Welkom & afscheid

* NIET OP FACEBOOK*

Tijdens de 20 weken echo (halverwege 2017) is bij ons zoontje een ernstige afwijking geconstateerd, maar mogelijk wel met perspectief. Al bleek het verhaal een andere wending te nemen na de grens van 24 weken. Zo hebben we een operatie ondergaan in het buitenland en al vele weken ziekenhuis achter de rug, tot het ene telefoontje waaruit bleek dat er een extreem zeldzaam syndroom is gevonden. We moeten je laten gaan...

Niemand kon ons zeggen hoe ons zoontje er uit zou zien. Door de enorme hoeveelheid vocht in zijn lijfje en direct onder zijn huid moesten we ons opmaken voor het ergste hadden de artsen gezegd. Mogelijk was zijn huid ook te teer en beschadigd om hem vast te houden. 

Wat waren we bang, bang om hem niet in onze armen te kunnen nemen. En bang om te voor alles wat komen zou. Maar op een heel bijzondere manier konden we ook niet wachten je te zien. Dankbaar je toch even te mogen ontmoeten. We hadden afgesproken dat de gynaecoloog eerst zou kijken hoe de situatie met zijn huid zou zijn. Daar was je dan. Puntgaaf een prachtig mannetje met alles er op en er aan. Niets maar dan ook niets was er aan je te zien dat je niet 'gezond' zou zijn. En wat lijk je op je grote broer! Je werd op mijn borst gelegd en heb nog even met papa en mama geknuffeld voordat je je laatste adem uitblies. Zo dankbaar om je te hebben mogen ontmoeten prachtige kleine man van me! Je bent rustig in onze veilige armen gegaan. Lichamelijk pijn van de bevalling kan ik me niet meer herinneren. De trots, liefde, dankbaarheid, overheerste de eerste paar uur welke stapt voor stap overgingen naar een onbeschrijflijk intens verdriet, verscheurdheid, leegte en onbegrip. Rauwe, de meest rauwe pijn. Je was zo ontzettend gewenst en geliefd al voordat we wisten dat je in ons leven zou komen. Na een tijdje werd aangegeven dat de lijkschouwer zou komen en zou ons zoontje naar een andere kamer meegenomen. Toen ben ik gaan douchen, omdat ik daarna zoveel mogelijk de tijd wilde hebben om bij ons zoontje te zijn. Make a memory is gebeld en niet veel later was de fotograaf er. We hebben prachtige foto's, niets geposeerd, gewoon het moment vastgelegd zoals het was. Het bijzondere is, als ik terugkijk naar de foto's dat je voornamelijk twee trotse ouders ziet en een mooie 'slapende' baby.  En dan komt het moment dat je heel veel keuzes moet maken. Praktische en emotionele keuzes. In verband met iets medisch moesten we nog een nachtje in het ziekenhuis blijven. Eerst hebben we natuurlijk de familie en beste vrienden in gelicht. En dan ratelen alle mogelijkheden door; blijft je kindje bij je die nacht (in een waterbadje of een andere mogelijkheid) of naar het mortuarium met alle voor en nadelen. Wil je je kindje me naar huis nemen en hoe? Het geboorte en afscheidskaartje hadden we al in gang gezet. Het contact met uitvaartbegeleider. Je hoofd en hart schreeuwen allemaal andere dingen en je hebt zo ontzettend kort te tijd om tot een goed afscheid te komen. We hebben ons zoontje nog een paar uur op onze kamer gehad. We heel blij dat we goed begeleid zijn door de lieve verplegers en specialisten in het ziekenhuis en de uitvaartbegeleider om tot een passende manier van afscheid te komen. Eerder leek het ons geen optie en leek het raar, en een beetje eng, maar uiteindelijk zijn we blij. We hebben de 'watermethode' toegepast. Omdat ons zoontje een bijna voldragen baby was, was er geen mooie waterbak voor handen. Maar met wat improvisatie van de verpleging hebben ze een grotere bak aangekleed met lakens en stickers met zijn naam er op om zo alsnog de watermethode toe te kunnen passen. Mijn familie is in het ziekenhuis nog naar ons prachtige mannetje komen kijken. Wat een schrik en een intens verdriet. Het leek wel of we opnieuw het besef kregen dat hij toch niet meer leefde. Nadat we iedere paar minuten van gedachte veranderden hebben we je uiteindelijk zelf mee naar huis genomen. Op de gang in het ziekenhuis moest ik je wel heel goed bedekken. Want hoe je het ook went of keert, je ligt op de afdeling met vrouwen die net bevallen zijn of nog moeten bevallen. Het was wel pijnlijk je te moeten 'verstoppen', want ook dit is helaas realiteit. De blije zwangere dames, of dames die wel hun kindje gezond en levend in handen hadden verstopte zich ook niet voor ons.En uiteindelijk moesten we het ziekenhuis verlaten via de de achter uitgang, het mortuarium. Om de laatste papieren op de halen. Onder andere een verklaring dat je met een overleden persoon in de auto rijdt, voor het geval je door de politie wordt aangehouden. Daar zit je dan in de auto, nog geen 24 uur geleden bevallen. Geen gevulde maxicosi, maar een ijskoud kind prachtig kindje. Op weg naar ons huis. Het huis waar we nog even een paar dagen met zijn vieren mogen zijn, voordat we je echt moeten laten gaan. Een periode waar we altijd zo naar uitkeken; kerst en oud en nieuw. Huis gezellig aangekleed, samen zijn met familie, lekker eten en samen zijn. Maar vanaf nu is alles veranderd, voor altijd.