrouw en bonkte op de deur. Ik riep: ‘help doe open, het gaat niet goed met Chloë ze kan geen adem meer halen help me alsjeblieft!’ Ik hoorde de buurvrouw zeggen dat ik heel even moest wachten waarschijnlijk trok ze wat kleding of iets dergelijks aan. Toen ze open deed gaf ik haar gelijk aan haar en rende naar mijn eigen appartement om snel te bellen. Ik kon niet met Chloë bezig zijn en tegelijk 112 bellen dus dat had ik nog niet gedaan. Ik hoorde: ‘wacht even, wacht even! Ze ademt alweer.’ Ze liep met Chloë bij me naar binnen. Een zucht van opluchting slaakte ik uit. Chloë keek namelijk alsof er niks was gebeurd. Ze lachte zelfs naar me. En ze was bij de buurvrouw opzoek naar een borst om uit te drinken. ‘Godsamme wil je niet zo lachen, ben me dood geschrokken.’ Zei ik nog tegen Chloë. Voor de zekerheid had ik toch 112 gebeld. Ik wilde toch dat ze haar nakeken in het ziekenhuis. Ze was in iets gestikt of verslikt, plus ik had moves uitgehaald van BHV die ik nog nooit had gedaan dus dat leek mij ook niet zo veilig op lichamelijk gebied. 

De boven buurvrouw was ook naar beneden gekomen en die vroeg of ze moest rijden vanwege de schrik voor mij. De dokter wilde Chloë toch nakijken. We moesten naar het ziekenhuis en ik vond het wel fijn als zij reed. Chloë sliep inmiddels alweer. Ik belde mijn vriend om zo voorzichtig mogelijk te vertellen wat er was gebeurd dus die kwam gelijk naar huis. Maar door de Corona mocht er maar 1 ouder mee naar het ziekenhuis. Belachelijk, het gaat om een baby van bijna 3 maanden en iedereen moest toen nog mondkapjes op. Daarnaast wonen we samen, maar goed. 1,5 uur later waren we eindelijk aan de beurt. De buurvrouw bleef ook wachten. Chloë werd onderzocht door de dokter. Lichamelijk was ze helemaal oké. Ze wilde ons wel een nacht houden om te observeren maar ze kon zo 123 niks raars horen aan haar hart. Ze lag aan de monitor. We hebben daar twee nachten geslapen, en de conclusie was dat ze zich gewoon in melk had verslikt. Er was niks geks met haar hart oid. Ik moest haar minder voeden, want ik voedde op verzoek. Dus 8 keer per dag voeden, op vaste tijden, en meerdere hoeveelheden en daarna goed laten boeren, en een half uur rechtop houden. 

Terug komend op het begin van deze blog. Ik ben dus altijd bang dat er wat gebeurd met haar. Dat ze niet meer ademt, dat ze stikt, dat ze te warm is aangekleed en daardoor iets met haar gebeurd zoals de wiegendood noem maar op. Is dit normaal? En zal dit ooit overgaan? In sommige dingen ben ik wel weer zeker van mijn moederschap en ik krijg veel complimenten om mij heen dat ik het zo goed doe en dat ik een goede moeder ben. En dat wil ik ook zijn voor haar en daar doe ik mijn best voor. Maar dat bang zijn en die onzekerheid is wel één van de keerzijdes van het moederschap. 

Helaas moest ik een week na dit voorval stoppen met BV vanwege mijn werk. Ik kon het niet bijhouden met kolven in de horeca en ben over gegaan naar KV. Hier kon ik ook beter een schema van maken en ging het een stuk beter met boeren en viel ze niet meer zo diep in slaap tijdens het drinken. Met pijn aan mijn hart en dubbele gevoelens BV stop gezet. Het was zo fijn qua connectie met Chloë en gewoon heel fijn om BV te geven en makkelijk ook. Maar ook wel fijn om nu een vast schema te hebben en ook te weten hoeveel ze binnen heeft gekregen per dag. Dat neemt wel weer veel onzekerheden voor mij weg.

Hebben jullie dit weleens meegemaakt? En hoe gaan jullie hiermee om? Of hebben jullie wat anders meegemaakt waardoor jij super onzeker en bang bent geworden? 

Veel liefs xgaabx