Wat zo mooi moest zijn werd een HEL!

Mijn zoontje eindelijk geboren en nu lekker genieten! eerst 48 uur observatie voor mijn zoontje ivm zwangerschapsdiabetes maar daarna mochten we naar huis, lekker genieten! Dit heeft echter maar 1 dag mogen duren!

Ik begon met hevige buikpijn in de nacht ( ik was met katheter naar huis gegaan) en dacht dat het misschien daaraan lag of naweeen. Paracetamol ingenomen, maar helaas de pijn ging niet weg. Maar mijn zoontje moest ook 2 voedingen in de nacht hebben, helaas trok ik het niet om maar iets met hem te doen dus mijn partner nam het over. Ondertussen lag ik te kronkelen in mijn bed en heb ik de vk gebeld. Ik moest door naar het ziekenhuis (midden in de nacht). Na allerlei onderzoeken kreeg ik antibiotica mee ivm beginnende baarmoederslijmvliesontsteking en mocht ik weer naar huis, met instructies en moest de volgende dag terug komen.

Volgende dag hebben we niet kunnen redden. Begin van de avond ben ik met spoed opgenomen en lag ik zeer kritiek, inene stonden er wel 8 witte jassen in mijn kamer, werd er in beide armen een infuus getracht te prikken en kreeg ik een zuurstofmasker op...PANIEK! Ik had het niet meer ik dacht echt... dit was het ik ga dood. Gelukkig hoefde ik niet naar de intensive care en werd ik weer stabiel na 2 liter vocht in half uur tijd te hebben gepropt in mijn lichaam en 3 antibiotica giften in een uur tijd!

Ik was nu stabiel maar ondertussen hoorde ik mijn zoontje kreunen en steunen... Nee toch.. Gaat alles wel goed? Verpleegkundige zei hij ligt heerlijk in zijn wiegje... Nee dat ligt hij helemaal niet! Hij ziet ook hardstikke geel. Ze ging hem toch maar even temperaturen en gelijk de voeding geven. Shit... 38.9 graden koorts en hij is 4 dagen oud... niet goed! Kinderarts werd gebeld en ondertussen probeerde mijn vriend zijn voeding te geven, maar dat wou hij niet... Hij werd gelijk bij mij weggehaald, mocht hem gelukkig nog wel een kusje geven. Hij kwam op de neonatologie te liggen.

Volgende dag kreeg ik te horen dat hij onder de lamp lag ivm geel zien, maar ook dat hij een infuus heeft met antibiotica, aan de hartmonitor lag maar ook een sonde had. Hij was doodziek! Hij had meningitis (hersenvliesontsteking) en ze wisten nog niet zeker of hij het ging halen. Hij was nu stabiel en hij moest het nu zelf doen. Als we een paar uur later waren geweest met hem had hij het zeker niet overleefd werd er gezegd. Tranen, tranen, tranen... ik was bijna mijn zoontje verloren en ik lag zelf doodziek in ziekenhuis bed en mocht absoluut niet naar hem toe!

Gelukkig ging het een week later redelijk met hem en met mij ging het ook goed en mochten we samen over naar de kinderafdeling en mocht ik in roomen.

Na 2 weken kreeg hij helaas weer hoge koorts en werd alles weer opnieuw in gang gezet... weer was de vraag of hij het zou overleven.. Kom op schat je moet het halen je bent een sterk ventje! Hij kreeg een diepe lijn ( van zijn arm naar zijn hart toe) en heeft in totaal 8 lumbaal puncties gehad ( ruggenprik dat ze vocht uit zijn ruggenmerg halen).. Slecht nieuws! Zijn meningitis was vele malen erger geworden!

Uiteindelijk heeft mijn zoontje 6 weken antibiotica gehad en zijn we nu een kleine maand thuis en kunnen we eindelijk genieten van onze kraamtijd... Echter mijn verlof is al bijna afgelopen!