Weer naar het ziekenhuis... Wat gaat er nu gebeuren?

Het vorige deel eindigde dat het na een bezoekje aan mijn moeder niet zo goed ging met Tibbe hij wilde helemaal niets drinken uit zijn flesje. Normaal gesproken kreeg hij elke 3 uur een fles aangeboden en had hij er altijd erg veel zin in. Nou ja, kan een keer gebeuren dachten we nog. 

Hij is meteen weer gaan slapen dus we hebben hem even laten uitrusten en wilde het 1 tot 1,5 uur later nog een keer proberen. Maar helaas, toen wilde hij nog steeds niets drinken. Dit vonden we wel vreemd dus hebben we de verloskundige gebeld. Er werd ons verteld dat we even moesten wachten tot 19.00 uur en als hij dan nog niets had gedronken, moesten we nog maar even terug bellen. Siem liet binnen 24 uur al klachten zien en we zijn nu ondertussen 10 dagen verder na de bevalling dus niemand ging er nog vanuit dat Tibbe een malrotatie zou hebben. 

Wij vonden zelf wachten tot 7 uur veel te lang duren. Dan zou hij dus 7 uur tussen 2 flessen hebben. Leek ons veel te veel dus we probeerde en probeerde maar. Uiteindeljk na veel geduld kreeg hij iets binnen. Het zal misschien 10 of 20 ml zijn geweest maar op dit moment waren we blij met alles. Het boeren ging niet echt gemakkelijk. Het leek wel alsof zijn boer een beetje vast zat. En vandaag dat moment begon de ellende. Alle voeding die er in was gegaan kwam er weer uit inclusief de gele kleur en de zure lucht. Precies zoals zijn broer het 3,5 jaar daarvoor ook deed. Wij waren heel erg geschrokken en hebben meteen de verloskundige weer gebeld. Die bleef bij haar antwoord dat we het om 19.00 uur weer moesten proberen een anders moesten bellen. De paniek sloeg bij mij toe maar gelukkig bleef mijn vriend aardig kalm. We zouden wachten want dit kan met zo goed iets anders zijn. Hij is toch door een kinderarts goedgekeurd? We mogen er toch vanuit gaan dat zij hun werk goed hebben gedaan? In de tussentijd heeft Tibbe nog een keer gespuugd en hebben we gegeten. Rond half 7 waren we klaar en hebben we nog maar een keer een fles geprobeerd, weer wil hij niets drinken. Wij maar weer bellen...

Aan de telefoon zeiden ze dat we het om 22.00 uur nog maar een keer moesten proberen. Dat hebben we niet geaccepteerd. Of ze kwamen nu kijken of we gaan naar het ziekenhuis. De verloskundige ging even overleggen en zou ons met 10 minuten terug bellen. Gelukkig gebeurde dat en ze vertelde dat ze er aan kwam om even te komen kijken. 

Toen de verloskundige bij ons thuis kwam deed Tibbe het goed. Zijn temperatuur was goed, hij reageerde goed. Niets om ons zorgen over te maken. Hij leek zelfs zin te hebben in een flesje. Gelukkig bleef de verloskundige bij ons terwijl Tibbe zijn fles dronk. Na 10 of 20 ml begon hij een beetje tegen te sputteren. Ik durfde hem niet meer te laten boeren. Te bang dat er weer een golf gespuugd zou worden. Mijn vriend laat hem boeren en inderdaad, Tibbe spuugt alles weer onder. 

Het ging best snel. De verloskundige had zoiets nog nooit gezien en heeft naar het ziekenhuis gebeld dat ze ons doorstuurt. In de tussentijd hebben wij spullen gepakt en oppas geregeld voor Siem. Die moest echt naar bed want het was ondertussen al 21.00 uur. We hebben Siem snel naar mijn moeder gebracht en zijn doorgereden naar het ziekenhuis. Daar werden we opgewacht op de NICU. Tibbe werd helemaal onderzocht en liet weer niets vreemds zien. Zelfs Siem zijn kinderarts werd uit bed gebeld. Zij stelde voor om de volgende dag maar een echo te maken. Tibbe moest maar een nachtje blijven ter observatie.

Zo hebben we alles gedaan. Omdat ik toch niet in dezelfde ruimte als Tibbe mocht slapen, ben ik mee naar huis gegaan. De volgende ochtend hebben we Siem opgehaald bij mijn moeder en naar de oppas gebracht en toen in een streep doorgereden naar Tibbe in het ziekenhuis. Tibbe had de nacht heel goed gedaan. Hij had maar 1x gespuugd en verder zijn flesjes gewoon gedronken. Tegen het middaguur zou hij de echo krijgen die was afgesproken. Wij vonden het raar dat de echo dan pas gemaakt zou worden omdat als het een malrotatie zou zijn elke minuut van belang zou zijn. We moesten echt nog even wachten op de echo. Rond de middag werd bekend gemaakt dat er wat spoedjes tussendoor zouden komen en we nog langer moesten wachten. Een kinderarts in opleiding kwam toch maar even bij Tibbe kijken.

Wat hij aantrof in dat bedje voorspelde niet veel goeds. Een kindje wat niet goed reageerde en slap was. Hij heeft wat onderzoeken gedaan en is een andere kinderarts gaan halen. Op het moment dat zij de kamer in loopt is Tibbe weer normaal. Hij reageert en beweegt zelfs iets uit zichzelf. Ze overleggen even en vanwege de drukte willen ze de echo afzeggen en eerst andere onderzoeken gaan doen. Weer geloofde ze ons niet, we krijgen een herhaling van 3,5 jaar geleden. Mijn partner is toen opgestaan en heeft gezegd dat de echo er moet komen. Het maakt niet uit wie er moest betalen, al waren we het zelf, die echo moest komen.

Gelukkig was er een plekje gekomen en was de echoscopist er redelijk snel. Hij heeft uitgebreid de tijd genomen voor Tibbe en ik was er al die tijd bij om Tibbe zijn handje vast te houden. Ondertussen weten wij best veel van een malrotatie af. De dingen die de echoscopist vertelde zorgde ervoor dat mijn hoofd op hol sloeg. Ik was er van overtuigd dat Tibbe een malrotatie had en dat er iets moest gebeuren maar zelfs mijn eigen partner geloofde mij niet of wilde het niet geloven. Een gevoel van alleen staan. 

De echoscopist, kinderarts en kinderarts in opleiding hebben kort overleg gehad en na 15 minuten kwamen ze ons vertellen wat er gevonden was. Na een hele uitleg, welke ik eigenlijk helemaal niet meegekregen heb, weet ik dat ik vroeg: "Dus Tibbe heeft ook een malrotatie?"

Het antwoord was ja. De arts keek alsof hij water zag branden. De kans dat dit 2x in een gezin zo zou zijn is uitzonderlijk. Er zijn bijna geen medische artikelen te vinden dat het meermaals in één gezin voorkomt. Hadden ze nou maar naar mij geluisterd en deze echo gisterenavond gemaakt. We zijn nu zoveel uur verder...

Ik kon niet meer bij Tibbe in de ruimte zijn. Ongeloof en angst namen het van mij over. Mijn partner en ik zijn even naar buiten gegaan. We moesten het nieuws even laten bezinken en moesten onze ouders bellen.

"Hai mam, Tibbe heeft ook een malrotatie...." *snik, snik, snik*